Крымінальны экзашкілет пуцінскай дзяржаўнасці адпрацаваў свой гарантыйны тэрмін

Мяса пуцінскай дзяржаўнасці пачынае спаўзаць з яго крымінальных костак — і агаляе незагойныя раны, піша расійскі палітолаг і юрыст Уладзімір Пастухоў.

Два тыдні пасля «прыгожынскага непаразумення» (а я думаю, што гэта самае адэкватнае вызначэнне дадзенага інцыдэнту на сённяшні дзень) — і мае першапачатковыя здагадкі аб прыродзе гэтага непаразумення цалкам пацвярджаюцца. Гаворка ідзе пра дысфункцыянальнасць паняційна-мафіёзнай дзяржавы, якая прагрэсіруе і якую мы для саліднасці называем «сістэмай» або «рэжымам».

Ключавой асаблівасцю гэтай паняційна-мафіёзнай дзяржавы з'яўляецца ўпляценне крымінальнай вертыкалі (па сутнасці — арганізаванай злачыннай супольнасці) у тканку рэгулярнай дзяржавы ў якасці яе асноўнай (апорнай) канструкцыі. Гістарычна такі сімбіёз стаў магчымы з прычыны катастрафічнага і практычна імгненнага разбурэння партыйнага (ідэалагічнага) шкілета савецкай дзяржаўнасці, які раней адыгрываў ролю такой жа апорнай канструкцыі. 

У выніку таго даўняга разбурэння савецкая дзяржаўнасць абвісла, а ўнутры яе ўтварыўся вакуум. А святое месца, як вядома, пустым не бывае.

Было два сцэнары: перабудаваць савецкую дзяржаўнасць на цалкам новых пачатках або запоўніць вакуум тым, што было пад рукой. Рэалізаваўся другі сцэнар. Пад рукой быў крымінал, яго было шмат, і ён быў паўсюль. 

Ён і стаў у выніку экзашкілетам пуцінскай дзяржаўнай машыны. Гэта было вельмі эфектыўнае рашэнне на кароткай гістарычнай дыстанцыі, але цяпер гэты экзашкілет адпрацаваў свой гарантыйны тэрмін і пачынае даваць збоі. То нага падламаецца, то рука не туды залезе.

Гэта аб'ектыўны працэс. Справа зусім не ў Прыгожыне, а ў прынцыпе. Мяса пуцінскай дзяржаўнасці пачынае спаўзаць з яго крымінальных костак, агаляючы незагойныя раны. Гэтых язваў цяпер з кожным днём будзе станавіцца ўсё больш і больш, таму што гэта сутнасны экзістэнцыяльны ўнутрысістэмны канфлікт. Ніякімі размовамі і прысудамі гэтыя язвы не загаіць – «гаварылка» стоміцца.

Пры гэтым усё тое, што адбылося, і тое, што адбываецца цяпер, не мае ніякага дачынення да якой-небудзь антысістэмнай, антыпуцінскай, антываеннай апазіцыйнай актыўнасці, як справа, так і злева. 

Гэта, як гаворыцца, «іх справы», але вельмі хутка яны стануць «нашымі справамі». Нам давядзецца вызначыцца ў сваім стаўленні да гэтай дысфункцыянальнасці пуцінскай дзяржаўнасці. 

Як паказаў досвед апазіцыйнай рэфлексіі «прыгожынскага непаразумення», зрабіць гэта будзе няпроста.