Рабочыя МАЗа: На заводзе вельмі шмат незадаволеных

Флагман беларускага машынабудавання зачыняецца на вымушаныя вакацыі. «Салідарнасць» пацікавілася ў работнікаў, ці рады яны магчымасці адпачыць болей за іншых беларусаў.



Перад завяршэннем чарговай змены каля галоўнай прахадной завода пуста. Рэдкія мінакі, дошка гонару і некалькі машын на пастаментах. Стаянка для транспарту забітая пад завязку. Вокны адміністрацыйнага корпуса ўпрыгожваюць лічбамі і фігуркамі з паперы.
У 15.30 заканчваецца чарговая змена, і паўгадзіны ад цэнтральнай прахадной да прыпынкаў і метро цягнецца бясконцы паток людзей.
Работнікі МАЗа ўступаюць у кантакт з журналістам неахвотна. На простае пытанне, як ставяцца да «чатырохдзёнкі» і «вакацый», многія вінавата ўсміхаюцца, маўляў, сказалі б, «але ж вы разумееце». Група жанчын спачатку махае ў аб'ектыў фотаапарата, а, пачуўшы пытанне, змяняюцца ў тварах і адказваюць, што на заводзе ўсё ў парадку і ўсім задаволеныя.
— Гэта як адпачынак. Няхай людзі адпачнуць, як след. І наогул. Загад яшчэ не падпісаны. У нас усе задаволеныя — так і напішыце, — наказвае суразмоўніца.
Літаральна наступны суразмоўца, стомлена ўсміхнуўшыся, кажа, што ўсё дрэнна:
— Вядома, гэта жахліва. А што рабіць. У зарплаце моцна губляем: хто мільён, хто — два. Сёння вось падарункі выдалі, а толку...
— Гэта ўсё вельмі дрэнна, — выдыхае скрозь клубы цыгарэтнага дыму, мужчына, які прыкурвае. — Многія на заводзе незадаволеныя.
Жанчына, якая падышла следам, гадоў сарака, абрывае спадарожніка:
— Не кажы яму нічога, потым яшчэ напішуць...
Маладыя хлопцы, затрымаўшыся на паўкроку, усміхаюцца і кажуць, што працуюць нядаўна, затрымлівацца на заводзе не збіраюцца.
— Грошай мала, але падарункі далі. Кар'еру тут рабіць дакладна не будзем, пасля Новага года паглядзім на сітуацыю.
Жанчына ў форменнай куртцы пытаецца цыгарэту, уважліва слухае пытанне, і кажа, што справы дрэнныя.
— На чатырохдзёнцы працуем з лістапада. Цяпер стане асноўная вытворчасць. Перавядуць на 2/3 акладу, і што тады рабіць? На працу хаджу ў завадской куртцы, таму што нармальную сабе купіць не магу.
Паток людзей радзее. Некаторыя зварочваюць на стаянку за аўто. Некаторыя, выстаяўшы чаргу каля банкамата, ідуць у бліжэйшыя двары, дзе пад цыгарэту і няхітрую закуску цямяць на траіх. Па словах мясцовых пенсіянерак — карціна звыклая, як снег зімой.
У рэдкіх прасветах высокага плота МАЗа, у які ўпіраюцца дзіцячыя садкі і школа, бачныя дзесяткі грузавікоў. Зрэшты, убачыць тэхніку можна і не на тэрыторыі завода.
Паміж аўтамабільнай стаянкай і плотам прадпрыемства на вуліцы Кабушкіна пад адкрытым небам стаіць з чатыры дзесяткі грузавікоў, як той казаў «у завадской змазцы», — вынік працы тысяч людзей.

Сяргей Балай, gazetaby.com