Кузняцоў: Калі Еўропа і ЗША прыходзяць да рашэння аб падтрымцы Украіны, значыць, усе рызыкі пралічаныя

Раней ці пазней Расіі давядзецца змяніць не толькі тактыку, але і стратэгію ва Украіне, перакананы аналітык Пётр Кузняцоў.

На мінулым тыдні на РІА Навіны (самы што ні на ёсць афіцыйны рупар) выйшаў вельмі пазнавальны артыкул аб тым, што Расія, маўляў, мяняе ва Украіне тактыку, але не стратэгію.
Паводле яе сэнсу, стратэгічная мэта РФ у вайне — знішчэнне ўкраінскай дзяржавы як такой. Гаворка ідзе аб тым, што змена тактыкі — гэта пераход ад спробы імклівага абвальвання ўкраінскай дзяржаўнасці (якое магло тэарэтычна адбыцца толькі ў першы тыдзень вайны) да паступовага дэмантажу.
Тут, як мы бачым, выразна праглядаецца ўсведамленне таго, што хуткага поспеху не здарылася, але ён зараз не чакаецца і ў новым фармаце — сканцэнтраваным наступе на адным кірунку. Расія рыхтуецца, рыхтуе сваё насельніцтва і, магчыма, свет да зацяжнога канфлікту аж да «дасягнення стратэгічнай мэты». Зацяжны ваенны канфлікт, з таго часу, як людзі перасталі ваяваць дубінамі, — гэта заўсёды барацьба патэнцыялаў: эканамічнага, чалавечага, рэсурснага. Зразумела, што РФ з гэтых пазіцый глядзіць на Украіну пагардліва.
Аднак адыходзячы тыдзень прынёс адразу букет навін, з якіх вынікае, што і з гэтым планам нешта пайшло не так. Я кажу пра дакладна пазначаную пазыцыю Захаду, які ўзяў ясны курс на ўсебаковую падтрымку Украіны як зброяй, так і фінансамі. Сустрэча і пагадненне міністраў абароны ў Рамштайне, тэктанічны зрух у пазіцыі Германіі і, нарэшце, прыняты ў ЗША закон аб лендлізе прынцыпова мяняюць расклад.
На полі бою па-ранейшаму ваююць Расія і Украіна. У спаборніцтве рэсурсаў і патэнцыялаў бакі пайшлі на прынцып. Расійскі бок настойвае на светапарадку, у якім вялікія і ўзброеныя дзяржавы маюць права мяняць межы, навязваць правілы і ліквідаваць дзяржаўнасць меншых і менш узброеных. Заходняя цывілізацыя настойвае на тым, што кожная малая краіна з'яўляецца такой жа недатыкальнай, як і вялікая — і дапамагае Украіне абараняцца.
Заходні свет вельмі прагматычны. Любы прапагандыст скажа, што для ЗША і Еўропы галоўнае — грошы. І гэта будзе праўдай. Грошы гарантуюць бяспеку, узровень жыцця і медыцыну. Дабрабыт. Дабрабыт абывацеляў, як сукупнасць пералічанага — адзін з галоўных, калі не галоўны, прыярытэт Захаду. А дзеля яго дасягнення патрэбен мір. Пастаянны і стабільны. Вайна дабрабыт разбурае.
Усе канцэпцыі правоў чалавека асэнсоўваліся стагоддзямі, але сфармуляваны на ўзроўні законаў і правіл былі пасля Другой сусветнай дзеля таго, каб вайна ў Еўропу (з якой пачыналіся абедзве сусветныя) больш не прыйшла. Таму што з'явілася дакладнае ўсведамленне: калі ўлада аказваецца ў людзей, якія плююць на правы чалавека і асобы, то раней ці пазней яны наплююць на гэтыя правы не толькі сваіх грамадзян, але і грамадзян суседніх дзяржаў, гэта значыць, развяжуць войны. Што мы, у прынцыпе, цяпер і назіраем.
Тыя, хто мінімальна знаёмы з парадкам прыняцця рашэнняў еўрапейцамі і амерыканцамі ведаюць, што пралік рызык там пачынаецца раней, чым чаканне профітаў — гэта таксама выдаткі прагматызму. І працуюць над гэтым самыя кваліфікаваныя эксперты і аналітыкі. Гэта я да таго, што ўсе апавяданні аб тым, што Германія замерзне, а ў Еўропе няма солі і грэчкі — гэта апавяданні для дурных. Хаця б таму, што на Захадзе грэчку не ядуць. Яе ўвогуле мала дзе ядуць, акрамя пост-савецкай прасторы: для чалавека, не прывучанага да яе з дзяцінства, яна вельмі спецыфічна пахне.
Калі Еўропа і ЗША прыходзяць да рашэння аб падтрымцы Украіны аж да перамогі, гэта значыць, што ўсе рызыкі, у тым ліку і рызыка ядзернай вайны, там пралічаныя і прызнаныя памяркоўнымі ў параўнанні з той рэальнасцю, якую цяпер спрабуе навязаць РФ — бязмежным права моцнага.
А гэта, у сваю чаргу азначае, што, на вялікі жаль аўтара РІА Новости, раней ці пазней давядзецца Расіі змяніць не толькі тактыку, але і стратэгію, паколькі яе стратэгічная мэта — недасяжная. Мерацца з Захадам патэнцыяламі сёння не дазваляе сабе нават Кітай. Дзе кіруюць людзі куды больш разумныя і прагматычныя, чым тыя, чый узровень планавання ілюструецца дапушчэннямі накшталт "Яны здохнуць, а мы — у рай".