«Кожны, хто выходзіць на марш, разумее: могуць затрымаць, а далей — аўтазак і РУУС»

Журналісты TUT.BY знайшлі дзяўчат са здымкаў, што абляцелі байнет і даведаліся іх гісторыі.

Гэта Вераніка Харужая, ёй 26 гадоў. Яна копірайтэр. Па дарозе ў аўтазак дзяўчына прапанавала амапаўцу, які вёў яе да машыны, узяць яго пад руку — і горда прайшла з ім па патрэбным маршруце. Пра ідэю перайначыць звыклую беларусаў сцэну затрыманняў кажа так: "усё выйшла спантанна".
— Калі мы з калонай гулялі ўздоўж вуліцы Сурганава, убачылі, што пад'ехалі аўтазакі. Нас сталі падзяляць на маленькія групы і прыціскаць да сценак ГЦ "Айсберг" — успамінае Вераніка. — Я апынулася пасярэдзіне, бегчы не было куды, таму сказала: "Не чапайце мяне, я сама пайду да аўтазака". Амапавец узяў мяне за руку і павёў да машыны. Я падумала, што можна трохі перайграць гэтую сітуацыю і выйсці з яе з годнасцю. Я спытала, ці магу ўзяць яго пад руку, ён адказаў: "Так, вядома". І мы прыгожа прайшлі да аўтазака. Не хапала толькі чырвонай дарожкі.
— Страху не было?
— Не, — не раздумваючы адказвае Вераніка. — Кожны, хто выходзіць на марш, разумее: могуць затрымаць, а далей — аўтазак і РУУС.
На маршы, не хавае дзяўчына, яна хадзіла і раней. Для сябе вырашыла: калі будуць затрымліваць, супраціўляцца не стане, уцякаць-таксама, іншых дзяўчат, заўважыўшы паблізу аўтазак, не пакіне. "Нездарма, — кажа, — мы паўтараем: "адзін за ўсіх і ўсе за аднаго"".
Сітуацыя ў яе аўтазаку, працягвае Вераніка, была спакойнай. Сілавікі ў тую суботу, па яе словах, былі "добрымі паліцэйскімі". Тэлефоны ў затрыманых не забіралі, таму дзяўчына паспела патэлефанаваць маме. Папярэдзіла аб затрыманні. Мама на сітуацыю адрэагавала спакойна. Пра грамадзянскую пазіцыю дачкі яна ведае-і падтрымлівае.
— У аўтазаку з намі ехалі два амапаўцы. У нейкі момант мы з імі разгаварыліся. Казалі пра заробкі і падаткі. Адзін з іх распавёў, што яго мама — бізнесмен. Дзяўчынкі цікавіліся, чаму ён тады пайшоў у АМАП. Але я не пачула, што ён адказаў.
Дзяўчыну прывезлі ў Маскоўскі РУУС. Блізкім затрыманых міліцыянт у той вечар паведаміў: да іх ва ўпраўленне прывезлі 27 чалавек. Усіх завялі ў актавую залу, "рэчы дагледзелі", знялі адбіткі пальцаў, сфатаграфавалі.
— Мяне апытвалі адной з апошніх, цікавіліся, дзе я была, што рабіла. Я прасіла выдаць мне копію пратаколу, але мне адмовілі — успамінае Вераніка. — Мяне, як і ўсіх, хто быў затрыманы ўпершыню, адпусцілі.
У РУУС, палічыла Вераніка, яна правяла 5,5 гадзін. На выхадзе з будынка міліцыі яе чакала сяброўка. Яна і паказала Вераніцы фота яе затрымання. Здымак да таго моманту ўжо разышоўся па сацсетках.
— Мне пісалі сябры і нават сябры сяброў, усе яго дасылалі — з усмешкай распавядае дзяўчына. — Слалі смешныя "мемамісікі". Некаторыя прынялі мяне за адну з жанчын, якія выступалі на праўладным канцэрце. У каментарах пад здымкам яны пісалі, што я жонка амапаўца. Але не, я не жонка амапаўца, і ніколі ёй не буду.
— А на маршы плануеце працягваць хадзіць?
— Так. Пасля школы я вучылася і шэсць гадоў жыла ў Польшчы, пару гадоў таму вярнулася ў Беларусь. Многія ў мяне пытаюцца: "Навошта?». Я адказваю: "таму што тут мой родны дом, мая зямля. І мне б вельмі хацелася пабудаваць такую Беларусь, з якой ніхто не захоча з'язджаць".
Гісторыі іншых затрыманых жанчын чытайце тут:
«Даже в автозак — с высоко поднятой головой». Истории девушек, чьи фото после задержаний разлетелись по Сети