Шэсць гадоў таму забілі Паўла Шарамета. Што ён пісаў пра вайну, рускіх і ўкраінцаў
У цэнтры Кіева паміж ранішняй мітусні 6 гадоў таму пачуўся гучны выбух. Быў забіты наш калега Павел Шарамет.
Ён нарадзіўся ў Беларусі. Працаваў журналістам, калі крок за крокам наступала дыктатура Лукашэнкі — у хвалю палітычных забойстваў трапіў аператар Шарамета Дзмітрый Завадскі. Павел з'ехаў у Расію і захаваў годнасць ва ўмовах іншага дыктатарскага рэжыму — пуцінскага, — не пабаяўшыся казаць пра рэвалюцыю і вайну ва Украіне, піша «Украінская праўда».
З 2011 года Шарамет пісаў для «Украінскай праўды». Кіеў стаў яго трэцім домам. Ён пісаў пра вайну, палітыку і віно, шмат жартаваў у эфірах і ў жыцці. Сябраваў з украінскімі журналістамі і грамадскімі дзеячамі.
20 ліпеня 2016 года Паўла забілі. Ноччу пад яго аўто падклалі выбухоўку, а раніцай, як толькі журналіст ад'ехаў ад дома, прыладу актывавалі дыстанцыйна.
Праз 6 гадоў гэта забойства да гэтага часу застаецца ахутаным таямніцай.
Гэта боль калег і сяброў Паўла, якія не могуць даведацца праўду. Гэта і боль украінскай дзяржавы, якое гадамі не можа гэтую праўду знайсці і агучыць.
У канцы 2019 года паліцыя затрымала трох падазраваных, якіх следства лічыць вінаватымі ў забойстве. Гэта вайсковы музыка Андрэй Антоненка, лекар і валанцёр Юлія Кузьменка і франтавая медсястра Яна Дугар. Іх справу слухаюць у судзе ўжо амаль два гады.
Заказчыкі, нават верагодныя, да гэтага часу не названыя.
На шостую гадавіну забойства «Украінская праўда» нагадвае пра тэксты Паўла Шарамета, якія цяпер, ва ўмовах поўнамаштабнай вайны з Расіяй, не страцілі сваёй актуальнасці, а некаторыя нават сталі гучаць па-новаму.
Пра Пуціна і планы Крамля
«Украіна як Расія», 4 кастрычніка 2011
«Я перакананы, што Пуцін не забыўся пра Украіну. Украіна для расійскай эліты — прынадны кавалак, той фрагмент, без якога карціна будзе няпоўнай і непаўнавартаснай».
Да пачатку расійскай агрэсіі ў Украіне было больш за 2 гады. Уладзімір Пуцін, здавалася, не заяўляў пра людаедскія планы на Украіну.
Рэжым Віктара Януковіча якраз быў на ростанях паміж цяжкім еўрапейскім шляхам і нібыта «сытым» жыццём з Расіяй.
«Самаўзбуджэнне Пуціна», 3 сакавіка 2014
«Блізкія да расійскага прэзідэнта людзі распавядаюць, што ён быццам закадаваны. Становіцца злым, калі гаворка ідзе пра Украіну, і ўвесь час кажа пра бандэраўцаў і чамусьці уласаўцаў.
Што стала спускавым кручком агрэсіі Пуціна? Што сфармавала карціну свету ў галаве расійскага прэзідэнта?
Як бы дзіўна ні гучала, але ён трапіў пад дзеянне ўласнай жа прапаганды. Піяршчыкі, нанятыя асяроддзем Януковіча, стварылі для Пуціна паралельную рэальнасць і пасля перасталі дакладваць яму аб сапраўдным становішчы спраў».
Пра гэта расійскія журналісты будуць распавядаць зноў, калі пачнецца поўнамаштабная вайна, у 2022-м годзе.
Аб рускіх
«Перадзел Украіны», 4 красавіка 2014
«Расійскае грамадства знаходзіцца ў мілітарысцкім экстазе, таму лісты міру з Украіны ўспрымаюцца як праява слабасці, а злое ліст з пагрозамі толькі бударажыць.
Крэмль ужо выказаў свае сапраўдныя намеры ў дачыненні да Украіны, акупаваўшы Крым. І вось-вось развяжа вайну на Данбасе.
Але сярод украінцаў заставалася нямала тых, хто не ўяўляў маштабаў пагрозы, а агрэсіўныя дзеянні "суседзяў" звязваў з пастановай уладаў, а не жыхароў РФ».
Павел заклікаў украінцаў тэрмінова аб'ядноўвацца па ўсёй краіне і як мага хутчэй усвядоміць: на самай справе Расія ўпэўнена ўзяла курс на расчляненне Украіны.
«Планы Пуціна і гульні дыпламатаў», 18 студзеня 2016
«Мы смяемся над вынікамі расійскіх сацапытанняў, а дарма. Масавы псіхоз не рассмоктваецца сам сабой, калі яго актыўна не лячыць.
Перамовы па Данбасе актывізаваліся. Прадстаўнікі Расіі сімулююць жаданне свету і завабліваюць усіх у пастку уяўленняў дабра і зла.
Падаецца, дабром для Расіі быў бы хутчэйшы выхад з Данбаса. Але на самой справе такога меркавання прытрымліваюцца хіба што асобныя прадстаўнікі расійскай эліты, якія не ўплываюць на рашэнні ў Крамлі.
Для сапраўдных жа тамтэйшых кіраўнікоў мілітарысцкія настроі — спосаб мабілізацыі электарату. Прыкрываючыся словамі аб спыненні агню, яны патрабуюць такіх умоў, пры якіх Кіеў на самай справе не зможа ў поўнай меры аднавіць кантроль над акупаванымі тэрыторыямі».
Аб Украіне і Беларусі
«Аб мужчынах і хахлах», 21 снежня 2011
«Украіна даўно ператварылася ў пудзіла ў беларускіх сродках масавай інфармацыі. Над жыхарамі Украіны прынята кпіць. Грэбаванне ўкраінскімі парадкамі нават культывуецца ў Расіі і Беларусі дзяржаўнай прапагандай».
Павел пісаў гэта больш чым за 10 гадоў да таго, як з тэрыторыі Беларусі ва Украіну паехалі танкі і паляцелі самалёты і ракеты.