«А тут яшчэ шэф не тэлефануе ўжо трэці дзень... Карацей, капец». У сеціва трапіў яшчэ адзін аўдыёзапіс з голасам, падобным на Наталлю Эйсмант

Гэтым разам суразмоўцай прэс-сакратаркі Лукашэнкі называецца яго асабісты памочнік Мікалай Латышонак. Размова, верагодна, адбываецца 22 лістапада. То бок у дзень чарговых нядзельных пратэстаў. Мы зрабілі раздрукоўку гутаркі, з якой вы даведаецеся пра масавы кавід у Адміністрацыі прэзідэнта, хваробу яе кіраўніка Ігара Сяргеенкі і самой Эйсмант, тое, што ёй перастаў тэлефанаваць Лукашэнка, і многае іншае.

Фота БЕЛТА

Голас, падобны на Эйсмант (далей — Э): — Добры дзень, Мікалай Леанідавіч.

Голас, падобны на Мікалая Латышонка (далей — Л): — Добры дзень, Наталля Мікалаеўна.

Э: — Мікалай Леанідавіч, я хутка. Ну, і ў агульных рысах. А вы ўжо на аб'екце?

Л: — Пакуль не. Але хутка буду, збіраюся. Хвілін праз 20-30, думаю.

Э: — Я наогул, да чаго? Мне шэф не тэлефанаваў, не ведаю, можа, на фоне ўсяго гэтага. Але калі што, каб проста вы ведалі. Калі можна, я сёння ў штаб не паеду. Калі будзе магчымасць, вы яму, калі ласка, аб гэтым скажыце. Ну, падкажыце.

Л: — Вядома, падкажу. Калі будзе размова. Але пытанне такое, ну, калі можна, вядома... Калі будзе пытацца прычыну — самаадчуванне ці нейкая іншая?

Э: — Ну... Наогул самаадчуванне на самай справе. Я наогул буду на сувязі, калі раптам нейкія працоўныя пытанні, вы набірайце. Рэальна буду на сувязі. Я, вядома, сама хвалююся, што сітуацыі не буду ведаць. Але дома «вай-фай» хоць бы ёсць, так што буду глядзець нешта.

Я як раз хацела папрасіць вас, калі там падзеі, якія ў горадзе — нейкія нюансы або задачы — то вы мне падказвайце.

А па самаадчуванні... Я б, вядома, паехала, мне здаецца, мне трэба быць на працы. Але, шчыра кажучы, наогул не вельмі добра сябе адчуваю.

Л: — Што ў вас там? Тэмпература?

Э: — Тэмпература была ўчора ўвечары, сёння ўжо няма. Але ўсё роўна…

Л: — Пахі хоць адчуваеце?

Э: — Пахі адчуваю, але як бы пытанне ў тым... Карацей, мне ўсё роўна здаецца, што гэта... "Гэта".

Л: — Накрыла?

Э: — Ну, шчыра кажучы, так. Шчыра кажучы, думала, што гэта з іншай нагоды, але цяпер разумею, што не. Што гэта рэальна па самаадчуванні.

Л: — Гэтага нам толькі не хапала... Нда... Як думаеце, дзе цапанулі? Можа, у Гомелі? (Мабыць, гаворка пра візіт Лукашэнкі на «Гомсельмаш» — НЧ).

Э: — Ну, У Гомелі, мне здаецца, не. У Гомелі, шчыра кажучы, ужо адчувала сябе не вельмі. Але вы ж разумееце, якая сітуацыя там ужо была. Думала, што, можа, на фоне ўсіх гэтых падзей, на стрэсе. Вось. Але, калі шчыра, галава жудасная, цяжкая.

Толькі гэтага не хапала. Ведаеце, тут, блін, таксама, я разумею, што скажуць... Карацей, наадварот, хацелася б навідавоку быць, на працы. Ну, і па Ігару Пятровічу (меркавана, Сяргеенка — НЧ.), вы ж ведаеце. Таму я і думала, што не ў Гомелі. А яшчэ да Гомеля на нарадзе ў аўторак, па Макеі, па знешняй палітыцы.

Л: — А ... Так-так…

Э: — Там жа Ігар Пятровіч быў. Яму ж шэф сказаў прыйсці.

Л: — Я памятаю тую гісторыю, так.

Э: — Ну, ён жа сказаў, каб я сядзела побач, што я прышчэпленая. І Эйсмант хай побач сядзе, яна прышчэпленая і будзе не небяспечна. А ён яшчэ, блін…

Л: — Там жа ён быў наогул такі вясёлы ў гэты час…

Э: — Быў. Я яшчэ прыйшла, за стол села, а ён (Сяргеенка — НЧ.) кажа: як вы думаеце, можа, калі сыдзе прэса, мне маску надзець? Я пасмяялася, кажу, блін, ну паспрабуйце. Паглядзіце самі на рэакцыю... І яна ў яго была (маска), ён яе з кішэні дастаў, паказаў. Вось.

