Пастухоў: Выбар РФ на карысць Кітая — следства выпадковага эмацыйнага зрыву і псіхозу Пуціна
Геапалітычны выбар на карысць Кітаю і адыход ад Захаду не прадыктаваны як нацыянальнымі інтарэсамі Расіі, так і вузка эгаістычнымі інтарэсамі пуцінскага клана і нават самога Пуціна. Пра гэта піша ў сваім тэлеграм-канале расійскі гісторык і юрыст Уладзімір Пастухоў.
У апокрыфе, папулярным у вузкіх колах шырока дасведчанай публікі, распавядаецца, што на адной з рэдкіх сустрэч з Байдэнам, Пуцін, калі адказваў на прама пастаўленае пытанне, сказаў нешта накшталт: «Калі так, то я выбіраю Кітай».
Так гэта ці не так – ніхто не скажа, прынамсі, найбліжэйшым часам. Але гэта вельмі падобна на праўду ці цалкам магло б ёю быць.
Цяжка аспрэчваць, што арыентацыя на Кітай замест арыентацыі на Захад з'яўляецца асабістым выбарам Пуціна і яго блізкага кола. Аднак прычыны, па якіх быў зроблены менавіта такі выбар, да канца не ясныя.
Звычайна мяркуецца, што гэта сур'ёзны геапалітычны выбар – нешта накшталт выбару на карысць праваслаўя князем Уладзімірам.
Радзей сцвярджаецца, што гэта быў вузка эгаістычны выбар кіруючага клана, які палічыў гэта найлепшым спосабам захавання і замацавання сваёй улады над Расіяй (маўляў, Захад гэтаму перашкаджаў, а Кітай, наадварот, спрыяе) – гэта чымсьці падобна на выбар Аляксандра Неўскага на карысць Арды.
Мая здагадка, аднак, палягае ў тым, што гэты выбар ёсць следства выпадковага збегу абставінаў, эмацыйнага зрыву і псіхозу. Ён у роўнай ступені не прадыктаваны як нацыянальнымі інтарэсамі Расіі, так і вузка эгаістычнымі інтарэсамі пуцінскага клана і нават самога Пуціна.
Уяўленне пра тое, што карумпаваны рэжым Пуціна не можа развівацца ў ценю Захаду і таму яму камфортней у ценю Кітая, з'яўляюцца ў значнай ступені міфам. Пуцінскі рэжым, уласна, вырас у ценю Захаду і пры іншых абставінах мог бы яшчэ доўга існаваць у гэтым ценю (а на справе ён так да канца з гэтага ценю і не выпаўз). Узаемадзеянне з Кітаем, наадварот, абяцае ў асноўным адны галаўныя болі. Але ўмяшаўся выпадак.
Глядзіце таксама
Калі мы адкруцім гістарычную плёнку крыху назад і паспрабуем адшукаць «пункт незвароту» ў адносінах Расіі і Захаду на посткамуністычным адрэзку рускай гісторыі, то са здзіўленнем выявім, што ёю з'яўляецца малапрыкметнае па цяперашніх залітым крывёю часах забойства ў расійскай турме юрыста амерыканскага інвестыцыйнага фонду Сяргея Магніцкага.
Справа гэта шырока вядома сёння, і таму няма сэнсу яе пераказваць. Часткай справы было расследаванне таго, што яго арганізатарам здавалася простым крадзяжом, а на справе аказалася адным з «сертыфікаваных» метадаў перапампоўкі сродкаў з афіцыйнага ў ценявы бюджэт (не без крадзяжу, вядома, але ён там быў не галоўным). Менавіта гэтая дэталь (сувязь з «дзяржаўнымі інтарэсамі») не дазволіла бакам «разысціся бартамі» і знайсці кампраміснае рашэнне.
Расійскія сілавікі ў гэтым выпадку дапусцілі фатальную памылку — яны падставілі Крэмль і асабіста Пуціна. Яны недаацанілі патэнцыял «публічнай палітыкі» ва ўмовах рэальна дзеючай дэмакратыі (што натуральна, бо яны з апошняй ніколі справы не мелі).
Сітуацыя выйшла з-пад кантролю. Ахвяры самавольства змаглі мабілізаваць грамадскую думку на Захадзе да беспрэцэдэнтнага ў найноўшай гісторыі адносін Расіі і Захаду ўзроўню. Следствам стала прыняцце не менш беспрэцэдэнтнага амерыканскага закона, вядомага як «Акт Магніцкага», які з часам эвалюцыянаваў ва ўніверсальны механізм булінгу пуцінскіх элітаў.
Глядзіце таксама
Першапачаткова менавіта гіпертрафаваная рэакцыя на гэты казус, які на самай справе не вынікаў з прыроды адносін Расіі і Захаду, стала трыгерам той эмацыйнай хвалі, якая прывяла пуцінскія эліты да «расчаравання Захадам» і ўцёкаў у бок Кітая.
Пра ступень той раздражнёнасці сёння ўскосна можна меркаваць хоць бы таму, што Уладзімір Кара-Мурза, які ўнёс істотны ўклад у лабіраванне «Акта Магніцкага», атрымаў самы працяглы турэмны тэрмін сярод усіх палітвязняў — ён абышоў нават Навальнага.
Гэта была фатальная памылка Пуціна, таму што менавіта «гнуткія» адносіны з Захадам як раз дазвалялі яму і яго атачэнню дзесяцігоддзямі не толькі рабаваць Расію, але і камфортна адмываць нарабаванае па ўсім свеце.
Цяпер яны гэтай магчымасці пазбавіліся. Наўрад ці так было задумана, але так бывае, калі эмоцыі і самаўпэўненасць бяруць верх над разлікам і здаровым сэнсам.
Глядзіце таксама
