"У мяне няма мэты загінуць за Радзіму: у мяне ёсць мэта — дапамагчы"

"... Пакуль ты можаш нешта змяніць і пакуль ты адказваеш за кагосьці, ты не маеш права на соплі. Але, можа быць, калі ўсё скончыцца і будзе парад Перамогі, я буду сядзець дома і плакаць пра тых, хто памёр", — кажа заснавальнік валанцёрскія групы "Вярніся жывым" Віталь Дейнега.



Па прафесіі я айцішнік, у мяне ёсць некалькі крыніц заробку, я не бедны чалавек. Валанцёрства ў мяне пачалося з паста ў фэйсбуку. Я напісаў, што аддаю сваіх 10 тысяч грыўняў на войска і заклікаў людзей рабіць тое ж самае. Я не разумею, як можна заклікаць людзей рабіць тое, чаго не робіш сам. Гэта ўсё роўна, што карупцыянер, якія заклікае да сумленнасці. Спачатку думаў, што тысяч трыццаць збяру і быў расчараваны, таму што людзі наогул нічога не далі.
 

Але калі я напісаў, што я знайшоў, дзе ўзяць бронекамізэлькі па добрай цане і што сёння ідзе першая пасылка, адразу пачалі паступаць грошы, прычым буйныя. І гэта толькі ад сяброў. Потым неяк хутка атрымалася сабраць яшчэ на некалькі пасылак. Першыя дзве пасылкі сышлі праз Аўтамайдан і валанцёраў. А трэцюю вёз самастойна. Першапачаткова мы павінны былі ехаць да Ізюму і там перадаць яе вайскоўцам, але выпадкова заехалі амаль на перадавую.

Тады было вельмі страшна, таму што мы сапраўды пад'ехалі блізка да перадавой, да блокпосту, па якім да мяне працавалі снайперы. Адчуў нейкі шок, таму што за Ізюмам ужо пачыналася вайна і мясцовасць была падобная на Чарнобыль. Жудасна, калі ў роднай краіне, якая ніколі не асацыяваліся з вайной, бачыш пустыя велізарныя трасы, людзей з аўтаматамі, БТРы, блокпосты з дзіркамі ад куль.
 

Пра што яшчэ расказаў Віталь Дайнега? Працяг артыкула чытайце тут.