«А золата цяпер толькі з Расіі?». Што абмяркоўваюць беларусы ў ЦУМе

Зімовая прахалода ахутвае вуліцы Мінска сваім покрывам. Журналісты «Белсату» выйшлі са станцыі метро «Плошча Якуба Коласа» і зайшлі ў ЦУМ, каб падслухаць, пра што размаўляюць беларусы.

У ЦУМе шматлюдна. У шэрагах з тэхнікай для кухні ходзіць мужчына. Яму блізу 60, ён у цёмна-шэрай старамоднай кепцы і куртцы, на носе — рагавыя акуляры. Яго суправаджае хлопец-кансультант.

«Я ў вас тут раней лядоўню купляў. 300 рублёў тады каштавала. А цяпер — больш за тысячу!», — кажа мужчына і цёпла ўсміхаецца. Здаецца, яго больш цікавіць магчымасць паразмаўляць з кімсьці, чым нешта набыць.

«Ёсць і таннейшыя — за тысячу, давайце я вам пакажу», — прапануе хлопец.

Побач яшчэ адзін кансультант размаўляе з кліентамі. Жанчына гадоў за 50 прыйшла разам са сваёй дачкой выбраць лядоўню.

«Пра беларускія «Атланты» я вам нават казаць не буду, каб не псаваць настрой», — звяртаецца кансультант да дачкі.

«Чаму? У мяне быў «Атлант», добрая лядоўня!» — пярэчыць яму жанчына.

Кансультант выглядае разгубленым і поглядам шукае падтрымкі ў дзяўчыны. Тая пачынае смяяцца.

«Давайце я прапаную вам BEKO. Турэцкі вытворца, бюджэтны варыянт. Адзінае, што гэта лядоўня з іх завода ў Расіі. Для некаторых пакупнікоў гэта адразу «не». Важна. Але, на жаль, нешта бюджэтнае ў нас зараз толькі адтуль», — прапануе хлопец.

«А як увогуле выбіраць, з Расіі ці не з Расіі, калі ў нас знікаюць тавары. Нядаўна знікла марка крэмаў, якой я карысталася раней. Перайшла на карэйскую», — кажа дзяўчына.

Некаторы час яны яшчэ выбіраюць.

«Мы возьмем у растэрміноўку. Не памятаю, каб я нешта адразу набывала. Усё жыццё ў растэрміноўку. Добра, што ёсць такая магчымасць», — разважае жанчына.

«Свята да нас прыходзіць, я сказаў!» Чаму ў Беларусі нават Новы год пад прымусам

Каля прылаўкаў з залатымі вырабамі стаяць двое мужчын. Пад шклом зіхацяць і чапляюцца за вока ўпрыгожанні. Але ёсць нюанс.

«А што, золата ўсё толькі з Расіі?» — пытаецца адзін з мужчынаў прадавачку.

«Так, усё, цягнік сышоў. Золата зараз толькі з Кастрамы», — адказвае жанчына.

Мужчыны яшчэ крыху пастаялі каля прылаўка і адышлі.

Каля стэнда з гадзіннікам стаіць пара, ім гадоў па 25. Яны разглядаюць тавар і жартуюць паміж сабой.

«Па статыстыцы, жанчыны ўдвая больш гавораць, чым мужчыны», — дзелавіта кажа хлопец.

«А я табе скажу, чаму. Бо жанчыны паўтараюць мужчынам тое, што сказалі», — парыруе дзяўчына.

«Ты нешта сказала?» — прыжмурыўшыся, з найгранай заклапочанасцю пытаецца хлопец.

Яны пачынаюць гучна смяяцца.

Тым часам у аддзеле з музычнымі інструментамі пачынае гучаць музыка: некалькі маладзёнаў прыйшлі абраць гітару. Пад вясёлы матыў людзі побач пачынаюць усміхацца.

А на вуліцы мільгаюць людзі. Ім з вітрын усміхаюцца казачныя персанажы. Па артэрыях Мінска працягвае цячы жыццё. Горад рыхтуецца да зімовых свят. Пытанне толькі, калі скончыцца гэтая зіма.