Беларусь ён разглядае як «беларускую федэральную акругу». Чаму Пуцін не наведвае Беларусь?
Пасля таго, як Лукашэнка анансаваў яшчэ адну сустрэчу з Пуціным для «планавання задач на будучыню», стала зразумела, што гэты год дакладна стане рэкордным па колькасці самітаў двух дыктатараў. Усе яны прайшлі ў розных расійскіх гарадах: Маскве, Санкт-Пецярбургу і нават Уладзівастоку.
Сустрэч Лукашэнкі і Пуціна было ўжо дзевяць, нагадвае Генадзь Лук'яновіч у Белнавінах. І ніхто ўжо не задаецца пытаннем: а чаму толькі Лукашэнка здольны ехаць у госці, а Пуцін упарта пазбягае паездак у краіну, якую афіцыйна называе стратэгічным саюзнікам? Нават нягледзячы на ўсю ўласцівую расійскаму правадыру параною, не верыць жа ён у рэчаіснасці ў тое, што тут гасцінны гаспадар плюхне яму ў гарбату атруты ці яшчэ нейкім чынам паквапіцца на здароўе госця?
Да таго ж, нягледзячы на даўжэзныя сталы для нарад, рэдкія з'яўленні на людзях і таму падобныя паводніцкія дзівацтвы, Уладзімір Пуцін усё ж такі часам здзяйсняе візіты ў іншыя краіны. З пачатку ваеннага ўварвання ва Украіну ён наведаў Ашхабад, Самарканд, Тэгеран і Астану. Казахстан, дарэчы, Пуцін за гады свайго прэзідэнцтва наведваў часцей, чым Беларусь — 29 візітаў супраць 24-х. І нават быццам збіраўся адправіцца ў самае што ні ёсць варожае логава — на саміт «Вялікай дваццаткі» на Балі.
Тым часам з дня яго апошняй беларускай паездкі пайшоў ужо чацвёрты год…
Рызыкнем выказаць здагадку, што корань праблемы палягае ў тым статусе, якім сам сябе надзяліў гаспадар Крамля. Два гады сядзення ў бункеры побач з не зусім адэкватнымі сілавікамі, ды яшчэ і зносіны з Аляксандрам Дугіным, наўрад ці каму-небудзь пайшлі б на карысць.
Заўважым, дарэчы, што расійскі прэзідэнт такім жа чынам не наведваў ні разу ні Абхазіі, ні Паўднёвай Асеціі, а нядаўна праз свайго прэс-сакратара заявіў аб адсутнасці планаў наведваць Данбас. Расійскае грамадскае меркаванне не ўспрымае гэтыя тэрыторыі, як нешта суб'ектнае і для яго сустрэча Пуціна з якім-небудзь Асланам Бжаніяй або Дзянісам Пушыліным, як з роўнымі, азначае паніжэнне ў статусе. І візіт у Беларусь ім, напэўна, успрымаецца ў такім жа ключы.
Падобныя табу, заўважым, не распаўсюджваюцца на візіты ў зваротным кірунку — у Маскву. Пуцін наогул любіць прымаць замежных гасцей, нават нягледзячы на тое, што іх узровень прыкметна знізіўся апошнім часам ад палітыкаў першай велічыні да лідараў Палестыны або Гвінеі-Бісаў.
Што ж тычыцца візітаў Лукашэнкі, то і Пуцін і яго падданыя даўно ўжо разглядаюць іх як выклік панам свайго халопа «на дыван».
Падобныя візіты практыкаваліся яшчэ пры Сталіне, пасля чаго некаторыя лідары народных дэмакратый накшталт Чойбалсана наогул вярталіся дадому ў труне. У прынцыпе і цяпер кожны губернатар, выкліканы ў Маскву, павінен трапятаць — ці не адправяць яго пасля гэтага візіту ў месцы не гэтак аддаленыя?
Дарэчы, пра губернатараў. Хоць Пуцін пазбягае паездак у Мінск, Беларусь пастаянна наведваюць расійскія губернатары, якіх тут сустракаюць на ўзроўні кіраўніка дзяржавы. Не паспеў з'ехаць растоўскі губернатар, як у Мінску сустракалі губернатара чалябінскага. Гэтыя візіты, зразумела, не патрабуюць удзелу першай асобы ў дзяржаве, пытанні, якія на іх уздымаюцца, адносяцца да вядзення Саўміна.
Бо і мерапрыемства, на якое сёлета ехаў, але так і не даехаў Уладзімір Пуцін называлася «форумам рэгіёнаў Беларусі і Расіі ў Гродне». Відавочна, што для расійскага дыктатара, які даўно лічыць Беларусь «рэгіёнам», яго наведванне не несла вялікіх рэпутацыйных рызык. Але і гэты візіт ён адклаў, адправіўшыся замест Гродна ў Ашхабад на малазначную сустрэчу з Сердарам Бердымухамедавым.
Такім чынам Пуцін, і без таго які мае дурную звычку прымушаць сусветных лідэраў чакаць сябе па паўгадзіны, згуляў з мінскім калегам жорсткі жарт і не прыехаў зусім. І гэта, дарэчы, не першы раз. У кастрычніку мінулага года ён таксама абяцаў прыехаць у Мінск на саміт СНД і ЕАЭС, але за тры дні да яго пачатку перадумаў.
І няцяжка заўважыць, што падобнае грэблівае стаўленне да Лукашэнкі — родам з 2020 года, які, мабыць, і пазначыў для крамлёўскай эліты пачатак ператварэння Беларусі ў «рэгіён».
Да гэтага візіты ў Мінск не адмяняліся, і Пуцін спраўна прыязджаў да беларускага калегі як да раўнапраўнага на чале дзяржавы. Але цяпер ён рыхтуецца да іншага.
Так што не будзе перабольшаннем сказаць: калі калі-небудзь Пуцін і прыедзе ў Беларусь, то гэта будзе азначаць, што Беларусі больш няма.