Дзіўная вайна Украіны з Расіяй. Некалькі слоў у падтрымку Захаду

Мы жывем у цікавыя і жудасныя часы. Часы нейкай дзіўнай вайны, якая ёсць, і якой не існуе адначасова. Яна разрываецца выбухамі, забівае сотні і тысячы, накрывае «Градамі», а на паперы называецца антытэрарыстычнай аперацыяй і доўжыцца месяцамі, а не абяцанымі гадзінамі.



У ёй афіцыйна не ўдзельнічаюць расійскія войскі, але пастаянна з'яўляюцца калі не палонныя з Расіі, то іх салдаты, якія адпраўляюцца ў рэфрыжэратарах на радзіму. Калі не танкавыя калоны заязджаюць, дык «гуманітарныя канвоі», забітыя самым неабходным для Данбаса — снарадамі і зброяй.
Санкцыі партнёраў наносяць немалы ўдар па расійскай эканоміцы, але ўкраінцам мала. Народ можна зразумець, бо цяжка рацыянальна мысліць, адсочваючы весткі з фронту. Аднак, крытыкуючы Захад, варта ўсведамляць, што спачатку трэба ўсё зрабіць самім, каб прасіць або патрабаваць таго ж ад іншых.
З якім выразам твару ўкраінцы патрабуюць ў сусветнай супольнасці ўзмацнення жорсткасці санкцый у дачыненні да Расіі, калі айчынная ўлада закупляе ў агрэсара энергію і працягвае супрацоўнічаць па шэрагу ключавых галін? Некаторыя ж наогул прымудраюцца крытыкаваць тых, хто абвясціў байкот расійскім таварам.
Як можна патрабаваць ад свету прызнання «ЛНР» і «ДНР» тэрарыстычнымі арганізацыямі, калі ва Украіне адбываецца толькі падрыхтоўка да такога мерапрыемства? І гэта ў краіне, дзе антытэрарыстычная аперацыя працягваецца больш за паўгода.
Як можна патрабаваць прыняць Украіну ў НАТА і не рабіць для гэтага рэальных крокаў? Каму патрэбна краіна з нерэфармаванай арміяй і карумпаванай ваеннай верхавінай? Хто павінен растлумачыць краінам-сябрам Паўночнаатлантычнага альянсу, чаму Украіна з'яўляецца важным элементам сістэмы еўрапейскай бяспекі?
Як патрабаваць бязвізавага рэжыму, не выконваючы пры гэтым простых абавязацельстваў? Суседская Малдова даўно з гэтым усім справілася і не мела ніякай марокі. Украіна чым горш? Ёй складаней выканаць поўны пералік умоў?
Улічваючы гэтую непаслядоўнасць дзеянняў, украінцам трэба ў рэшце рэшт ўбачыць у ЕС, ЗША, Канадзе і іншых цывілізаваных краінах партнёраў і сяброў, а не тых, ад каго можна пастаянна нешта патрабаваць.
Цяпер час не варожасці, не абмену абвінавачваннямі, а час прыслухацца адзін да аднаго. Дзейнічаць сумесна супраць агрэсара. Час быць пільнымі і хацець пачуць, таму што нам ёсць, што сказаць і чаму навучыцца. Захад цярпліва стараецца даць зразумець, што ўсё залежыць ад самога ўкраінскага народа. Мы павінны прыняць цывілізаваныя правілы гульні, калі жадаем змяняцца і быць роўнымі сярод роўных.
Мы можам прапанаваць свету вопыт трансфармацый грамадства, якія ўжо адбыліся і якія яшчэ наперадзе. Можам дапамагчы іншым, якім гэты шлях толькі трэба вытрымаць.
Агрэсія Расіі агаліла дзясяткі слабых месцаў па ўсім свеце. Трэснула там, дзе было тонка. Крэмль выпусціў дэманаў з скрыні Пандоры, якіх сам не можа стрымаць і якія самі яго і загубяць. Гэтыя пачвары напалохалі не толькі цывілізаваны свет, але і тых, хто яшчэ нядаўна лічыўся бліжэйшымі партнёрамі Эрэфіі.
Цяпер Беларусь, Арменія і Казахстан больш не ўпэўненыя, што павінны рухацца ў фарватэры Масквы. Дэман па прозвішчы Пермякоў, які забіў армянскую сям'ю, паказаў і гэтай краіне сапраўдны твар сучаснага Крамля. Беларусы, якія баяцца стаць наступнай ахвярай амбіцый Пуціна, таксама пачалі дрэйф у процілеглым ад Белакаменнай кірунку. Зусім нечакана з'явілася магчымасць вырваць з-пад расійскага ўплыву гэтыя краіны.
Так, Лукашэнка пакуль гуляе ў сваю гульню. Манеўруе паміж Захадам і Усходам, спрабуючы атрымаць больш пераваг ад усіх бакоў. Ён ненадзейны партнёр. Але народ Беларусі таксама пачаў прачынацца. Нарэшце, хіба Януковіч не асудзіў сябе, спрабуючы справакаваць прыкладна такую ж гульню. Хіба не ён сам сябе абхітрыў, разводзячы па чарзе: то Расію, то ЕС? І дзе ён цяпер?
Арменія і Казахстан будуць гуляць «па сітуацыі». І сумесныя намаганні Захаду і Украіны могуць дапамагчы гэтым краінам знайсці сваё месца па-за арбітай расійскага ўплыву.

Украіна павінна знайсці сябе ў адзінай Еўропе

Пакуль жа Украіне самой трэба яшчэ знайсці сябе. Варта зразумець, што еўраінтэграцыя — гэта ўзаемны працэс. Не толькі Еўропа прымае Украіну, але і сама становіцца трохі Украінай, натхняецца і запазычвае яе лепшыя рысы: гэта гатоўнасць стаяць да канца за сваё; як супрацьстаяць ворагу, больш моцнаму чым ты ў разы, і не адступаць ні на крок; як ствараць супольнасць з людзей розных слаёў грамадства: ідэалагічных, моўных, класавых ў часы заняпаду талерантнасці; як выжываць у крытычных умовах і не губляць пры гэтым аптымізму. А Захад можа навучыць Украіну парадку, правілам, справаздачнасці, адказнасці і шмат чаму іншаму. Вядома, калі Кіеў захоча вучыцца.
Захад не вораг, ён найбліжэйшы саюзнік украінскага народа ў агульнай справе падштурхоўвання айчыннай улады да ўкаранення рэформаў. У кантролі над яе дзеяннямі, у развіцці. А раз'яднаць гэты саюз найбольш зацікаўлены Крэмль, які па чарзе падкідвае галлё: то ў ачаг незадаволенасці Захаду ходам рэалізацыі Кіевам рэформаў, то ў вогнішча грамадскай панікі ўкраінцаў. Выстаяць засталося не так ужо і доўга, таму што нафтадроваў у Крамля хопіць ненадоўга. Хутка яму давядзецца паліць хіба што ўласных дэманаў.
krymr.com