Потым ужо заходзіў шэф, і ён яе назад у кішэню паклаў. Я не ведаю, забыўся, можа, потым... Блін, я не ведаю, што было, але тры гадзіны мы там сядзелі. І ён увесь час без маскі, і я сёння проста думаю, што ўвесь гэты час я з ім побач сядзела.

Л: — А наогул, можа, гэта не «гэта», а проста там прастуда, або грыпанулі? Вы ж там нядаўна рабілі нейкія... Ну гэтую-прышчэпку?

Э: — Ну, дык я рабіла, і другую таксама зрабіла. Як і трэба было. Але гэта атрымліваецца, калі ў нас нарада была? У аўторак, па-мойму. Блін, у мяне ўжо ўсе дні пераблыталіся. А ў чацвер раніцай я рабіла тэст. Ну, не тэст, а аналіз там, як ён называецца, на антыцелы.

І потым, калі ехалі ўжо ў Гомель, у чацвер, Ірына Сцяпанаўна ўвечары мне як раз напісала, што антыцелы ёсць, але іх наогул зусім мала. І яна мне прама пісала, што трэба быць усё роўна вельмі-вельмі акуратнай, таму што нешта падхапіць (лёгка)…

І я вось думаю, як можна было акуратнай, калі я толькі за адзін той тыдзень тысячу разоў, напэўна, мела зносіны з фактычна хворымі. Як з Ігарам Пятровічам.

Л: — Ну так. Амаль што ўсе такія (Усміхаецца).

Э: — Цяпер самае галоўнае што, блін? Вы ж ведаеце, што цяпер у яго. Што там ён, па-мойму, на апараце…

Л: — Я размаўляў... Усё даволі так не ёсць вельмі добра.

Э: — Ну вось. Дай бог, каб усё нармальна было, але калі чалавек, блін, на ШВЛ, то я разумею, што ў аўторак былі ўсе шанцы. Ды наогул, блін, думак мільён, не разумею, што на гэтым фоне…

Л: — Але быццам бы ў аўторак яму было трошкі лепш, чым потым стала, на наступны дзень…

Э: — Ну дык вось, так. Вы можаце сябе ўявіць, якім ён мог быць…

Л: — Ну так, тое, што раздаваць ён мог (вірус) элементарна.

Э: — Дык вось на фоне ўсяго гэтага я цяпер наогул не разумею, і па працы, і па гэтай сітуацыі, і яшчэ хрэнова сябе адчуваю... І блін: я ведаю, што на ўсё гэта скажа шэф. І яго самога ўжо месяц — Сяргеенкі — няма на працы…

Л: — Скажа, што саскочылі (Смяецца). Жартую-жартую.

Э: — Мне наогул не смешна. У Адміністрацыі наогул незразумела што. Па месяцах людзі хварэюць, я не разумею. Хварэюць, адпачываюць... Ай, ладна, карацей. Усё потым ужо, пры сустрэчы. Не магу проста.

Л: — Ну, Ігар Пятровіч, так. Ён да гэтага яшчэ дзве і нават больш тыдні проста з горлам на працу не мог хадзіць. Потым выйшаў ледзь-ледзь — і накрыла. І накрыла канкрэтна. Слухайце, дык, можа, вам тэст які здаць паўторна?

Д: — Думаю, так.

Л: — Давайце, я тады перагавару, калі сёння такая магчымасць ёсць, тады вызначымся. Ці вы туды, або да вам пад'едуць, каб ужо дакладна разумець. Таму што калі што, тады вам да нас таксама нельга будзе дакладна.

Э: — Ну так, я і не хачу ехаць. Ну, дакладней, хачу, але разумею, што нельга.

А тут яшчэ шэф не тэлефануе ўжо трэці дзень на фоне ўсяго гэтага... Карацей, капец. Слабасць... З канапы не магу ўстаць. І гэтыя барабаняць бясконца. Ну, якія там, нумар скідалі. Карацей, добра, Мікалай Леанідавіч, перадайце тады шэфу…

Л: — Добра, тады па магчымасці, як толькі будзе размова, я падкажу адназначна. Калі будуць нейкія ўказанні, то паспрабую давесці. Ну, і вы там таксама глядзіце за сабой. Можа, піце пабольш вадкасці.

Э: — Угу, гэта так.

Л: — Ну, антыбіётык то не, а так…

Э: — Ну, думаю, мне падкажуць.

Л: — Звяжамся яшчэ, набяру па тэсту яшчэ скажу, добра?

Э: — Добра, дзякуй вялікі.

Л: — Папраўляйцеся, не хварэйце.

Э: — Дзякуй-дзякуй, на сувязі.

Л: — Усё, пакуль.

Э: — Так, да пабачэння, набірайце.