«Для гаранта, які сканчаецца, вельмі важна заставацца ў Трампа не да канца забытай жонкай»
Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» мяркуе, што сёй-той выпусціў знакавых палітвязняў зусім не з-за калію. Можа быць, яму патрэбныя нейкія дадатковыя гарантыі. А ад каго могуць быць патрэбныя гэтыя гарантыі? Няўжо ад дарагога саюзніка?
Віктар Бабарыка. Скрыншот з відэа цэнтра «Хачу жыць»
Ты ж разумееш, што ў сувязі з учорашнім вызваленнем закладнікаў паштальён застаўся без выхаднога? А паколькі ў паштальёна не выходны, я не буду табе сёння расказваць анекдотаў пра Старажытны Рым. Ёсць пра што сказаць.
Таму што ўчора гарант, які сканчаецца, заняўся гуманізмам у такіх маштабах, якіх ад яго, вядома, не чакалі. Ды ён сам ад сябе такога не чакаў. Ну, гэта значыць, мы разумелі, што гуманізмам заняцца прыйдзецца. І гарант, які сканчаецца, гэта таксама разумеў. Але супраціўляўся, бачыш, да апошняга.
І не дзіўна, што ён супраціўляўся. Таму што Калеснікава, Бабарыка і Бяляцкі ў закладніках яму, вядома, нашмат даражэйшыя за любыя калійныя санкцыі. Жыць з калійнымі санкцыямі сёй-той так-сяк навучыўся. А жыць з Калеснікавай, Бабарыкам, Бяляцкім і ўсімі астатнімі закладнікамі на волі ён з дваццатага года ні разу не спрабаваў.
Сёй-той іх на волі і ў дваццатым годзе ледзь перажыў. А тады ж ён быў усё-ткі маладзейшы, значна бадрэйшы і мог яшчэ трымаць форму. Вядома, сёй-той не хацеў іх адпускаць. Таму што пагрозу стабільнасці ніякімі калійнымі прыбыткамі не вымераеш.
Тым больш, што гэтыя прыбыткі яшчэ трэба зарабіць. Каб гэтыя прыбыткі зарабіць, трэба спачатку даставіць калій пакупнікам па зручным і недарагім маршруце праз літоўскія порты. А на гэтым маршруце ёсць пакуль яшчэ непераадольная перашкода. І ніякія амерыканцы пераадольваць гэтую перашкоду не дапамогуць. Амерыканцы кажуць, што свае транзітныя праблемы сёй-той павінен вырашаць самастойна. Адпусціўшы літоўскія фуры і адмяніўшы цыгарэтную кантрабанду.
А нават калі ты давязеш калійныя ўгнаенні да пакупнікоў, прыбыткі яшчэ трэба атрымаць. І пажадана ў свабодна канвертаванай амерыканскай валюце. А амерыканскія санкцыі супраць банкаў некаму ніхто не адмяняў.
І я ўжо нават не кажу пра тое, што санкцыі супраць калію заўсёды можна вярнуць назад. А Калеснікаву з-за мяжы ты назад у турму не вернеш.
Таму выратаванне шараговага калія — гэта тое, што можна прадаць сведкам стабільнасці ў якасці зразумелага і пераканаўчага матыву для акта прымусовага гуманізму. Ну, таму што гуманізм ты ж сведкам стабільнасці не прадасі. А продаж людзей за калійныя прыбыткі – гэта тое, што сведкам стабільнасці зразумела і нават павінна быць трошкі суцяшальна.
Але нешта яны, падобна, не надта суцешыліся. Інакш тэлевізару не прыйшлося б прыдумляць усе гэтыя недарэчныя апраўданні. Кшталту абмену беларускіх закладнікаў на расійскіх ваеннапалонных. Нават тэлевізар гэтыя апраўданні ўчора трошкі саромеўся паўтараць.
Ці яшчэ больш недарэчных тлумачэнняў, што выпусціўшы закладнікаў з турмы за мяжу, гарант, які сканчаецца, зноў выратаваў сваю стабільнасць. Я маю на ўвазе: што ж гэта за стабільнасць такая, калі, нават седзячы ў турме, закладнікі маглі яе сапсаваць?
Я, вядома, разумею, што тэлевізар не вельмі высокага меркавання пра інтэлектуальныя здольнасці сведкаў стабільнасці, але мне здаецца, нават для іх інтэлектуальных здольнасцей такое тлумачэнне занадта абразлівае.
Так што не дзеля калійных прыбыткаў сёе-хто рызыкнуў сваёй стабільнасцю так, як ён даўно ўжо не рызыкаваў. Калійныя прыбыткі для некага — карысны, але ўсё ж бонус. Тут галоўны сэнс насамрэч не ў тым, да чаго яны дамовіліся на гэтых перамовах, а ў самім факце перамоў.
Ужо не ведаю чаму, але для гаранта, які сканчаецца, вельмі важна заставацца ў Трампа не да канца забытай жонкай. Можа, стабільнасць у яго яшчэ больш ненадзейная, чым нам з табой здаецца. Гарант стабільнасці пра стан сваёй стабільнасці дакладна ведае лепш.
Можа, патрэбныя дадатковыя гарантыі ад дарагога саюзніка. А можа, гарант, які сканчаецца, ведае пра планы саюзніка такое, чаго ён баіцца больш, чым усіх вызваленых закладнікаў разам узятых. Нават больш, чым Віктара Бабарыку.
А я табе нагадаю, што яго сёй-той узяў у закладнікі яшчэ да таго, як сокалы скінулі пацука на прыступкі Дома Урада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі кандыдатамі ў прэзідэнты Бабарыку і Цапкалу.