«Чым часцей перамагаеш экстрэмістаў, тым мацнейшымі становяцца тэрарыстычныя пагрозы»

Аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі» разважае, чаму ўсе «антытэрарэстычныя» і «супрацьэкстрэмісцкія» дзеянні беларускіх сілавікоў вось ужо больш за два гады не даюць ніякага выніку. І прыходзіць да высновы, што сэнс арыштаў — зусім у іншым.

_000026__logo_1_2.jpg


Учора сёй-той даваў справаздачу перад куратарам з Масквы Сяргеем Нарышкіным. Ну а як? У саліднага чалавека — салідны куратар. Паведаміў, як ён змагаецца за саюзную бяспеку на падведамаснай тэрыторыі. І нешта мне падказвае, што гэта быў не самы прыемны даклад, хоць рыхтаваліся да яго ўсім дружным калектывам. З-за самалёта, з якім нічога не здарылася, арыштавалі трыццаць чалавек, а тых, каго арыштавалі ў Гродне і Дзяржынску, ніхто, мабыць, нават і не лічыў. Таму што чаго іх, памагатых, наогул лічыць?

Але ўсё роўна прыйшлося апраўдвацца за развіццё навукова-тэхнічнага прагрэсу і неверагодныя пагрозы. Таму што колькі ты памагатых і кватэраздаўцаў ні саджай, а самалёт гэтым назад не адрамантуеш. Як паказвае практыка, бяспека на падведамаснай тэрыторыі ад колькасці арыштаў не ўзрастае, а як бы нават і наадварот. Усё ж такі стужачкі зрэзаць было танней, чым рамантаваць самалёт. З якім нічога не здарылася, вядома.

Таму сэнс арыштаў не ў павышэнні ўзроўню бяспекі, а ў атрыманні глыбокага маральнага задавальнення.

Вось старэйшы хаўруснік, калі ў яго не атрымліваецца ваяваць, бамбіць мірныя гарады. А малодшы саюзнік бамбіць гарады пакуль не можа, таму што гэта негатыўна адаб'ецца на ходзе пасяўной кампаніі і выкананні планаў па нарошчванні тэмпаў росту ВУП. Таму замест бамбёжак даводзіцца абыходзіцца арыштамі.

Але, як вучыць нас дыялектычны матэрыялізм і беларускі КДБ, чым часцей перамагаеш экстрэмістаў, тым мацнейшымі становяцца тэрарыстычныя пагрозы. Вось вясна ніяк не можа пачацца, а ў беларускага КДБ ужо з усіх сіл абвастрыліся тэрарыстычныя пагрозы. І, што характэрна, лепш не будзе. Далей беларускі КДБ не абяцае нічога добрага, акрамя сур'ёзнай эскалацыі абстаноўкі ў рэгіёне.

А ў Міністэрства абароны, у адпаведнасці з ведамаснай сферай адказнасці, абвастрыліся ваенныя пагрозы. Таму яно вырашыла праверыць у сябе ўзровень баявой гатоўнасці па поўнай абароннай праграме. Паабяцалі, у выключна планавым парадку, зладзіць на нявызначаны тэрмін манеўры, абцяжараныя прызывам ваеннаабавязаных.

Гэта, як я сабе разумею, ім усё не дае спакою прывід украінскага контрнаступлення. І, паколькі ядзерныя экзарцызмы супраць яго не дапамагаюць, вырашылі паспрабаваць ваенна-манеўраныя. Прадэманстраваць перад ім пагрозу з паўночнага флангу.

Я, праўда, сумняваюся, што гэты шкодны прывід атрымаецца выгнаць такімі непераканаўчымі замовамі. Таму што яго неяк вось не спалохалі нават «Іскандэры», якія плачуць. А колькі б «Іскандэры» ні плакалі, яны ўяўляюць сабой усё-ткі больш баяздольную адзінку, чым байцы беларускай вертыкальнай тэрабароны нават з падмацаваннем у выглядзе сельскагаспадарчых апалчэнняў. Прынамсі — тэарэтычна.

P.S. Ад сокалаў, якія скінулі пацука на прыступкі Дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыку і Цапкалу, і тое, можа, было б больш карысці.