«Твар беларускага фашызму — людзі, якія ніжэй за ўзровень пасрэднасці»
Што такое «традыцыйнае аблічча», прапаганда яшчэ не ведае, затое ведае, што ім не павінна быць.
Ілюстрацыйнае фота «НЧ»
Пад гром салютаў з нагоды вялікай перамогі, пад размовы пра генацыд беларускага народа фашызм становіцца сапраўднай ідэалогіяй беларускіх уладаў і іх самых адданых прыхільнікаў. Праўда, фашызм гэты трохі аперэтачны. Можна сказаць, фашызм на мінімалках. Але ад гэтага ён не менш разбуральны, піша Андрэй Бранішэўскі для «Plan B».
«Там, дзе радуецца шэрасць»
«Тое, што заходні свет загнівае, мы з вамі ведалі з самага дзяцінства. Але пра тое, што ён імкліва губляе і традыцыйна чалавечыя рысы, мы і даведаліся не так даўно».
«Залатое пяро» ідэалагічна вытрыманай журналістыкі Андрэй Мукавозчык напісаў гэтыя словы не з нагоды сэксуальных меншасцей. Хоць з сэксуальнымі меншасцямі ў дзяржаўнай прапаганды ёсць, вядома, нейкая асаблівая сувязь. І не для таго, каб больш балюча закрануць недружалюбных еўрапейскіх палітыкаў. Хоць з эпітэтамі на адрас недружалюбных еўрапейскіх палітыкаў беларуская прапаганда адвыкла саромецца.
Еўропа губляе «традыцыйныя чалавечыя рысы» таму, што за апошняе дзесяцігоддзе ў рэгіянальныя і гарадскія саветы ў Іспаніі, Францыі і Ірландыі выбралі некалькі чалавек з сіндромам Даўна. Ну не адпавядаюць людзі з сіндромам Даўна казкам беларускай прапаганды пра традыцыйнае чалавечае аблічча. Як не адпавядалі казкам яе ідэйных папярэднікаў у Германіі.
Адносна канкрэтных рыс, якімі павінна адрознівацца традыцыйнае чалавечае аблічча, у беларускай прапаганды ёсць, вядома, некаторая нявызначанасць. Таму што апісанне Азаронка пра «медузападобную расхлябаную брыду», з якой належыць разабрацца «Паўночнай нардычнай далоні», не адрозніваецца канкрэтнасцю.
Глядзіце таксама
Але ў чым прапаганда адзіная, дык гэта ў глыбокай непрыязнасці да ўсіх, хто не адпавядае яе казкам пра традыцыйнае чалавечае аблічча. Сем'ям з няправільным суадносінамі мужчын, жанчын і дзяцей па нараджэнні. Жанчынам, якія лянуюцца нараджаць, і да жанчын, якія не лянуюцца. Да англаў і саксаў паасобку і да тых, хто ведае англасаксонскі алфавіт — усіх разам. Да грамадзян з няправільнай палітычнай лаяльнасцю і да грамадзян, якія са сваёй лаяльнасцю не вызначыліся. І да габрэяў. Гэта ўжо як водзіцца.
Вось даносчыца Вольга Бондарава. Яна ж змагаецца не толькі супраць беларускай нацменшасці ў Беларусі. Да нацменшасцей, то-бок іншародцаў, а папросту кажучы унтэрменшаў у Расіі яна таксама ставіцца без адабрэння. І нават дае парады расійскім братам, як пазбавіцца не адпаведных нардычнаму ідэалу працоўных мігрантаў. Прыкладна па тым жа сцэнары, па якім беларускія ўлады пазбаўляюцца грамадзян сумнеўнай палітычнай лаяльнасці.
Трэцяй свежасці
І ўсё-ткі беларускі фашызм — гэта фашызм на мінімалках. Таму што беларускі фашызм — не другі,а трэці. Запазычаны ў старэйшых братоў па розуме і натхнёны фільмам пра Шцірліца. Як губазікі, якім падабаецца называць сябе гестапікамі, ці беларускі АМАП з яго прыгожай чорнай формай, як у групенфюрэра Мюлера.
Гэта значыць, нельга сказаць, што адэпты беларускага фашызму дрэнна стараюцца. Стараюцца-та яны добра. Стараліся б дрэнна, дык не мелі б у сябе некалькі тысяч палітвязняў, 350 тысяч тых, хто з'ехаў і абстаноўку ўсеагульнага засмучэння ў краіне.
Глядзіце таксама
Робяць што могуць. Калі б умелі, то пабудавалі б у сябе ўсё як трэба. Тое, што адпавядае іх уяўленням пра «моцную прэзідэнцкую ўладу». З маршамі сталёвых легіёнаў і трыумфам волі.
Але на тое, каб укараніць паўнавартасную фашысцкую ідэалогію, волі якраз не хапае, а заадно розуму, здольнасцей і фантазіі. Таму што беларускі фашызм — гэта нават не дыктатура пасрэднасці. Твар беларускага фашызму — людзі, якія ніжэй за ўзровень пасрэднасці. Таму што іншых ахвотных не знайшлося.