Проста так у прапагандысты не бяруць: Івулін паразмаўляў з Мукавозчыкам
У спартсмена і журналіста Аляксандра Івуліна адбылася размова з прапагандыстам Андрэем Мукавозчыкам, з якой вынікае, што пры «шчырым раскаянні» Івулін мог бы зрабіць кар'еру — ды не дзе-небудзь, а ў цэлай «саўбелцы»!
Адзін з рупараў прапаганды Андрэй Мукавозчык. Калаж: shakal.today
3 чэрвеня 2021 года невядомыя ў цывільным прыйшлі ў кватэру да журналіста і футбаліста Аляксандра Івуліна з ператрусам, а потым адвезлі ў невядомым кірунку. На наступны дзень яго справу разгледзела ў судзе Фрунзенскага раёна суддзя Юлія Блізнюк. На журналіста ў Фрунзенскім РУУСе склалі пратакол па ч. 3 арт. 24.23 КаАП — нібыта за сцяг на акне кватэры. Івулін сваёй віны не прызнаў. Суддзя арыштавала яго на 30 сутак, па заканчэнні якіх журналіст стаў падазраваным па крымінальнай справе паводле арт. 342 Крымінальнага кодэкса («Арганізацыя і падрыхтоўка дзеянняў, якія груба парушаюць грамадскі парадак, альбо актыўны ўдзел у іх»).
Суд даў яму 2 гады зняволення, якія Аляксандр адбываў у калоніі «Воўчыя норы». У лютым гэтага года ён выйшаў на волю і з'ехаў з Беларусі. Цяпер ён жыве за мяжой і працягвае весці свой канал «ЧестнОК», апошняе відэа на якім знята з пісьменнікам Сашам Філіпенкам.
Хлопцы правялі разам некалькі дзён у Аўстрыі, і ў адным з эпізодаў яны згулялі ў шахматы на жаданне, якое прыйшлося здзяйсняць Івуліну: ён прайграў партыю пісьменніку, піша «Трыбуна».
Глядзіце таксама
Фант ад Філіпенкі быў складаным — патэлефанаваць прапагандысту і «залатому пяру» Андрэю Мукавозчыку і сказаць: «Вітаю, вы заўсёды былі для мяне маральным аўтарытэтам, хачу працаваць на вас».
Вось як гэта было:
— Івулін? Ведаю такога, як не ведаць, — адказаў Мукавозчык.
— Супер, прыемна вельмі, што ведаеце. Глядзіце, думаю я, вяртацца час у Беларусь. Можа, у «Савецкую Беларусь» паспрабаваць. Як думаеце, ці ёсць шанцы ў мяне хоць бы ў раздзел спорту да Канашыца (рэдактар аддзела спорту гэтай газеты. — Заўв. рэд.) якога-небудзь?
— Ну, шанцы ёсць заўсёды. Надзея памірае апошняй.
— Ну вось, вы гаворыце, як у тэкстах Сяргея Канашыца.
— Ну дык чаго вы мне тады? Гэта да Канашыца пытанні тады, напэўна?
— Не, Андрэй Мікалаевіч, проста вы заўсёды для мяне былі маральным арыенцірам, камертонам. Вашы тэксты — проста топавы топ.
— Вы скажыце, вы размову нашу пішаце, не пішаце?
— Вядома, так.
— Ясна. А потым вы з яе выражаце?
Глядзіце таксама
— Вы ведаеце, як «ЧестнОК» працуе? Сумленна.
— Я не сачыў за вашай творчасцю моцна, шчыра скажу. Не сачыў за вашай творчасцю апошніх, я маю на ўвазе, часоў.
— Ну, пакуль я з Аляксандрам Хацкевічам пагаварыў. Ведаеце такога футбаліста? — спытаў Івулін.
— Так, вядома. Так. Зразумела. Якія вы яму пытанні задавалі, і пра што размова была?
— Мы пра Беларусь гаварылі шмат, пра футбол наш. Як вам, дарэчы, наш футбол?
— А-ха-ха. Мне цяжка адказваць на гэта пытанне.
— Наколькі вам патрэбны ў «СБ» кадры?
— Пфф. Настолькі, каб вось проста браць чалавека з вуліцы або адчайна мець патрэбу ў журналісце Івуліне — вось настолькі нам кадры не патрэбны. Але паколькі вы чалавек не без талентаў, то, з іншага боку, я, зноў жа, выкажу сваё асабістае меркаванне.
Я лічу, што таленту заўсёды можна знайсці патрэбнае прымяненне — па-першае. Па-другое, для таго, уласна, Богам і дадзена маладосць, каб рабіць памылкі і на іх вучыцца. Я б хацеў з вамі пагаварыць вочы ў вочы і зрабіць сваю выснову — вось вы сапраўды нешта ўсвядомілі, нешта зразумелі за гэты час ці не.
Глядзіце таксама
— Так, як я разумею, гэта як кейс з Раманам Пратасевічам атрымліваецца? Ён усвядоміў, асэнсаваў, зразумеў.
— Ён памілаваны. Нашым, маім вярхоўным галоўнакамандуючым. Абмяркоўваць загад вярхоўнага я не хачу, не буду. І гэта дакладна не ваш выпадак. Я не бачу пярэчанняў супраць вашага вяртання. Я нават не бачу пярэчанняў супраць вашай працы ў «СБ».
— Проста яшчэ таварыш у мяне ёсць — Саша Філіпенка. Ён калонкі класныя піша. Можа, і ў яго б як-небудзь атрымалася…
— Філіпенка? Гэта які блудны сын?
— Былы сын, былы.
— Гэта які нібыта пісьменнік? Швейцарыя, «Чырвоны Крыж», усё вось гэта вось?
— Ну, так. Кніжкі яго ў Аўстрыі перакладаюць на нямецкую. Ну, фашыст такі.
— «Фашыст» вы сказалі, а не я. З Сашам Філіпенкам — не. У мяне размова з ім была б іншай. Не такая, як з вамі.
На гэтым размова скончылася, а выпуск цалкам можна паглядзець па гэтай спасылцы.
Глядзіце таксама
Нагадаем, Андрэй Мукавозчык — адзін з галоўных прапагандыстаў лукашэнкаўскага рэжыму, калумніст праўладнай газеты «СБ. Беларусь сегодня». У сваіх артыкулах актыўна выкарыстоўвае мову варожасці ў дачыненні да апанентаў рэжыму і сацыяльных меншасцей. На яго неаднаразова падавалі ў суд за распальванне варожасці — такія заявы былі зафіксаваны, напрыклад, ад журналіста, аўтара «Новага Часу» і палітзняволенага анархіста Мікалая Дзядка і ад палітычнай дзяячкі, палітзняволенай Марыі Калеснікавай. За сваю прапагандысцкую дзейнасць Мукавозчык з 2021 года знаходзіцца пад санкцыямі ЕС.