Дню радыё прысвячаецца…

У лістападзе 1999 года студэнт філалагічнага факультэта Гродзенскага ўніверсітэта Анатоль Мядзведзеў напісаў ліст на радыё «Свабода». Гэта пасланне зачытаў у эфіры вядучы, расійскі публіцыст Анатоль Стрэляны.
Крыху пазней у Маскве выйшла кніжка «Вашы лісты на «Свабоду». На яе старонках знайшлося месца і для пісьма гродзенца Анатоля Мядзведзева.
 



У лістападзе 1999 года студэнт філалагічнага факультэта Гродзенскага ўніверсітэта Анатоль Мядзведзеў напісаў ліст на радыё «Свабода». Гэта пасланне зачытаў у эфіры вядучы, расійскі публіцыст Анатоль Стрэляны.

Крыху пазней у Маскве выйшла кніжка «Вашы лісты на «Свабоду». На яе старонках знайшлося месца і для пісьма гродзенца Анатоля Мядзведзева.
 

Гэта даўняя наша традыцыя — звяртацца да «забугорных галасоў». З савецкіх часоў памятаю радок: «Ёсць занятак на Русі — ноччу слухаць Бі-бі-сі». Менавіта ноччу ўпершыню дайшоў да мяне голас вядучага Бі-бі-сі Севы Наўгародцава. Уражаны пачутым, я напісаў і адправіў пісьмо на берагі туманнага Альбіёна.
 

Праўда, мой эпісталярны раман пачаўся на дваццаць гадоў раней — у 1979 годзе. Тады, блукаючы па радыёхвалях, я пачуў праз шум глушылак: «Вы слухаеце праграму поп-музыкі з Лондана». Сева зачытваў пісьмо слухача з Савецкага Саюза, які прасіў перадаць песню ў выкананні групы «Пінк Флойд», і якое заканчвалася так: «З камсамольскім прывітаннем Паша з Варонежа». І адказ Севы: «Дзякуй, Паша! Зараз з піянерскай задорынкай выступіць твая любімая група».
 

На фоне тагачаснай савецкай шэрасці ў эфіры гэта была бліскучая, напоўненая добрым гумарам, перадача. Дык вось, Сева Наўгародцаў падштурхнуў мяне да напісання пісьма ў далёкі Лондан. У 1979 годзе даслаць ліст ідэалагічнаму ворагу было справай небяспечнай, аднак з камсамольскай гарачнасцю я кінуўся наводзіць масты паміж Усходам і Захадам. Ні маё першае пісьмо, ні другое ў эфіры так і не прагучала. У роспачы я напісаў трэцяе, у якім былі нават паэтычныя радкі:
«Почему хромает почта?
Адрес вроде пишешь точно…»

Аднак і трэці мой сігнал знік дзесьці на бяскрайніх савецкіх паштовых прасторах. Тым часам наступіў травень 1980 г. У нейкім адчаі я купіў у кіёску паштоўку і напісаў: «Паважаны тав. Наўгародцаў! Віншую вас з Днём радыё. Жадаю вам творчых поспехаў у вашай нялёгкай працы». І знаёмы адрас абазначыў: «Post-office box, 76, Strand London».
 

У 1980 г. ішло масіраванае глушэнне усіх замежных радыёстанцый, якія вяшчалі на СССР. Таму, каб нешта пачуць, трэба было бегаць па пакоі з радыёпрыёмнікам, прыкладваць яго да батарэі ацяплення, высоўваць антэну ў фортку. Савецкі слухач у такія моманты быў крыху падобны на вар’ята. Вось так, мяняючы пазіцыі, я слухаў чарговую Севіну праграму. Знаёмы голас раптам сказаў: «З днём радыё… мяне павіншаваў… з Беларусі». І далей пайшло бесперапыннае завыванне глушылкі. А я скакаў ад радасці. Простая паштоўка — і дайшла.
 

Сёння Сева Наўгародцаў па-ранейшаму вядзе свае перадачы, аднак ужо ў інтэрнэце, куды цалкам перамясцілася руская служба Бі-бі-сі. Напісаць яму можна без усякіх праблем па электроннай пошце ці па звычайнай. Каб дачакацца перамен, трэба доўга жыць. І яны, перамены, абавязкова наступаюць. У гэтым я пераканаўся на ўласным вопыце. А вас усіх па добрай традыцыі я віншую са святам — Днём радыё.

Юры Камягін, t-styl.info