Гісторыя ВКЛ на Купалаўскай сцэне

На сцэне Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Янкі Купалы адбылася тэатралізаваная прэзентацыя «Кнігі Вялікага княства Літоўскага» пад рэжысурай Мікалая Пінігіна. Міф пра гістарычную спадчыну ВКЛ увасобіўся ў музыку, танцы і філасофскія развагі.

На сцэне Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Янкі Купалы адбылася тэатралізаваная прэзентацыя «Кнігі Вялікага княства Літоўскага» пад рэжысурай Мікалая Пінігіна. Міф пра гістарычную спадчыну ВКЛ увасобіўся ў музыку, танцы і філасофскія развагі.
«Кніга Вялікага княства Літоўскага» — манументальнае выданне накладам у 1000 асобнікаў. Прадавацца яно не будзе, бо з’яўляецца падарункам выдаўцоў культурніцкім установам краіны. Гэта збор прац інтэлектуалаў Беларусі, Літвы і Польшчы, прысвечаны феномену дзяржаўнай і культурнай супольнасці.
Ідэя стварэння «Кнігі Вялікага княства Літоўскага» належыць тром асобам: Томасу Венцлаву, Чэславу Мілашу і Анджэю Струмілу. Як расказаў Анджэй Струміла, задума прыйшла падчас супольнага «выпівання гарбаты» і ўрэшце ўвасобілася ва ўнікальны зборнік. Свой унёсак у стварэнне гэтай кнігі спадар Струміла лічыць данінай павагі продкам — яго род паходзіць з Беларусі.
Канцэпцыя 552-старонкавага фаліянта, прысвечанага 1000-годдзю першай летапіснай згадкі пра Літву, ажыццёўленая польскім мастаком Анджэем Струмілам пры дапамозе польскага фонду «Памежжа» ў Сэйнах. Выданне вылучае цудоўная графіка і аднародная стылістыка, яно багата ілюстравана старадаўнімі гравюрамі, картамі, абразамі, жывапіснымі палотнамі і ўнікальнымі фотаздымкамі. Сярод беларускіх аўтараў — Уладзімер Арлоў, Сяргей Дубавец, Алег Латышонак, Генадзь Сагановіч і Сакрат Яновіч.
Кніга выдадзена на чатырох мовах — англійскай, беларускай, літоўскай, польскай і складзена з эсэ выбітных публіцыстаў, гісторыкаў і навукоўцаў, кожны з якіх мае свой уласны погляд на гісторыю ВКЛ у кантэксце сённяшняга часу.
«Спадчына Вялікага княства — не беларуская, не літоўская і не польская праблема, не прадмет спрэчкі, дзяльбы, экспансіі. Яна ўнікальная толькі як цэлае, як наша супольная антычнасць. Яна жыве аднолькавым водгукам у душах нашчадкаў Вялікага княства. Але, у адрозненні ад антычнасці, яна не стала тэкстам, бо мы расцягалі яе герояў па сваіх нацыянальных сшытках і складаем свае новыя легенды, уціскаючы ўсю сваю тысячагадовую гісторыю ў межы сваіх сучасных тэрыторый, нібы па пёрку выторгваем з крылаў Святога духа, — пішуць аўтары кнігі. — Мы і свету цікавыя найперш сваім узаемапранікненнем. Калі ж нас расчляніць, дык і ўся наша вартасць будзе ў тым, што мы не нехта, а тубыльцы, выключаныя з кантэксту ўласнай цывілізацыі».