"На фронце падаецца, што разам з намі ўся краіна. Вярнуўшыся дадому, разумееш: ні храна"

Ты прыязджаеш у родны горад з фронту на пару дзён. Атрымаўшы ў пятніцу раніцай загад на ад'езд і паўгадзіны на зборы, ты паспешліва мыешся парай бутэлек газаванай вады, з храбусценнем саскрабаеш трохдзённае шчацінне. Нацягнуўшы "выходную" форму, хапаеш рэчмяшок і бяжыш да машыны. Пісталет — за пояс, запасную абойму і пачак патронаў — у кішэні. Пра гэта піша ў Фэйсбуку Ігар Варанко.



"Ты будзеш увечары піць каньяк, а яны пойдуць на баявы выхад, без цябе. Ты будзеш спаць у мяккім ложку з жанчынай, а яны не будуць спаць наогул, у лепшым выпадку — покемараць, распасцёршы каремат на сырам бетоне, прыціснуўшыся адзін да аднаго спінамі, для цяпла. Ад усяго гэтага на душы драпае.
 

І вось ты едзеш па мірнай зямлі. Тут не страляюць з зялёнкі па нашых калонах, а нашыя не прастрэльваюць кожную буйную пасадку. Тут смерць не прыляціць да цябе з гушчы лістоты, але ты ўсё роўна машынальна ўглядаешся ў густую зеляніну на абочыне. Ты сам не раз ляжаў у дарог, схаваўшыся ў высокай траве, і ведаеш, што разглядзець засаду з машыны практычна немагчыма. Але ўсё роўна глядзіш. Ілюзія ўпраўлення ўласнай лёсам.
 

На фоне эйфарыі ад сустрэчы з домам варушыцца першае раздражненне — чаму яны не ў арміі?! Чаму столькі народу косіць? Бо вайна ідзе, цяжкая вайна! Вораг прыйшоў на нашу зямлю, улез сюды сваёй бронетэхнікай, артылерыяй, мотапяхота. Мы забіваем, нас забіваюць, а яны тут па клубах швэндаюцца і цёлак "рэжуць"...

Цалкам тэкст можна прачытаць тут.