Süddeutsche Zeitung: Па той бок Мінска пачынаюцца праблемы
Другое Мінскае пагадненне не стварыла сістэмы бяспекі ў Еўропе. Гэта выяўляецца зараз і на іншых тэрыторыях — краінах Скандынавіі і Балтыі, дзе жыхыры паддаліся страху з-за расійскай гульні мускуламі.
Веры ў выздараўленне ва Украіне няма — такі змрочны досвед набылі нават тыя ўдзельнікі перамоваў у Мінску, якія да гэтага часу паказваюць на прагрэс, якому спрыялі дамоўленасці. Гэты прагрэс, магчыма, і ёсць, але ў той жа час з'явілася больш зброі, і больш страляюць, няма ніякіх разумных абмеркаванняў пытання аб рэалізацыі пагаднення, і няма нават намёку на давер. Мінск, такім чынам, гэта ўсяго толькі пагадненне аб спыненні агню, а не заключэнне міру. Да перамір'я прыкладаецца «каталог пажаданняў», але адсутнічае адрас замовы многіх выдатных абяцанняў.
Пра гэта піша Штэфан Карнеліюс у артыкуле пад назвай «Па той бок Мінска пачынаюцца праблемы», апублікаваным на сайце нямецкай газеты Süddeutsche Zeitung.
Мінск падняў трохі вышэй сцяну бяспекі паміж бакамі канфлікту, але ён нічога не стрымлівае. Адзіным стрымліваючым фактарам была пагроза новых санкцый для Расіі. З кожным днём гэтая пагроза губляе значэнне, а на Захадзе расце стомленасць ад вайны. Вайна пастаянна кіпіць на самым нізкім агні, што мардуе. ЕС зможа захаваць адзінства, толькі прыклаўшы вялізныя намаганні, а ў ЗША пачынаецца мала прадказальная перадвыбарчая кампанія.
Для аднаўлення вайны ёсць шмат матываў. Марыупаль можа служыць выдатнай пляцоўкай для барацьбы алігархаў і палітычных двубояў за ўладу ў Кіеве. Важная для сепаратыстаў мэта — прамысловасць. І Расія, якой мінулым летам прыпісвалі адсутнасць цікавасці да вайны на Данбасе, працягвае пастаўляць зброю. Чаму? Данбас, магчыма, разбураны і апусцелы, але ў якасці стратэгічнага фарпоста і кантраляванага цэнтру напружанасці значна больш цікавая ўся Украіна.
Шчыра таксама будзе сказаць пра Мінск, што Захад са сваім дуэтам Меркель / Аланд на перамовах ніколі не быў у пазіцыі сілы. Пагроза санкцыяў была велізарнай, але яшчэ большы быў страх распаду Еўрапейскага лагера. У гэтай спробе навядзення парадку практычна нічога не змянілася.
Таму цяпер пачынаюцца сапраўдныя цяжкасці. 16 гадзін перамоваў былі дробяззю ў параўнанні з вытрымкай, якая неабходная цяпер. Захад, Еўропа, Германія затрымаліся ў цэнтры гэтага канфлікту, які можна па сваім жаданні падаграваць і астуджаць. Гэта робіць яго вельмі небяспечным: любому, хто будзе ўцягнуты ў яго, давядзецца спадзявацца на логіку Уладзіміра Пуціна. Ён не зацікаўлены ў выразным размежаванні сфер, але можа ўплываць на знешнюю палітыку і палітыку бяспекі ЕС.
Гэта дылема ЕС: ён так шмат ўклаў у Мінск, што проста не можа адмовіцца ад пагаднення. Але Мінск не стварыў сістэму бяспекі ў Еўропе. Вынікі гэтага бачныя на іншых тэрыторыях — краіна Скандынавіі і Балтыі, дзе ў жыхароў расійскія гульні мускуламі, выкліканыя барацьбой за ўладу ва Украіне, справакавалі страх. Па той бок Мінска праблемы толькі пачынаюцца.
Пераклад УНІАН