«Ну што, паўстанцы, выходзьце»
У маім вагоне цягніка Баранавічы–Кіеў пасля Гомеля засталося усяго пяць чалавек. А як магло бы прагучаць — 60 працэнтаў пасажыраў ехалі на Майдан! Зрэшты, гэта было б чыстай праўдай. З пяці чалавек трое незнаёмых паміж сабой людзей ехалі сюды.
Фота kiev.vgorode.ua
Да таго, як перасекчы ўкраінскую мяжу, я пра мэту сваёй паездкі ні з кім не размаўляў, паводзіўся па—партызанску, нават легенду падрыхтаваў для мытнікаў на ўсялякі выпадак. А вось мой сусед, праграміст з EPAM, даволі хутка «раскалоўся».
Таму, калі побач з ім на мяжы зацікаўлена спыніўся службовы сабака, я падумаў: «Ну ўсё, прыехалі». Зараз у яго знойдуць «пакецік з травяністай масай», усіх прысутных затрымаюць як сведак, і Майдану мне не пабачыць. Тут памежнік сказаў сабаку: «Сёма, пішлы»...
Можаце ўявіць сабе мае пачуцці, калі хвілінаў праз 10 яны вярнуліся, памежнік і Сёма. «А што гэта Сёма вамі так зацікавіўся? Ну-тка, паглядзім. З якой мэтай, дарэчы, едзеце ў Кіеў?»
Не, пранесла, едзем далей.
На станцыі Карасцень стаянка 20 хвілінаў. Дапамаглі з суседам вынесці правадніцам вугаль, зайшлі ў буфет.
— Ці падтрымліваеце вы Майдан? — пытаецца мой спадарожнік у буфетчыцы.
— Ой, шо воны там стаяць галодныя і халодныя, то я не падтрымліваю, — з шчырым жалем у голасе кажа жанчына. — Гэтага, мабыць, не трэба, трэба нейкім іншым спосабам. Але тое, што яны там так падтрымліваюць адзін аднаго, тое вельмі добра.
— А як вы ставіцеся да палітычных патрабаванняў Майдану? «Банду гэць», ці няхай застаецца як ёсць?
— Вядома, гэць! Даўно пара.
Калі мы пад'язджаем да Кіева, правадніца з жартамі пачынае збіраць рэчы.
— Што, на сувенір хацелі рушнік пакінуць? Пойдзеце потым на Майдан, беларускім рушніком махаць? Ну-тка, вярніце мне стакан, не цягніце на Майдан з сабой.
— А скуль вы здагадаліся, што мы на Майдан едзем?
— Вы — на Майдан?! Здурнелі вы, хлопцы. Навошта?
— Падтрымаць нашых братоў...
— Якіх яшчэ братоў, дома спачатку парадак навядзіце, куды ў чужое лезеце!..
Прыехалі. Правадніца кліча:
— Ну што, паўстанцы, выходзьце!
З вакзалу пешшу ідзем на Майдан. Па дарозе зайшлі памяняць грошы. Жанчыны ў банку кажуць:
— Дык вы хіба наш Майдан прыехалі падтрымаць? Якія ж малайчынкі, браты вы нашыя, дзякуй!
Майдан — гэта зусім не той пятачок, які мы бачым па тэлебачанню або ў анлайн-трансляцыях. Гэта цэлы горад, сапраўднае Гуляй-поле ў цэнтры Кіева. Я планую прабыць тут некалькі дзён, пагрузіцца ў атмасферу, каб распавесці нашым чытачам з першых рук аб тым, што тут адбываецца.