Генерал дэ Голь і палкоўнік Пуцін, або Чаму Расія асуджаная

Пісьменнік, дыпламат, эксперт Цэнтра даследавання Расеі Сяргей Баршчэўскі разважае пра тое, чаму РФ не мае будучыні.

8 студзеня 1961 года ў Францыі адбылося падзея немагчымая ў Расіі. У той дзень 75 працэнтаў французаў на рэферэндуме выказаліся за прадастаўленне незалежнасці Алжыру.

Рэферэндуму папярэднічала кровапралітная Алжырская вайна, якая пачалася ў 1954 годзе пры Прэзідэнце Рэнэ Коці.

Абраны на пасаду прэзідэнта ў 1959 годзе генерал дэ Голь таксама не хацеў губляць Алжыр. Але ён пакляўся аднавіць веліч Францыі, паставіў перад сабой вышэйшую мэту — мадэрнізаваць краіну. А перадумовай мадэрнізацыі была адмова ад каланіяльнай спадчыны. Акрамя таго, генерал аддаваў перавагу захаванню добрых адносін з былымі калоніямі.

У 1960 годзе дэ Голь надаў незалежнасць 14 былым калоніям. Адмову ад калоній, вядома, нельга лічыць добраахвотнай. Генерал пайшоў на гэта, узважыўшы ўсе «за» і «супраць». Ён быў дальнабачным палітыкам і хацеў, каб свет з павагай ставіўся да Францыі.

Сітуацыя з Алжырам была больш складанай, абцяжаранай вайной. Супраць надання незалежнасці Алжыру былі нямала палітыкаў і вайскоўцаў, а ў красавіку 1961 года Францыя і яе прэзідэнт перажылі мяцеж праціўнікаў дэкаланізацыі. Але гэта не спыніла дэ Голя, і ў рэшце рэшт у ліпені 1962 года была абвешчана незалежнасць Алжыра.

Можна ўспомніць і іншы знакавы момант у жыцці дэ Голя: у 1969 годзе, пасля таго як распрацаваны генералам праект рэфармавання Сената не знайшоў падтрымкі на агульнанацыянальным рэферэндуме, прэзідэнт добраахвотна, як і абяцаў напярэдадні, падаў у адстаўку.

З тых часоў прайшло нямала часу. Францыя застаецца дэмакратычным дзяржавай, а французы захоўваюць удзячную памяць пра генерала-прэзідэнта.

Гэта немагчыма ў Расіі, нікчэмны лідар якой, экс-палкоўнік КДБ, адчайна чапляецца за ўладу і імкнецца адрадзіць выродлівую савецкую імперыю, у Расіі, дзе, згодна з апублікаванымі 25 снежня данымі апошняга ў мінулым годзе праведзенага "Левада-цэнтрам" сацыялагічнага апытання, 71% грамадзян падтрымліваюць дзеянні расійскіх узброеных сіл ва Украіне.

Гэта дыягназ. Расія невылечная і не мае будучыні.