Дасье ў карыкатурах: 50 гадоў без The Beatles
Пяцьдзясят гадоў таму, 10 красавіка 1970 года, сэр Пол Макартні выступіў з заявай, пра тое, што ён не бачыць магчымасці працягу існавання праекту The Beatles. Гэтая дата лічыцца афіцыйным канцом гісторыі легендарнага гурта.
Як вядома, прызнанне да The Beatles прыйшло не адразу. Тое, што яны прапаноўвалі ў якасці музыкі, старэйшаму пакаленню здавалася проста шумам і какафоніяй. А некаторыя медыкі нават лічылі, што канцэрты чацвёркі кепска ўплываюць на здароўе, асабліва дзяўчынак. На канцэртах бітлоў панавала масавая дзявочая істэрыя з дзікімі віскамі і слязамі. На малюнку часопіса The Punch таго часу фанатка кажа, што на сённяшнім канцэрце бітлоў з-за хваробы будзе вымушана імітаваць віскі.
Многія музычныя аўтарытэты ў той час цалкам сур'ёзна лічылі, што фурор ліверпульскай чацвёркі з'яўляецца сінонімам пачатку культурнай дэградацыі. Гэтае меркаванне ўзмацняў імідж членаў групы і перш за ўсё праз неахайныя шавялюры. Нават амерыканскі прэзідэнт Ліндан Джонсан прызнаўся англійскаму прэм'еру: «Мне падабаюцца хлопцы з вашага авангарду. Але падстрыгчыся ім бы не перашкодзіла». На адным з малюнкаў таго часу мытнікі маюць намер прычасаць чацвёрку, якая вярнулася на радзіму.
Аднак у выніку скептыкам прыйшлося перагледзяць падыходы да творчасці бітлоў. Эксперыменты гурта далі велізарны штуршок музычнай культуры. Beatles стала самай першай брытанскай групай, якая заваявала першыя месцы ў чартах ЗША. Аднак сапраўдным знакам прызнання групы з боку эліты стаў чэрвеньскі канцэрт 1963-га ў прысутнасці брытанскай каралевы. Падзея не засталася па-за ўвагай мастакой. На адным з малюнкаў каралеўскія гвардзейцы адмаўляюцца ад сваіх традыцыйных шапак на карысць прычосак музыкаў.
Нягледзячы на мега-поспех, адносіны паміж удзельнікамі групы на нейкім этапе аказаліся напружанымі. Лічыцца, што каталізатарам канфліктаў стаў раман Джона Ленана з японскай мастачкай Ёка Она. Уплыў японкі на думкі, паводзіны і творчасць Ленана падштурхнуў яго дыстанцыявацца ад групы, займацца аўтаномнымі праектамі і акцыямі. Адна з іх — «Страйк у ложку за мір» — мела глабальны рэзананс. У сакавіку 1969 года каханкі правялі тыдзень у ложку гатэля ў Амстэрдаме, патрабуючы спыніць усе войны. Поспех перформанса ілюструе карыкатура 1969-га, калі ў Вялікабрытаніі пачаў страйкаваць прафсаюз лётчыкаў. На малюнку пілоты ў стылі Ёка і Джона патрабуюць выканання сваіх лозунгаў лежачы ў ложку.
Не паспелі The Beatles раскалоцца ў 1970-м, як пайшлі чуткі наконт уз'яднання гурта. Ледзь не штогод з'яўляліся спекуляцыі на гэты конт. Аднак усе надзеі бітламанаў былі пахаваныя ў снежні 1980 года, калі Марк Чэпмен застрэліў Джона Ленана ў Ню-Ёрку. Асноўным матывам забойства Чэпмен пасля назваў тое, што ён хацеў «выкрасці славу» музыкі і стаць «такім жа славутым». Зрэшты, дасюль папулярная версія аб тым, што бітла замовілі ў ЦРУ. Сапраўды, спецслужбы ЗША актыўна сачылі за музыкам, які сімпатызаваў левым радыкалам і ірландскім рэспубліканцам. На папулярнай карыкатуры канца 70-х агент ЦРУ, які сочыць за экс-бітлом, выхваляецца калегу пра тое, што мае апошнія запісы самаго Джона Ленана.
Нягледзячы на тое, што The Beatles ужо як 50 гадоў няма, справа бітлоў жыве. Праз паўстагоддзя чатыры генія Ліверпуля не страцілі сваёй папулярнасці і па-ранейшаму дамінуюць на поп-музычнай сцэне. І не толькі музычнай. Напрыклад, канцэпт вокладкі альбома Abby Road стаў матрыцай для шматлікіх графічных эксперыментаў. Так мастак The Guardian адлюстраваў у выглядзе бітлоў цяперашнюю сусветную эліту. Як бачым, на фоне ліверпульскай чацвёркі выглядаюць тыя палітыкі вельмі карыкатурна.
