Кавалер «Ордэна ўсмешкі» запрашае!

Калі размова заходзіць пра гарадзенскага барда Віктара Шалкевіча, ды адразу падкрэсліваецца ўніверсальны характар яго творчай асобы: ён і аўтар-выканаўца, і актор, а таксама літаратар, перакладчык, аўкцыяніст. І толькі пасля таго, як прагучыць апошняя кампазіцыя, узнікае пачуццё таго, што стаў удзельнікам вельмі пазітыўнай і светлай дзеі! Слухачы абавязкова ўзгадваюць, што нездарма Віктар Шалкевіч, разам з Янам Паўлам ІІ, Стывенам Спілбергам і Астрыд Ліндгрэн, з’яўляецца кавалерам самага пазітыўнага ў свеце «Ордэна Усмешкі».



Папярэдні слайдНаступны слайд

Хутка сталічныя прыхільнікі творчасці Шалкевіча сустрэнуцца на сольным канцэрце са сваім ўлюбёным выканаўцам. Напярэдадні выступлення ў сталіцы бард адказвае на пытанні нашага карэспандэнта.

— Віктар, мы ведаем, што не так даўно вы далі некалькі паспяховых і важных у творчым плане канцэртаў у Львове (разам з Ю.Хілаўцом) і ў Беластоку. Як сустракала вас замежная публіка, беларусы Украіны і Падляшша, ці добра вядомыя там вашыя песні?

— Мінулы год быў для нас з гітарыстам Юрам Хілаўцом сапраўды паспяховым: апрача выступу на фестывалі «Бард-рыбалка» пад Магілёвам (нават Беларускае тэлебачанне трансліравала нашы песні), мы адыгралі сольныя канцэрты ў Мронгове (Польшча) і ў Львове ў рамках фестывалю Усходняга партнёрства. Таксама, быў сольны канцэрт у Вроцлаве на фестывалі незалежнай беларускай культуры, на якім я разам са спевамі, прэзентаваў мой літаратурны зборнік «Рэквіем па непатрэбных рэчах», які пабачыў свет у Беластоку ў перакладзе на польскую мову. Яшчэ я пабываў з канцэртам у Таліне. Так што за мінулы год давялося аб’ехаць амаль усю старую краіну ВКЛ ад мора да мора. Публіка паўсюль выхаваная, чуллівая і часам сентыментальная. Адным словам — адэкватная і добра знаёма з маімі песнямі. Для такой публікі нічога не шкада: ні голасу, ні сэрца…

— Прыкладна раз на год вы даяце аншлагавы канцэрт у сталіцы. Што для вас азначае сустрэча з менскай публікай?

— Лічыцца, што колькасць адукаваных людзей ў Менску, беручы на квадратны кіламетр, самая вялікая ў краіне. Адукаваныя людзі і запатрабаванні маюць вышэйшыя: тут на рытмаванай і рыфмаванай голай любові да Радзімы і нянавісці да яе ворагаў далёка не паедзеш. Тут трэба больш тонкі падыход: так рабіць, каб усе ўсё зразумелі. Галоўнае — трэба, каб зразумлі, што беларус без беларускасці — нішто! Таму я страшэнна люблю менчукоў і карэнных, і прыезджых, і стараюся час ад часу іх здзіўляць!

— Канцэрт у Менску запланаваны на Дзень усіх закаханых — 14 лютага. Якія песні вы прапануете мінчукам у якасці музычных «валянцінак»? Ці прагучаць вашыя новыя кампазіцыі і якія?

— Безумоўна, амаль усе мае песні будуць адрасаваныя закаханым. Я буду спяваць і спяваць для тых, хто ведае што такое гэтае цудоўнае пачуццё! І новыя песні для іх будуць. А пакуль я стараюся падрыхтавацца да сустрэчы з вамі, паважаныя слухачы: мучаю сябе, шукаю рыфмы, патрэбныя сімвалы і алегорыі. Карацей, сваю творчасць скіроўваю ў стваральна-пазітыўнае рэчышча.

— Слухачы, і менскія не выключэнне, вельмі любяць слухаць вашыя імправізацыі, а таксама аўтарскія літаратурныя творы. Ці будуць гучаць на канцэрце навэлы і апавяданні з вашай кнігі «Рэквіем па непатрэбных рэчах»?

— Цяжка сказаць загадзе, усё залежыць ад настрою публікі. Таму, калі ўбачу прыхільнасць да маіх літаратурных эксперыметаў, то прачытаю маленькую навелу з майго новага рамана «Маланабздзейкаўскія гістарычныя хронікі» — так я назваў свой новы літаратурны твор. Мае таварышы па пяру мне параілі не прабаўляцца дробязямі, трэба выдаць нешта эпахальнае. Вось выдаю паціху!

— З моманту выдання дыска «Шчаслівая сямёрка» прайшло даволі шмат часу. І вось не так даўно вы анансавалі выданне чарговага альбома. У якой стадыі цяперака знаходзіцца гэтая праца, калі нам чакаць рэлізу вашага новага дыска?

— Спадзяюся, мой альбом у гэтым будзе будзе дакладана. Цяперака ў нас падрыхтоўчы перыяд: узгадняем са спонсарам арганізацыйныя дробязі, а потым засядзем у студыю і запішам кампазіцыі да яго. Шкада, што падрыхтоўчы перыяд да выдання новай кружэлка атрымаўся такім працяглым!

— Не так даўно ў нямецкім друку з’явіўся артыкул Д.Калькі «Прафесія — жартаўнік», дзе аўтар сцвярджае: «…Між тым, ён (Шалківіч) стаў культавым у краіне. Верагодна, апошні сапраўдны бард…» Некалькі слоў пра тое, чаму нямецкую прэсу зацікавіла вашая песенная творчасць?

— Мой стары сябра, цудоўнейшы нямецкі бард Дзітэр Калька (Dieter Kalka) вырашыў пазнаёміць нямецкіх слухачоў з маёй творчай біяграфіяй і напісаў артыкул для мясцовага часопіса «5 Minuten Mit…». Відаць, нехта з падачы «акулы беларускага шоў-бізу» В.Супрановіча ўжо ўзяўся яго перакласці з мовы Гётэ і Шылера на мову Кузьмы Чорнага і Аляксея Белага… Так што хутка ўсе даведаемся, чым я цікавы і як выглядаю насамрэч з нямецкага пункту гледжання!

Да сустрэчы на канцэрце да Дня ўсіх закаханых 14 лютага ў Палацы культуры ветэранаў (вул.Я.Купалы, 21). Пачатак ў 19. гадзіне.

Фота з архіву аўтара