Пётр Кузняцоў: працяг пратэстаў няўхільна аслабляе рэжым

Заснавальнік «Моцных навінаў» звяртае ўвагу на змену тактыкі сілавікоў. На яго думку, гэта сведчыць пра стомленасць і слабасць найперш рэпрэсіўных органаў рэжыму. А можа — і пра свядомы сабатаж.

«Сёння раніцай чытач, які ўдзельнічаў у акцыі ў Мінску, даслаў свой разбор дзеянняў сілавікоў і стала цікава. Вывучыўшы паток навін і перагледзеўшы кучу відэа, з'явілася некалькі назіранняў, якімі хочацца падзяліцца», — піша Кузняцоў у сваім тэлеграм-канале «Такія справы».

Чытач піша, што, па-першае, у людзей усё менш страху. Хачу сказаць, гэта відаць на відэа, і гэта досыць зразумела: на жаль, пастаяннае супрацьстаянне з сілавікамі стала для беларусаў сёлета штодзённасцю, а тыя, каму сапраўды страшна, ужо, хутчэй за ўсё, і не выходзяць.

Гэтак жа звяртаецца ўвага на змены ў мадэлі паводзін сілавікоў. У прыватнасці, гаворка ідзе, па-першае, пра тое, што сталі нашмат менш выкарыстоўваць шчыты, у той час як раней з імі практычна не расставаліся. Па-другое, мінімізавалася мабільнасць людзей у форме — яны амаль не забягаюць у двары і практычна не пераследуюць тых, хто ўцякае. Разгонамі займаюцца ў асноўным людзі ў цывільным, але і яны не вельмі (па апісаннях відавочцы) шчыруюць, больш упіраючы на псіхалагічны эфект.

Калі апісаная карціна — праўда, то гэта цалкам можа падштурхнуць да думкі пра стомленасць і дэматываванасць сілавікоў. Але ёсць адно істотнае «але». І з навін, і з уласнага досведу (давялося пагутарыць з сілавікамі ў РАУС на мінулых выходных) відаць, што яны цяпер даволі шчыльна запрапагандаваныя. У цэлым іх карціна свету выглядае прыкладна так: пераважная большасць прагаласавала за Лукашэнку, усе, хто супраць — на вуліцах, а паколькі на вуліцах відавочна не 3-5 мільёнаў, гэта значыць, што апаненты ў меншасці і яны, доблесная міліцыя, ледзь не абараняюць краіну ад перавароту. А пратэстоўцы, з большага, прыдуркаватыя, таму што «слухаюць Нехту».

Такі погляд на рэчы слаба вяжацца з ідэяй аб тым, што яны могуць страціць матывацыю, тым больш, што яна (матывацыя) грунтуецца галоўным чынам не на гэтых развагах, а на ільготах, крэдытах, хуткай пенсіі і статусе. А апавяданні пра «22-гадовага» — гэта, па большай частцы, для самазаспакаення.

На гэтым фоне вельмі цікава паглядзець відэа з тым, як пратэстоўцы абляпілі і пачалі разбіраць вадамёты. Гэта вельмі падобна на наступствы альбо дзіцячай памылкі, альбо сабатажу. Вадамёт, як любая іншая цяжкая і тупая тэхніка, як той жа танк, становіцца цалкам безабаронным без прыкрыцця пяхоты, то ёсць жывых людзей. Як да танка можна падабрацца са зручнага боку і знішчыць гранатай, калі ён дзейнічае адзін, так і вадамёт можна акружыць і рабіць з ім, што хочаш, пры наяўнасці смеласці і жадання, што мы і ўбачылі ў Мінску.

І вось у нас атрымліваецца такая карціна. З аднаго боку, у масе сваёй матывацыю сілавікоў цяжка падвергнуць сумневу. З іншага – мяркуючы па расказах відавочцаў, яны дзейнічалі ўчора дастаткова пасіўна, а вадамёты і зусім былі практычна кінутыя на волю лёсу.

Стратэгічна паводзіны МУС застаецца нязменным: яно дзейнічае на падаўленне. А вось тактычна ўчора прадэманстравала шэраг слабасцяў, якіх не назіралася раней. Тактыка — гэта справа камандзіраў сярэдняга звяна. Што там у іх на гэтым узроўні адбываецца мы, зразумела, не ведаем.

Але можа адбывацца як страта часткі «спецыялістаў» у выніку сыходу ці па іншых прычынах, так і з'яўленне «партызан» ужо сярод іх.

Дык гэта ці не так, сёння ўсе навіны «з фронту», як добрыя, так і дрэнныя, азначаюць толькі адно: працяг пратэстаў няўхільна аслабляе рэжым. Яго рэсурсы, як чалавечыя, так і матэрыяльныя — не бязмежныя. Тыя ж вадамёты-канадскія, і калі іх паволі за некалькі акцый расцягнуць на сувеніры, у сённяшніх умовах новыя ім наўрад ці хтосьці прадасць, як і камплектуючыя або запчасткі.

Таму, будучыня ўсё яшчэ застаецца ў руках саміх беларусаў і залежыць ад нашай зацятасці, паслядоўнасці, волі і розуму.