«Гарантыі масава сканчаюцца пасля публічных маніпуляцый з ядзернымі бомбамі»
Прычым, наяўнасць бомбы не з'яўляецца пры гэтым абавязковай, піша аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі», каментуючы чуткі пра шанец, які далі мінаючаму гаранту Злучаныя Штаты. І варта гэты шанец не прафукаць.
Кіт Келаг. Фота з msn.com
Пішуць, што Трамп хоча адправіць да сяго-таго свайго спецыяльнага пасланца, каб выйсці на Пуціна. Гэта значыць, хоча зайсці на Маскву з Мінска. Так падыход, у прынцыпе, правільны. Як падказваюць гістарычныя практыкі, на Маскву лепш за ўсё заходзіць з боку Мінска праз Смаленск.
Але ўсё ж такі, мне падаецца, што менавіта цяпер гэта трошкі не той выпадак. Трэба было, вядома, завесці свае мірныя ініцыятывы ў зусім ужо безнадзейнае становішча, каб потым хапацца за гаранта, які мінае. Ну гэта значыць, я маю на ўвазе: вам там што, наогул ўхапіцца больш няма за што? Таму што гарант, які мінае — такая сабе гарантыя мірнага працэсу. Гарант, які мінае, і свае гарантыі гарантаваць не можа. У сілу некаторых узроставых зменаў арганізма.
Іншая справа, што на ягоным месцы я б хапаўся за гэтыя мірныя ініцыятывы ўсімі часцінамі сваёй душы. І рабіў бы ўсё, пра што папросяць наўзамен. Уключаючы нават заняткі гуманізмам у неабмежаваных аб'ёмах.
І лепш не гандлявацца залішне. Таму што ў іншы раз нічога не прапануюць і нічога не дадуць. А тут, нават калі нічога не дадуць наўзамен, усё роўна варта паспрабаваць. Хоць бы пакажаш, што ты які-ніякі суверэн, а не парасячы хвосцік.
Сусветныя абставіны складваюцца так, што ад гэтага многае можа ў жыцці залежаць, уключаючы ўжо і яе саму.
І не толькі асабіста мінаючага гаранта, але і сведак яго стабільнасці самага блізкага звяна. Таму што, як паказваюць нядаўнія сірыйскія і іранскія практыкі, гэтыя гарантыі маюць ўласцівасць раптам заканчвацца. І асабліва масава яны сканчаюцца пасля публічных маніпуляцый з ядзернымі бомбамі. Прычым, заўваж, наяўнасць бомбы не з'яўляецца пры гэтым абавязковай.
Гарант, вядома, можа пахваліцца гарантыямі свайго стратэгічнага саюзніка. Але мы ж усе разумеем, што гэта не тыя гарантыі, якімі варта выхваляцца. Сірыя і Іран вунь таксама выхваляліся. І што? Дапамагло ім іх стратэгічнае партнёрства?
Вунь Пуцін літаральна сёння ноччу сказаў, што ён гатовы дапамагчы Ірану з развіццём мірнага атаму. Ну, гэта значыць, цяпер самы, вядома, зручны момант, каб дапамагаць Ірану мірным атамам. Так што, калі ў малодшага саюзніка здарацца якія-небудзь раптоўныя непрыемнасці, Пуцін яму таксама дапаможа чым-небудзь такім жа актуальным. Ну, там, другую АЭС паабяцае пабудаваць, або стадыён падорыць.
Тым больш, што гаранту цяпер калі і патрэбныя ад каго-небудзь гарантыі, дык гэта ад свайго саюзніка. Таму што горшы вынік геапалітычных манеўраў гаранта, які мінае, складаецца ў тым, што ён застаўся з саюзнікам сам-насам. І калі ёсць маленькі шанец гэта выправіць, то выпускаць яго нельга.
Гарант і так выпусціў шмат шанцаў з тых часоў, як сокалы скінулі пацука на прыступкі Дома Урада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі кандыдатамі ў прэзідэнты Бабарыку і Цапкалу.