За час эфірнага генацыду былі з асаблівым цынізмам забітыя мазгі дзясяткаў мільёнаў расіянаў

Учора на канцэрце ў Маскве Барыс Грабеншчыкоў сказаў: «Вайна скончыцца, як толькі мы выключым тэлевізар. Нам я **** мозг. Але наша справа — дазваляць ім гэта ці не».



Правільна сказаў, хоць вайна так хутка не скончыцца — у тым ліку і таму, што тэлевізар трэба было выключыць (і больш не ўключаць) яшчэ як мінімум год таму. За час эфірнага генацыду былі з асаблівым цынізмам згвалтаваны (гэта па БГ; а па мне, дык і зусім забітыя наповал) мазгі дзесяткаў мільёнаў расіянаў. Умоўныя рэфлексы і базавыя інстынкты ў людзей захаваліся, а вось здольнасць адэкватна ацэньваць інфармацыю, думаць і аналізаваць апынуліся ў пашкоджанай вобласці. Пры гэтым разраслася да небывалых памераў пухліна нянавісці — а гэта ўжо рак мозгу, смерць. Народ накрыўся зомбі-скрыняй.
Пра скрайне подлую ролю тэлебачання кажуць і пішуць вельмі шмат — усё, у асноўным, апісальна, у фармаце «жах-жах-жах». Значна менш меркаванняў аб тым, што з гэтай цемрай трэба і можна зрабіць. Прапаную некалькі кароткіх тэзаў.
1. Неабходна, нарэшце, зразумець і прачуць, што «інфармацыйная вайна» — гэта, сапраўды, ВАЙНА. Без усякіх двукоссяў. З забітымі, параненымі і скалечанымі. А тыя, хто яе распальвае і вядзе — ваенныя злачынцы. На сумленні, руках і языках якіх  —  кроў. Нажаль, гэта не метафара.
2. Дзейнасць дзяржаўных (і каля таго) расійскіх тэлеканалаў цалкам падпадае пад артыкулы Крымінальнага Кодэкса РФ: за распальваньне міжнацыянальнай варожасці і нянавісці, за хлусню і паклёп і, напэўна, многія іншыя. (Спецыялісты лёгка знойдуць). Сваякі нашых няшчасных суайчыннікаў, якія, нагледзеўшыся «распятых хлопчыкаў», сышлі добраахвотнікамі на Данбас і там згінулі, маюць усе падставы засудзіць падбухторшчыкаў.
3. Валодаючы практычна манаполіяй ў тэлеэфіры, каналы парушаюць адно з асноўных правоў чалавека: права на праўду. У нас і ў свеце мноства праваабарончых арганізацый — чаму б не заклапаціцца? Або татальная хлусня «не лічыцца»? Тыпу, не хочаце  —  не глядзіце? Цікава было б даведацца меркаванне Элы Памфілавай і Міхаіла Фядотава, у ліку іншых.
4. Практыка кіраўнікоў і супрацоўнікаў гэтых СМІ, якія свядома дэзынфармуюць і наладжваюць на зверскі лад гледачоў, цалкам супярэчыць прынцыпам прафесійнай этыкі. Калі прафесійныя арганізацыі тыпу Саюза Журналістаў у нас яшчэ хоць штосці значаць — яны абавязаны даць інфа-свінству ацэнку.
5. Я разумею, часы цяпер нялёгкія, беспрацоўе гуляе па медыя-полі, але ўсё ж заклікаю ўсіх сумленных журналістаў і тэхнічных супрацоўнікаў: ідзіце з інфармацыйна-палітычнага вяшчання! Вы мімаволі, але ад гэтага не менш рэальна, саўдзельнічаеце ў злачынстве супраць двух народаў.
6. Калегам, якія «над сутычкай» і «зрабіў сэлфі — а чаго такога?»: Я мяркую, што вы не правы. Я сам чалавек не дужа ўпарты, але ў нас цяпер сітуацыя жудасная залішне ... Вось і Бора Грабеншчыкоў - ён усё жыццё «наверсе», і вышэй многіх — а тут выказаўся моцна і канкрэтна. Тыя, хто мае сумленне, і тыя, хто я** мозг, не могуць быць па адзін бок.
7. Што тычыцца саміх салдатаў, афіцэраў і генералаў інфармацыйнай вайны: тыя з іх, хто забівае проста па кантракце за вялікія грошы (не асабліва сумняваюся, што гэта выпадак нядрэнна мне знаёмых Кісялёва і Салаўёва), безнадзейныя. А тым, хто шчыра лічыць, што ваюе за Радзіму з украінскімі агрэсарамі, намякну: вы б'ецеся не за Расію, а з Расіяй. І яе будучыняй. Не ведаю ўжо, наколькі змрок павінен згусціцца і як трагічна ў гэтую будучыню нам трэба будзе ўляпацца, каб вы гэта зразумелі.
Арцемій Троіцкі, «Эхо Москвы»