«Калі ўсё жыццё баяцца, мы гэты страх ніколі не пераборым і застанемся ў балоце»

Стыльныя выхады жанчыны ў бел-чырвона-белай сукенцы не засталіся незаўважанымі: яна пастаянна трапляе ў аб'ектывы фатографаў і сацсеткі. TUT.BY знайшоў гэтую стыльную даму, каб даведацца ўсе падрабязнасці моднай барацьбы.

Фота: Вольга Шукайла, TUT.BY

— Я пашыла сукенку сама за пару гадзін, — расказвае Святлана. — Я прафесійная швачка і апошнія 17 гадоў займаюся пашывам тэкстылю для дома, у тым ліку адзення для вокнаў. (Смяяцца.) Гэта я так называю шторы. Раней Шыла мужчынскую і жаночую вопратку. Нядаўна ўбачыла відэа з мірнага пратэсту, у якім малады хлопец ішоў з бел-чырвона-белым сцягам на плячах, які прыгожа лунаў ззаду як плашч. І ў мяне чамусьці ўзнікла ідэя пашыву тунікі ў такіх танах.

Пераспала ноч з гэтай думкай, прачнулася-і сукенка-сцяг проста "стрэліла" ў мяне ў галаве. Сцяг, які ніхто не здыме і не адбярэ. Усяго пару гадзін — і гатова: накінула, прымерыла, падагнала — усё хутка і проста. Абышлося без экстрадэталяў, над якімі трэба было б доўга думаць. Калі я ў першы раз яго прымярала, паўстала неверагоднае адчуванне таго, што я — каралева ў чырвоным, паспрабуй дагані. (Смяяцца.)

Калі шчыра, ужо калі шыла яго, я разумела, што яно будзе "выбухным". Былі невялікія сумневы, апранаць яго ці не. Але ўспомніўшы адзін эпізод, я адразу вырашылася. Памятаеце, была жанчына з Брэста ў бела-чырвонай сукенцы, якую затрымалі, як я зразумела, з-за адзення «не таго колеру». Што гэта такое было? Вы альбо напішыце дрэс-код для ўсіх жыхароў Беларусі ці закон новы прыдумайце, які абвяшчае, што ў нас пад забаронай чырвоны і белы колер.

Ці гэтая нашумелая вайна супраць штор. Калі да цябе дадому прыходзяць, каб садраць з карніза фіранкі непажаданай расфарбоўкі. Калі б мне замовілі вопратку для вокнаў у гэтых колерах-бясплатна б пашыла. Хай раздражняе. Можа здацца, што я бясстрашная. На самай справе мне, безумоўна, страшна. Але калі ўсё жыццё баяцца, мы гэты страх ніколі не пераборым і застанемся ў балоце.

Упэўненая, што калі раптам збяруся на нядзельны шпацыр і прайду каля АМАПу ў гэтым уборы-мяне забяруць абавязкова. Хай так. Гэтамой выклік людзям, якія назіраюць за намі і саджаюць у турмы. Магчыма, уся гэтая мая гісторыя смешная. Ну і выдатна! Смех — добрыя лекі супраць страху. Вось так патроху свет вакол нас мяняецца.

— Калі пачаліся гэтыя змены, як лічыце?

— Асабіста для мяне з пачаткам каронавірусу. Тады пачалася мая перабудова свядомасці. Я ўбачыла абуральнае грэбаванне ўладаў да людзей. З пандэміяй змагаліся практычна ўсе, акрамя нас.

Так атрымалася, што мы з мужам самі перахварэлі "каронай" яшчэ ў пачатку лета. Абышлося без ШВЛ, але хварэлі цяжка, і якія наступствы нас чакаюць у далейшым-невядома. У размове з доктарам, якая прыязджала да нас дадому браць аналізы, я пажартавала: "У вас, напэўна, велізарная зарплата з-за прэмій за каронавірус?». Доктар проста засмяялася ў голас. А ездзіць на выклікі даводзілася кожны дзень, аж да паўночы, часам без выхадных.

А ў тэлевізары было ўсё ў парадку. Ніхто не казаў пра тое, што гэта — страшная хвароба, пасля якой спатрэбіцца мінімум месяц для рэабілітацыі. Майму мужу не пашанцавала, закрыў бальнічны — адразу трэба было ісці працаваць. Я працавала з дому, сама размяркоўвала нагрузку, але ў нейкі момант зразумела, што ранейшы працоўны графік вытрымліваю з цяжкасцю.

Калі была эпідэмія, улады не сталі размаўляць са звычайнымі людзьмі. Тое ж самае адбылося і пасля страшных падзей у жніўні: ніякага разумення, ніякіх шкадаванняў з нагоды зраненых і збітых грамадзян, ніякіх сапраўдных выбачэнняў.

— Калі так здарыцца, што ўмоўная "сукенка" не дапаможа і пратэст нічым не скончыцца...

— Тады мы ўсёй сям'ёй з’едзем. Мне 50 гадоў, і палова майго жыцця прайшла з гэтай уладай. Я дастаткова пісьменны чалавек і разумею выдатна, да чаго вядзе наша цяперашняя палітыка.

У мяне двое дзяцей Сын з'ехаў вучыцца ў Польшчу, бачыць там значна больш магчымасцяў для ўласнага развіцця. Наўрад ці ў гэтай сітуацыі ён захоча вяртацца на радзіму.

Дачка-у яе свой бізнэс і кватэра тут-таксама плануе з'язджаць за мяжу. Цяпер яны з зяцем “на нізкім старце". Жыццё ў пастаянным страху і стрэсе проста невыноснае. Прададзім з мужам дом і паедзем услед за дзецьмі. Упэўненая, што са сваім рамяством я ў той жа Польшчы была б вельмі карысная і хутка знайшла б працу. І такі настрой у большасці маіх прыяцеляў і знаёмых.

Калі сур'ёзна: я проста хачу жыць спакойна і годна. І, па-добраму, лічу, што для дасягнення гэтай мэты я не павінна з'яжджаць з краіны. Да гэтага года мы не бачылі палітычнай барацьбы. Выбіралі, таму што не было альтэрнатывы. І раптам з'явіліся прыдатныя кандыдаты, а ў адказ на гэта ўлада зрэагавала воплескам жорсткасці. Але нашы людзі ўжо не тыя, іх не загнаць у тую бутэльку, дзе мы жылі.