Грузінскі прафесар: Крым, як Афганістан

Апошнія тыдні я жыву ў машыне часу.... І вы таксама... —  напісаў у сваім блогу "Лісты з Грузіі" на ЖЖ Алег Панфілаў, прафесар Дзяржаўнаўга ўніверсітэта Іліі (Грузія).



Прафесар Алег Панфілаў. Фота catoday.org

Кожны дзень чытаю навіны, нібыта 30–40 гадовай даўніны...

— Дэпутаты Савета Федэрацыі РФ хочуць забараніць спектаклі тэатра на Таганцы...

— З-за артыкула пра Крым канфіскаваны наклад газеты ў Калмыкіі...

— Паводле паправак у КК РФ цяпер нават нельга думаць пра Крым як пра частку Украіны...

— Замест шматлікіх кірмашоў, шапікаў і крам у Маскве зноў будзе ВДНГ...

— Генеральны сакратар Крамля У.У. Пуцін адраджае ГТА...

— У Крым збіраюцца паслаць студэнцкія атрады...

— Орды савецкіх дзеячаў культуры, па прыкладзе тав. Горкага, патрабуюць — "калі вораг не здаецца, яго знішчаюць "...

— Мільёны савецкіх людзей мараць разбамбіць Вашынгтон...

Гэта толькі маленькая частка таго савецкага маразму, які накрывае велізарнай хваляй патрыятычнага цунамі.

Насельніцтва РФ згуртавалася вакол партыі і ўрада...

Акрамя афіцыйных клікуш, якія закліканы ўзбуджаць народ заклікамі — "ні пядзі рускай зямлі", падцягнуліся гарадскія вар'яты, гэта значыць, блогеры, якія штохвілінна выдаюць ў віртуальную прастору мільёны кілабайт хлусні...

Пуціну — лягчэй, чым Брэжневу і тым больш Сталіну, у яго ёсць Інтэрнэт і тэлеканалы, а на змену савецкім Зорыну, Баравіку і Бовіну прыйшлі — Мамантаў, Лявонцьеў і Дзм. Кісялёў...

Але справа нават не ў колькасці гладкіх і зіхатлівых ранішнім бутэрбродам на экранах з ікрой прапагандыстаў, а ў даўняй тузе савецкага народа, які часова зваўся расіянамі...

У Расіі — адраджаюць СССР...

Гэтага не хавае Пуцін, гэтага хочуць працэнтаў 70 насельніцтва, звар'яцелага за 23 гады пастаяннай хлусні пра дэмакратыю...

Расейцы, зрэшты і не жадалі нічога іншага, таму што не ўмеюць...

Не ўмеюць змагацца за свабоду — таму што не ведаюць свабоды...

Не ўмеюць змагацца за правы — таму што ўсе апошнія 90 гадоў ім правы тлумачылі ў райкаме, гаркаме і абкаме...

Кінутыя на волю, не навучаныя свабодзе, яны не ўсведамляюць свабоду, яны за яе не змагаліся, яны ўсе гэтыя тужлівыя 23 гады марылі пра несвабоду, пра правадыра і страх...

Калі савецкі чалавек баіцца, то ён вельмі хоча, каб і іншыя баяліся...

Гэта — у характары...

Прыязджае расійскі турыст у Егіпет і вядзе сябе, як у Ніжнім Тагіле... Чаму ? Таму што інакш не можа, ён павінен стварыць сабе зручнае, знаёмае асяроддзе, інакш яму будзе дрэнна і самотна...

Здаецца, я пачынаю разумець, чаму пачынаючы з 1994 года, з першай чачэнскай вайны, расейцы не былі супраць бамбаванняў і расстрэлаў...

Па-першае, прывыклі, што СССР заўсёды ваяваў, нават яшчэ раней, пачынаючы з 1918 года...

Па-другое, калі забіваюць іншых, цябе на нейкі час пакідаюць у спакоі...

Па-трэцяе, для сярэдняга расіяніна забойства — гэта самасцвярджэнне...

Той, хто звыкся жыць у страху, проста абавязаны ўкінуць у страх іншых...

Самая смешная частка ўкраінскага крызісу — "бандэраўцы"... Пуцін апынуўся добрым бацькам, які палохае свайго малога "бабайкай" — так зручна, але потым малы, падрастаючы, расчароўваецца, таму што ўвесь час баяўся "бабайкі", якога на самай справе няма...

Але цяпер расіяніна зусім не хвалюе, што "бандэравец" Булатаў — рускі, што "бандэравец" Авакаў — армянін, што "бандэравец" Каламойскі — о, жах, наогул габрэй...

Савецкі народ ж верыў у дзядзьку Сэма, злога старога з незвычайнай барадой і вядром — кацялком на галаве, карацей — не рускі...

І ніхто не ведаў, пра Сэмуэла Ўілсана, добрага мясніка з Троі пад Нью-Ёркам...

Не трэба было ведаць — таму што для расейца ён — люты вораг... так казала прапаганда...

Чаму ўсё ж такі Крым — як Афганістан ?...

Не таму што танкі і БТРы, і, дай Бог, не будуць страляць...

А таму што тужлівая краіна СССР памерла як раз пасля Афганістана, не вытрымаўшы ўнутраных выдаткаў і вонкавага ціску...

І калі працягнуць тэму машыны часу, то ўсё адбываецца падобна, толькі з большай хуткасцю...

Не буду пісаць пра развал Расіі, але нагадаю, што падобныя катастрофы прыводзяць менавіта да гэтага... І ніякая прапаганда не ўратуе, яна толькі паскорыць гэты заканамерны фінал...

І, нарэшце, аб злараднасці...

Я не злараднічаю, я спадзяюся, што расейцы пачнуць чытаць, думаць і цікавіцца светам, а не сваёй вёскай, вуліцай, горадам і д'ябальскім месцам пад назвай Крэмль...

Адна шостая сушы на самай справе вельмі маленькая і адзінокая...

Пакуль так атрымліваецца...