Швейцарскі журналіст: “Нідзе больш не бачыў такога кантролю”

ГА “БАЖ” працягвае збіраць уражанні замежных журналістаў, якія асвятляюць Чэмпіянат свету па хакеі ў Мінску. Наш чарговы суразмоўца — Вінсэнт Кастэй (Vincent Costet), рэпарцёр RTV, сеткі франкамоўных радыёстанцый у Швейцарыі.



На фота: Вінсэнт Кастэй і Жанна Літвіна

БАЖ: Якое ваша “рэдакцыйнае заданне”?

Вінсэнт Кастэй: Мая асноўная місія — асвятляць гульню швейцарскай каманды. Але, калі я прыдумаю нешта яшчэ, то абсалютна свабодны рабіць гэта. Я падумаў, што швейцарцам было б цікава даведацца болей пра жыццё ў Беларусі, таму я пагутарыў з некаторымі журналістамі, вось з вамі гутару...

БАЖ:Ці сутыкаліся вы з недобразычлівым стаўленнем да журналістаў?

В.К.: Ёсць пэўныя пытанні. Найперш — кантроль у месцах правядзення чэмпіянату. Нідзе не бачыў столькі кантролю. Напрыклад, я быў на Алімпійскіх гульнях у Ванкуверы — там была ахова, але не так шмат, і стаўленне было больш добразычлівае. Самая вялікая праблема паўстала ў першы дзень спаборніцтваў — мы чакалі паўгадзіны, каб выйсці з “Мінск-Арэны”. Там былі сабакі — напэўна, бомбы шукалі ці што яшчэ, не ведаю. Мы чулі, што гульні павінен быў наведаць Лукашэнка — мабыць, з-за гэтага. Было зусім не смешна. Мы стаялі там разам з фінскімі і чэшскімі журналістамі, прычым калега з чэшскага тэлебачання не паспяваў па графіку і вельмі нерваваўся.

БАЖ: А як наконт людзей на вуліцах? Размаўлялі з кім-небудзь пра штосьці, акрамя спорту?

В.К.: Палову тыдня я асвятляў толькі спорт і падзеі ў фан-зоне, але я разумею, што фан-зона не рэпрэзентуе беларускага грамадства. Я размаўляў з адной дзяўчынай — яна відаць, паездзіла па свеце і сама да мяне падышла, убачыўшы мікрафон. Сказала, што беларусы — цудоўныя людзі, адкрытыя, нешта такое... Дарэчы, і іншая дзяўчына ў фан-зоне сказала мне прыблізна такія ж словы.

БАЖ: Ці шмат нашых людзей размаўляе па-англійску? Ці былі праблемы з камунікацыяй?

В.К.: Так, размаўляць цяжкавата. Хаця людзі ў гатэлі і валанцёры на чэмпіянаце размаўляюць па-англійску. Не заўсёды добра, але гавораць.

БАЖ: Як наконт інтэрнэту?

В.К.: У цэлым працуе, але часам бываюць збоі. На “Мінск-Арэне” ў мяне былі праблемы з падключэннем. І ў гатэлі замест таго, каб даць пастаянны код, мне даюць картку на 180 хвілін. І кожны раз мне даводзіцца спускацца на рэцэпцыю і прасіць дзве ці тры, каб мець больш часу.

БАЖ: Якога кшталту інфармацыя пра Беларусь даходзіць да Швейцарыі?

В.К.: Шчыра кажучы, мы амаль ніколі не размаўляем пра Беларусь. Хіба што пасля 2010 года, але потым чарговы сусветны крызіс зацьміў беларускую сітуацыю, і больш мы пра яе не размаўляем. Яна не настолькі блізкая палітычна да Еўропы. Прэс-служба ГА "Беларуская асацыяцыя журналістаў"