Венесуэла. Санкцыі на фоне крызісу

У панядзелак адміністрацыя прэзідэнта ЗША ўвяла санкцыі супраць прэзідэнта Венесуэлы Нікаласа Мадура. Гэта адбылося пасля таго, як былі аб'яўлены вынікі выбараў у ўстаноўчы сход (канстытуцыйную асамблею) Венесуэлы.

Канстытуцыйная асамблея, паводле задумы, павінна атрымаць права ўносіць змены ў канстытуцыю, а таксама распускаць парламент. Яўка склала 42%. Апазіцыя адмаўляецца прызнаваць вынікі выбараў.
Шматлікія аналітыкі адзначаюць, што Венесуэла знаходзіцца на мяжы грамадзянскай вайны. Размовы аб усталяванні дыялогу «паміж рэжымам і апазіцыяй» у краіне ўжо не ідзе. Гэтаму нямала спрыяе фактычна каланізацыя Венесуэлы Кубай, здзейсненая яшчэ пры ранейшым лідэры Венесуэлы Уга Чавесе.
Усё гэта  неабходна ўлічваць у кантэксце абвяшчэння вынікаў галасавання. Паводле апытанняў, каля 80% грамадзян не ўхваляюць саму ідэю канстытуцыйнай асамблеі. Апазіцыя ў нядзелю байкатавала галасаванне на той падставе, што ёй маніпулюе Куба і што вынікі фальсіфікуюцца, а празрыстасці няма. Галоўнай сваёй задачай апазіцыя лічыць адхіленне Мадура ад улады. Пакуль яны яшчэ спрабуюць зрабіць гэта мірным шляхам, аднак верагоднасць, што ім гэта ўдасца, вельмі малая.
Некаторыя левыя амэрыканскія інтэлектуалы апісваюць сітуацыю з іншых пазіцый і сцвярджаюць, што цяперашні крызіс у Венесуэле — эканамічны, палітычны і інстытуцыйны — уяўляе сабой вельмі заблытаную канфігурацыю, разабрацца ў якой цяжка нават мясцовым назіральнікам, не кажучы ўжо пра вонкавых. Як варыянт, сітуацыю можна назваць стагнацыяй рэвалюцыі, то бок сітуацыяй, калі па выніках здзейсненага пераварота раптам стала незразумела, што рабіць далей.
Знешняя прапаганда ўяўляе праўленне Мадура як рэпрэсіўнае, недэмакратычнае і аўтарытарнае. Крызіс наспяваў ўжо даўно і фармаваўся паступова. У 2013 г. памёр Уга Чавес, які быў сімвалам баліварыянскай рэвалюцыі. Прыкладна тады ж пачалі падаць цэны на нафту. З-за гэтага ў ўрада Мадура аказалася мала прасторы для манеўраў. У дадатак да гэтай эканамічнай уразлівасці таксама меў месца супраціў кансерватыўных эліт, за якімі стаяла апазіцыя, якую падтрымлівалі ЗША.
Затым рушылі ўслед беспарадкі на вуліцах, пратэсты, распаўсюджванне чорнага рынку, недахоп харчавання. Урад Мадура рэагаваў на гэта даволі хаатычна, лічачы сваім прыярытэтам падбор практычных рашэнняў да канкрэтных праблемах замест комплексных праграм па рашэнні больш агульных праблем. Гэты падыход, як часта бывае ў такіх выпадках, лічыўся найбольш бяспечным. Але ў выніку гэтая нерашучасць звярнулася супраць урада, калі апазыцыя атрымала рашучую перамогу ў парламенце ў 2015 г.
Акрыленая поспехам, апазіцыя пачала дамагацца дамінавання і ў астатніх галінах улады. Гэта выяўлялася ў тым, што яна сістэматычна парушала прадпісанні вярхоўнага суда і спрабавала захапіць выканаўчую ўладу. Паралельна з гэтым яны працягвалі заахвочваць гвалтоўныя вулічныя пратэсты. Цяпер жа гэтая сітуацыя вельмі не падобная на гісторыю пра рэпрэсіўны урад, якую транслююць мэйнстрымавыя міжнародныя СМІ.
Паводле polit.ru