«Атрымліваецца, што на Усходзе таксама ёсць сумневы адносна суверэннага статусу гаранта»
Аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі» разважае пра тое, што з мінаючым гарантам не хочуць мець спраў не толькі на Захадзе, але і на Усходзе. І не трэба з гэтай нагоды крыўдзіцца, бо паніжаны статус гаранта яны зрабілі сабе самі.
Учора міністэрства як бы замежных спраў пакрыўдзілася, што Еўрасаюз загадзя не прызнаў вынікаў іх электаральнай кампаніі. Ну пакрыўдзіліся, і пакрыўдзіліся. Яны ў прынцыпе па жыцці пакрыўджаныя. Пакрыўджанасць — іх нармальны прыродны стан.
Але ўчора міністэрства як бы замежных спраў пакрыўдзілася не проста так. Яно пакрыўдзілася з агеньчыкам, сапраўдным камсамольскім запалам і вялікім крэатывам. Яны нават разыгралі спецыяльную інфармацыйную аперацыю, каб прыцягнуць да сваёй крыўды больш увагі.
Пакрыўдзіліся не проста так, а загадзя. На заяву, якую Еўрасаюз яшчэ не прыняў, а толькі збіраецца прыняць, і якая, як яны пахваліліся, «аказалася ў распараджэнні беларускага МЗС». (Як я разумею нечалавечыя дыпламатычныя намаганні, у выніку якіх гэта здарылася, складаліся ў пошуку на сайце Еўракамісіі ў раздзеле «Праекты»).
Карацей гэта была такая шчырая пакрыўджанасць, што мяне цяпер раздзіраюць смутныя сумневы. Яны пакрыўдзіліся так, як быццам на самай справе чакалі чаго-небудзь іншага. І пафас абурэння тым, што Еўрасаюз прыняў заяву загадзя, таксама мне трошкі дзіўны.
Ну, калі вы загадзя налічылі сабе галасы, загадзя пасадзілі адных і загадзя выгналі другіх, то не трэба здзіўляцца, што вашу электаральную кампанію таксама загадзя не прызналі. Якія тут могуць быць крыўды? Гэтую электаральную кампанію ўжо не прызналі столькі разоў, што можна было б адказаць усім адразу і не марнаваць лішняга пафасу.
А з іншага міністэрству як бы замежных спраў таксама трэба што-небудзь заяўляць. Таму што іншых замежных спраў у яго ўжо не засталося. Вось раней у яго не засталося замежных спраў на Захадзе, а цяпер неяк і на Усходзе з замежнымі справамі не густа.
Я табе літаральна ў мінулым лісце распавядаў пра няспраўны момант, які здарыўся ў гаранта стабільнасці з Паўночнай Карэяй. Дык падобна, намячаецца такі ж няспраўны момант з Кітаем. Калі яшчэ не горш.
Ты, можа, не памятаеш, але ў пачатку студзеня гарант выхваляўся, што яму няма калі займацца электаральнай кампаніяй, таму што да канца электаральнай кампаніі трэба з'ездзіць у Кітай. Таму што нельга, вядома, прымушаць таварыша Сі чакаць праз нейкую там электаральную кампанію.
І, пытанне, дзе? Да канца электаральнай кампаніі засталося тры дні, а абяцанага два разы візіту ў Кітай неяк не здарылася. Калі зараз тэрмінова заскочыць у апошні самалёт, гэта значыць, вядома, маленькі шанец хуценька злятаць і нават паспець вярнуцца. Але нешта вось не падобна, каб гарант быў у Кітаі жаданым госцем. Гэта значыць, спачатку гаранта, атрымліваецца, паманілі, а потым сказалі: «Э, не. Спяшацца не трэба».
І вось гэтыя няспраўныя моманты з Кітаем і Паўночнай Карэяй характарызуюць знешнепалітычнае значэнне гаранта стабільнасці, вядома, значна больш выразна, чым заява ЕС аб непрызнанні выбараў. Яны там на сваім калектыўным Захадзе выбары ў стабільнасці ніколі не прызнавалі. А цяпер, атрымліваецца, што на Усходзе таксама ёсць сумневы адносна суверэннага статусу гаранта. Ну а які сэнс марнаваць час, калі гарант усё роўна мінае, а статус у яго паніжаны?
І ведаеш, непапулярную, як той казаў, сярод цябе рэч скажу, але я лічу, што тут вельмі дарэчныя словы, якія сёй-той сказаў, калі ў аўторак наведваўся на завод МАЗ. Не трэба шукаць вінаватых. Вось вельмі карысная парада і для гаранта, і для яго сведак — «на сябе ў люстэрка паглядзі».