Віктар Бабарыка: можна выказаць здагадку, што будучыня мяне чакае нашмат лепшая, чым было

Былы кандыдат у прэзідэнты і палітычны зняволены Віктар Бабарыка падсумаваў з-за кратаў сваё рашэнне ісці ў палітыку і яго наступствы.

— Ці шкадую я аб рашэнні 12 мая 2020 года? — цытуе Віктара Бабарыку TUT.BY. — Па-першае, паняцце «шкадую» мне вельмі не падабаецца. Шкадаваць аб мінулым — значыць, жыць у мінулым і марыць вярнуцца туды. Я жыву ў сённяшнім дні і фармую будучыню, аб якой я мару. Таму я б перафармуляваў па-іншаму: калі б я ведаў наступствы рашэння, якія я ведаю цяпер, прыняў бы я гэтае рашэнне ці не? Зыходзячы з гэтага я гатовы прааналізаваць мінусы і плюсы рашэння.

Мінусы відавочныя. Я пазбавіўся волі і ўсяго свайго матэрыяльнага дабрабыту. Мой сын, амаль усе мае сябры і блізкія людзі трапілі за краты, прайшлі праз затрыманне, і супраць многіх засталіся крымінальныя справы. І трэцяе: здаецца, што краіна пагрузілася ў яшчэ большы хаос, свет хлусні, гвалту і нянавісці, чым да мая. І выхад не вельмі выразна відаць.

Але ў тое ж самае час ёсць вельмі вялікія плюсы, як мне здаецца. Па-першае, усе мае страты — з вобласці матэрыяльнага свету. А я набыў такую неверагодную колькасць людзей, таленавітых і годных, што з імі можна зрабіць нашмат больш, чым я зрабіў да гэтага. Адпаведна, можна выказаць здагадку, што будучыня мяне чакае нашмат лепшая, чым было. Другое: можна пазбавіцца фізічнай свабоды, але нельга пазбавіць унутранай свабоды чалавека. Я гэта вельмі моцна адчуў. Магу дакладна сказаць, што ўнутранай свабоды мяне не пазбавілі, а чалавек вольны толькі тады, калі ён адчувае сябе свабодным. І пераканалі ў каштоўнасці маральна-этычных прынцыпаў.

Калі казаць пра страты, Я больш за ўсё баяўся падвергнуць блізкіх мне людзей нейкім выпрабаванням і бярог іх ад гэтага. Тое, што адбылося, паказала, што людзі практычна ўсе вытрымалі гэтыя выпрабаванні, не зламаліся, а значыць, гэтыя людзі застануцца са мной назаўжды. Прайсці праз гэта дарагога варта. Асноўнай мэтай майскага рашэння была не ўлада як такая, а магчымасць змяніць краіну, паспрабаваць зрабіць яе часткай цывілізаванага свету і жыць у краіне, якой будзеш ганарыцца. Але ж гэта атрымалася. Краіна змянілася. Мы перасталі быць краінай «вывучанай бездапаможнасці». У нас з'явіўся велізарны шанец на перамены. З майго пункту гледжання, плюсы дакладна пераважылі мінусы.

Чаму мяне навучыў гэты год?

Навучыў прымаць ежу любога выгляду: пачынаючы ад супу і заканчваючы макаронамі — трымаючы талерку на вазе і выкарыстоўваючы толькі адну лыжку. Навучыўся на працягу толькі адной гадзіны прагулкі на свежым паветры ў любое надвор'е зрабіць такі комплекс практыкаванняў, каб кампенсаваць магчымасць цэлага дня свежага паветра, які быў у мяне на волі. Навучыўся, знаходзячыся ў абмежаванай прасторы з выпадкова — ці спецыяльна, але не мной — абранымі людзьмі, забяспечыць узаемадапамогу для кожнага і самаразвіццё для сябе, нягледзячы на маральна-псіхалагічны ціск адзінай крыніцы інфармацыі — беларускага БТ.

А калі сур'ёзна, то апошні год вучыць мяне быць іншым і мяняць свой погляд на свет. Я заўсёды спадзяваўся на свае веды і ўменні, спадзяваўся на дапамогу і падтрымку толькі сям'і і сяброў. Зараз, моцна абмежаваны ва ўсіх гэтых магчымасцях, я нечакана ўсвядоміў, як важна верыць, спадзявацца на падтрымку і глядзець на свет вачыма велізарнай колькасці блізкіх табе па духу людзей: сваіх адвакатаў, якія забяспечваюць мне абарону ў сітуацыі постправа, рызыкуючы сваёй кар'ерай і прафесіяй; членаў каманды, якія засталіся ў штабе і працягваюць тварыць цуды па прасоўванні нашых прынцыпаў, нягледзячы на цяжкасці і рызыкі; членаў ініцыятыўнай групы і ўсіх тых, хто працягвае быць «Разам»; людзей, якія з'ехалі з Беларусі не па сваёй волі, але якія засталіся вернымі жаданню зрабіць нашу краіну еўрапейскай дзяржавай і заняць годнае месца ў коле сяброў з усяго свету; «сядзельцаў», якія падаюць прыклад сілы волі і стойкасці духу; тых, хто прыходзяць у залы пасяджэнняў суда, каб падтрымаць часта незнаёмых людзей, альбо пішуць лісты, якія не заўсёды дойдуць да адрасата; беларусаў, якія працягваюць верыць у перамогу дабра і праўды і быць проста сумленнымі перад самімі сабой і сваімі дзецьмі, не здзяйсняючы подласці і не выконваючы амаральных і незаконных распараджэнняў.

Я вучуся быць годным новай, свабоднай Беларусі і неверагодных беларусаў.