«Вымушаны ад'езд з радзімы — гэта таксама пазбаўленне волі». Віктар Шэндэровіч пакінуў Расію
Расійскі пісьменнік і публіцыст Віктар Шэндэровіч вырашыў з'ехаць у эміграцыю. Пра гэта ён напісаў на сваёй старонцы ў фэйсбуку. Нядаўна літаратара, якія даўно і паслядоўка крытыкуе рэжым Уладзіміра Пуціна, прызналі ў Расіі замежным агентам. У дадатак Віктар Шэндэровіч з мінулага году судзіцца з набліжаным да расійскіх уладаў бізнэсоўцам Яўгенам Прыгожыным, якога называюць «кухарам Пуціна».
— Я заўсёды з'яўляўся па позвах на допыты і ў суды, — напісаў Віктар Шэндэровіч. — Збольшага з цікаўнасці, збольшага з даверу да лёсу і добранабытай у дзяцінстве веры — у пераможнасць калі не дабра, то здаровага сэнсу. Так яно і ішло з часоў першага пераследу за праграму «Лялькі», транзітам праз усе аўтазакі, адміністрацыйкі і новыя крыміналкі «нулявых» — да мільённага штрафу часоў «заваявання Крыма» і новых аўтазакаў...
Але ад асабістага ўдзелу ў крымінальнай справе, якая мне свеціць па заяве «крамлёўскага кухара» Прыгожына, я, мабыць, устрымаюся, і як раз са здаровага сэнсу.
Няма тут ніякай спрэчкі, якая патрабуе новай судовай інстанцыі, як няма тут (даўно) ніякага суда. «Пацярпелы» адкрыта заявіў аб жаданні заткнуць мне рот, а заадно і запалохаць усіх, каго не задавальняе крывавы, зладзейскай і беспакараны след, які цягнецца за яго імем. Зразумеўшы, што журналістаў не спыніць штрафамі, «крамлёўскі кухар» перайшоў да шантажу крымінальнымі артыкуламі.
Рэзкае для мяне змяненне пейзажу тут — не столькі ў гіпатэтычным тэрміне (да яго ў маім распараджэнні заставалася б, па меншай меры, колькі часу), колькі ў дасудовых мерах. 128.1 КК РФ прадугледжвае абмежаванне волі на час следства, і ў мяне чамусьці няма асаблівых падстаў сумнявацца, што гэтая норма можа быць прыменена.
Што ж да сутнасці справы, то яна простая як яйка, і гэта увасоблены Оруэл, як ні банальна ўжо гэта гучыць. Паклёпам на Прыгожына называецца цяпер праўда пра яго.
Мяне ўжо судзілі з гэтай нагоды ў мінулым годзе, і я не паленаваўся прадставіць Прыморскаму суду Пецярбурга ў літаральным сэнсе пуд доказаў таго, што ніякай іншай рэпутацыі, акрамя рэпутацыі крымінальніка і забойцы, у Прыгожына няма і ніколі не было. Падаў і спрыяльнае для сябе лінгвістычнае заключэнне, выкананае прызнанымі ў РФ судовымі экспертамі...
У бок сутнасці пытання суд нават не павярнуўся, працэсуальнымі патрабаваннямі закона занядбаў, а ў сваім рашэнні прыняў бок істца і яго эксперта — чалавека з завочнай адукацыяй і фількінай граматай замест дыплома (які поп, такі і прыход). Крымінальшчына, сказана ж вам.
Так што тэма правасуддзя вычарпаная, не пачаўшыся, і гаворка цяпер толькі пра тое, ці ісці мне на ланцужок хатняга арышту і ці сядзець у намордніку, на пацеху ўсёй гэтай братве — ці перачакаць паганую калізію звонку ад іх блатных паняццяў.
І я прыняў рашэнне перачакаць звонку.
Магчыма, кагосьці засмуціць маё нежаданне даказваць астаткам свайго жыцця аксіёму аб пуцінскім правасуддзі — па мне, гэта справа даўно ўжо пустая і лішняя.
Зразумела, ад'езд — гэта менавіта тое, на што мне намякалі з Крамля дваццаць гадоў напралёт бясконцай і дэманстратыўнай крымінальшчынай на мой адрас. Пранікненне ў жыллё, сачэнне, тэлефоннае хуліганства, паклёп, ўварванне ў прыватнае жыццё, прамыя пагрозы самога жыцця... Ні па адной маёй заяве ў паліцыю адказу я не дачакаўся: так пуцінская Расія паказвала на маё месца каля айчыннай парашы. Цяпер, ужо без усялякіх метафар, гаворка ідзе аб перспектыве пазбаўлення волі. Зрэшты, вымушаны ад'езд з радзімы — гэта таксама пазбаўленне волі, зразумела...
Скардзіцца ў маім становішчы дурнавата: не я першы і не я буду апошні, не кажучы ўжо пра лёс Нямцова, лёсы Махнаткіна, Навальнага, Дзмітрыева, сотняў іншых палітвязняў. Не кажучы ўжо пра тое, што творыць Расія ў развязаных ёю войнах і інтэрвенцыях... Мне ж, за ўсе мае правіннасці перад адміністрацыяй вёскі Гадзюкіна, усяго толькі навесілі ганебнае таўро ды і выперлі нарэшце вунь, падабру-поздорову, пагрозай пасадкі — мілыя, добрыя, талерантныя людзі...
На пачатак 2022 года было ў мяне намечана шмат усякага рознага: і літаратурны вечар у Маскве, і здымкі новага ютуб-праекта ў Піцеры, і «Дылетанцкія чытанні» там жа... Ды дзе там. Не будзем далей смяшыць бога сваімі планамі — авось калі-небудзь усё гэта і здарыцца, але мабыць, не раней, чым праваахоўныя органы зноў пачнуць лавіць Е.В.Прыгожына, 1961 г.н., раней судзімага (хто-небудзь з нас дваіх відавочна ўяўляе небяспеку для грамадства).
А пакуль гэты Прыгожын тут эліта, я, стала быць, працягну выконваць функцыю замежнага агента — звонку ад радзімы, затое без намордніка. Так і мне будзе прыемней і весялей