«Паўмільёна чалавек сталі патэнцыяльнымі фігурантамі крымінальных спраў, незалежна ад палітычнага крэда»
Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» ў звыклай яму іранічнай манеры разважае пра нечаканы «страйк» прадпрымальнікаў і пра тое, што нашым уладам лепш бы ўвогуле нічога не чапаць рукамі.
Ёсць у беларускіх улад нешта агульнае з царом Мідасам. Ён, праўда, ўсё ператвараў у золата. А беларускія ўлады ператвараюць у ... Ну, дакладна не ў золата. Але за што ні возьмуцца — усё ператвараецца. Гэта значыць, мараль тая ж, што ў гісторыі пра цара — рукамі лепш нічога не чапаць. Вось памацалі рукамі цэны — «ой, яно, здаецца, зламалася!». Учора ў некалькіх гарадах гандлёвыя ІП не выйшлі на працу.
Прычым, як я разумею, яны наогул не збіраліся пратэставаць. Прадпрымальнікі не выйшлі на працу з-за інстынкту самазахавання, каб як-небудзь незнарок не парушыць новую цэнавую справядлівасць. Таму што справядлівасць гэтая такой прыроды, што не парушыць яе цяжка.
Але якімі б у іх ні былі матывы, а апушчаныя ралеты на гандлёвых кропках выглядаюць як зламысная акцыя пратэсту. Тым больш пасля таго, як улады два гады стараліся і закатвалі краіну ў асфальт. Атрымліваецца, каталі-каталі і ўсё роўна не дакаталі.
І цяпер перад уладамі стаіць дылема. Бо калі з прадпрымальнікамі пагаварыць, як яны хочуць, і растлумачыць, якімі павінны быць справядлівыя цэны, то няўдзячны народ можа прыняць гэта за слабасць. Вырашыць, што ён цяпер можа размаўляць з уладай калі захоча, а не абмяркоўваць сусветна-гістарычнае значэнне УНС на спецыяльна абсталяваных дыялогавых пляцоўках.
А калі нічога не тлумачыць, а адразу закатаць у асфальт, як яно прынята, то больш зразумела пра справядлівыя цэны не стане. І спачатку ІП, а потым ужо і не толькі ІП разбягуцца не таму, што яны гэтага хочуць, а ў сілу натуральнага парадку рэчаў. Грошы скончацца, і яны разбягуцца.
Хоць, магчыма, гэта толькі ў мяне ў галаве такая дылема. А ў беларускіх улад дылема зусім іншага ўзроўню: спачатку аштрафаваць ці адразу пасадзіць?
Але ў любым выпадку, калі ўлады хацелі справядлівымі цэнамі зрабіць стабільнасці як лепш, атрымалася, як заўсёды. І справа нават не ў тым, што ў гандлі занята паўмільёна чалавек, якія раптам сталі патэнцыяльнымі фігурантамі крымінальных спраў, незалежна ад свайго палітычнага крэда. Проста гандаль — гэта ж такая брыдота, якая датычыцца літаральна кожнага. Гэта зніжэнне ВУП не адразу кідаецца ў вочы. А апушчаныя ралеты на кропцы, куды прыйшоў за таннымі чаравікамі, не заўважыць цяжка.
І нельга сказаць, што гэта нейкія непрадказальныя наступствы. Гэта ў 1990-я маглі быць ілюзіі, што калі забараніць цэнам расці, то ўсім будзе добра. А цяпер, улічваючы гістарычны вопыт нашай краіны, ужо самыя адсталыя пласты насельніцтва ў самых аддаленых кутках краіны разумеюць, што ад справядлівых цэн будзе толькі горш.