«Амбасадар Сямашка ўжо столькі разоў абяцаў інтэгравацца, што я збіўся з падліку»

Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» ва ўласцівым яму эпісталярным жанры расказвае, чаго можна чакаць ад планаў інтэграцыі Сямашкі, якія наступствы будуць у прыпыненні дзеяння Візавага кодэксу ЕС для чыноўнікаў, і навошта сілавікі прыходзілі ў «Ахову птшак Бацькаўшчыны»

Учора амбасадар Сямашка паабяцаў інтэгравацца з Расіяй ужо прама 9 верасня. Потым ён, праўда, спалохаўся, і да вечара сваё абяцанне абверг. Хоць я зусім не разумею, навошта было спяшацца з абвяржэннямі. Сямашка ўжо столькі разоў абяцаў інтэгравацца, што я збіўся з падліку. Так, адным абяцаннем больш, адным менш. Можна падумаць абяцанні амбасадара Сямашкі каго-небудзь да чаго-небудзь калі-небудзь абавязвалі.

Тым больш, што 9 або 10 верасня, напэўна ж, што-небудзь падпішуць. Або ўзгодняць. Ці паабяцаюць ўзгадніць. Па любым, без трыумфу інтэграцыі не абысціся. Прынамсі, пра трыумф інтэграцыі нам з табой абавязкова раскажуць. Але ведаеш што? Ты таксама можаш што-небудзь расказваць.

Вось раней адзін бок хацеў ад інтэграцыі грошай, а другі — вялікай і чыстай любові. І гэтая апрабаваная стагоддзямі схема (любоў у абмен на грошы) забяспечвала інтэграцыйную гармонію і супадзенне інтарэсаў. А цяпер другі бок ужо стаміўся ад любові, і таксама хоча грошай. Скажам, атрымаць кавалачак беларускага транзіту па добрай цане наўзамен на вербальныя інтэрвенцыі ў беларускую стабільнасць. Таму што падзецца саюзніку ўсё роўна няма куды, а Паўночны марскі шлях сам сябе не акупіць.

Ці, напрыклад, тое, што ўсходні саюзнік, з уласцівымі яму далікатнасцю і пачуццём такту, называе ўніфікацыяй падатковых і мытных сістэм. А сэнс гэтай уніфікацыі складаецца ў тым, каб скончыць ужо з альтэрнатыўным легальнаму экспартам умоўна беларускіх тавараў. Крэветак там, ці бананаў. Усяго, чым так славіцца беларуская зямля.

І атрымліваецца парадаксальная штука: калі абодва інтэгравальныя бакі хочуць аднаго і таго ж, то гэта цяжка падзяліць на двух так, каб нікому не было крыўдна. І застаецца толькі распавядаць пра рэгулярныя трыумфы. Без наступстваў.

Затое вось крызіс з мігрантамі, падаецца, можа мець наступствы, на якія ніхто нават не разлічваў. Учора камісар ЕС па ўнутранай палітыцы сказала, што адказам на крызіс могуць стаць візавыя абмежаванні для ўсіх, хто звязаны з беларускімі ўладамі.

Мы з табой, вядома, прывыклі, што візавыя санкцыі маюць эфект, блізкі да нулявога. Але тут трэба сказаць іншае. Калі гаворка ідзе пра персанальныя візавыя санкцыі, то людзі, якія пад іх трапілі, могуць разлічваць, што дзяржава кампенсуе ім перанесеныя пакуты. А з кампенсацыяй і Еўропа гэтая не вельмі патрэбная.

Але у дадзеным выпадку, зменшага, калі меркаваць па першапачатковых фармулёўках, гаворка ідзе пра ўсіх, хто працуе на ніве дзяржаўнай службы. І, пагадзіся, каб кампенсаваць ўсім, нават маральнай падтрымкі не хопіць. А ўлічваючы, што еўрапейскія бюракраты з цяжкасцю прымаюць рашэнні, але з яшчэ больш вялікай цяжкасцю іх адмяняюць, то, атрымліваецца, Акропаліс для гэтых працоўных можа зачыніцца назаўжды.

І гэта, вядома, можа падацца крыўдным і несправядлівым. Але мы з табой шмат разоў казалі, што таксічнасць беларускіх уладаў дасягнула такога ўзроўню, калі нават стаяць з імі побач небяспечна для рэпутацыі, кармы і жыццёвых перспектыў. Так і знаходзіцца ўнутры — яшчэ больш небяспечна. Нават калі ні ў чым не вінаваты. Таму што стомленасць ад своеасаблівасці палітычных практык беларускіх уладаў дасягнула ўжо такога ўзроўню, калі ЕС гатовы адмовіцца ад хірургічна вывераных санкцый і лупіць па плошчах.

P.S. Мяне некаторыя было падазрона пыталіся: а чаму да гэтага часу не арыштавалі тых сокалаў, якія скінулі пацука на прыступкі Дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкала? І, прызнаюся, я сам, здаралася, здзіўляўся. Але, аказалася, усё ідзе сваім парадкам. Учора зладзілі ператрус у арганізацыі «Ахова птушак Бацькаўшчыны». І, атрымліваецца, сокалы ўжо ў вышуку, калі следчыя пайшлі правяраць іх кантакты і выяўляць сувязі.