Пісьменнік Халед Хасейні пра разбураныя надзеі афганцаў: «Я забіты горам, адчуваю сябе бездапаможным...»
Вядомы амерыканскі пісьменнік афганскага паходжання Халед Хасейні, аўтар бестсэлераў «Бягучы за ветрам» і «Тысячы ззяючых сонцаў», напісаў у сацсетках пра разбураныя надзеі на лепшую будучыню для сваіх блізкіх, для ўсяго афганскага народа.
«У горадзе Герат на захадзе Афганістана жыве мая кузіна, — піша Халед Хасейні. — Мы выраслі разам у 1970-я гады. Памятаю, разам гулялі і танцавалі. Я не бачыў яе амаль 50 гадоў. Памятаю яе яркай маладой жанчынай з зялёнымі вачыма, вяснушкамі і цёплай, заразлівай усмешкай.
Учора я патэлефанаваў ёй. Яе голас гучаў спалохана. Яна распавяла мне, што ўсе яе дарослыя дзеці ўцяклі з Герата ў Кабул, бяспечны прытулак — па меншай меры, на дадзены момант (пост быў напісаны да ўзяцця Кабула талібамі напярэдадні), і што яна цяпер адна са сваім сынам у горадзе, які знаходзіцца пад сцягам "Талібана".
Я забіты горам, я адчуваю сябе бездапаможным. Я непакоюся за сваю кузіну. І я хвалююся за мільёны афганцаў, якія аказаліся бяздомнымі і цяпер змагаюцца за выжыванне. Куды яны пойдуць? Што з імі будзе? Ніхто не ведае напэўна».
Вядомы пісьменнік факусуе ўвагу на лёсе афганскіх дзяўчынак і жанчын, у дачыненні да якіх палітыка талібаў, якія панавалі ў Афганістане з 1994-га па 2001 год, была найбольш жорсткай і рэпрэсіўнай.
«З часоў апошняга праўлення талібаў захавалася мноства жахлівых кадраў: публічныя збіванні, адсяканні рук, пакаранні на стадыёнах, варварскае і бессэнсоўнае разбурэнне гістарычных артэфактаў... Але для мяне сімвалічная выява рэжыму талібаў у 1990-я гады — гэта палка ў руках талібскага баявіка, які збівае жанчыну ў паранджы ва ўсіх на вачах», — з горыччу піша Халед Хасейні.
«Талібы сістэматычна тэрарызавалі жанчын. Яны адабралі ў іх свабоду перамяшчэння, свабоду працаваць, права на адукацыю, права насіць упрыгожанні, адрошчваць пазногці або фарбаваць іх, права смяяцца на публіцы і нават паказваць свае твары…
Гэта тое, што чакае маю кузіну, яе дачок? А як наконт незлічоных адважных афганскіх жанчын, якія на працягу апошніх 20 гадоў змагаліся за некаторую ступень аўтаноміі і ўласнай годнасці? Няўжо афганскіх жанчын зноў замкнуць па дамах? Няўжо іх зноў будуць беспакарана збіваць на вуліцах і плошчах? Ім зноў забароняць працаваць? Школьныя класы для дзяўчынак апусцеюць? Жаночыя асобы і галасы зноў знікнуць з афганскага тэлебачання і радыё? Ці будзе Афганістан пазбаўлены ўдзелу паловы свайго насельніцтва?» — задаецца пытаннямі Хасейні.
З сумневам аўтар адзначае думкі некаторых аналітыкаў пра тое, што «Талібан» за мінулыя 20 гадоў у апазіцыі змяніўся: «Ці сапраўды гэта так? Бліжэйшыя дні, тыдні і, магчыма, месяцы пакажуць гэта. Фактычна нядаўнія кадры з Герата гасяць гэтую слабую надзею. На гэтых кадрах салдаты "Талібана" цягнуць па горадзе так званых "злодзеяў" з тварамі, пафарбаванымі ў чорны колер і петлямі на шыі. Роўна такія ж малюнкі можна было бачыць і ў далёкім 1997 годзе».
Халед Хасейні заклікае аб дапамозе для яго роднага народа, але адкрыта піша пра тое, што не ведае, адкуль чакаць гэтай дапамогі.
«У мяне няма адказу. Усё, што я ведаю напэўна на сённяшні дзень, — гэта тое, што маё сэрца поўнае горам. Сёння я аплакваю страчаныя надзеі і спадзяванні сваіх суайчыннікаў», — піша ён.
Паводле 1news.az.