БОРИСЬ

Свабоднымі сёння хочуць быць усё — і беларусы, і ўкраінцы, і расіяне



Роўна год таму, 27 лютага, на Вялікім Маскварэцкім мосце стрэламі ў спіну подла забілі лідэра расійскай апазіцыі Барыса Нямцова.

Нядаўна я прачытала словы дэпутатаў літоўскага парламента, якія ў гадавіну з дня гібелі Нямцова выступілі з ініцыятывай назваць імем героя адну з вуліц у Вільні. Яны напісалі: “Барыс дарыў веру ў тое, што Расія можа абраць шлях дэмакратыі”.

Я б сказала, што Барыс Нямцоў дарыў веру ўсім нам — жыхарам былой “імперыі зла”, што ў рэшце рэшт мы будзем жыць шчасліва ў сваіх незалежных, свабодных, дэмакратычных і шчасных краінах. Ён жа не быў толькі расійскім лідэрам, ён быў і беларускім, і ўкраінскім па той простай прычыне, што жадаў свабоды ўсім нашым народам.

Калі забілі Барыса, мне падалося, што забілі і маю надзею на абавязкова шчаслівы зыход гэтай барацьбы. Нямцоў быў для мяне сябрам. Мы доўга і шмат казалі пра тое, што адбываецца ў Беларусі і Расіі, дзяліліся турэмным вопытам, абмяркоўвалі сумесныя праекты і планы на будучыню.

Але самае галоўнае, што нас аб'ядноўвала, нягледзячы на ​​розніцу ва ўзросце і вопыт, які ў Барыса быў каласальным — гэта вера ў тое, што ўсё скончыцца добра. Ён верыў у простую ісціну, што дабро перамагае зло, а імкненне да свабоды здольна разбурыць любую дыктатуру. За гэта яго часам называлі “вялікім дзіцем”, але менавіта гэта ў ім захапляла і прыцягвала.

Пасля гібелі Барыса здавалася, што знішчыўшы яго — такога смелага, моцнага, разумнага, прыгожага — задушаць ўсіх і ўсё. Але, нягледзячы на ​​боль і страх, людзі працягвалі нешта рабіць — выходзіць на маршы, выступаць з пратэстамі, праводзіць выкрывальныя расследаванні.

Аказалася, што Барыс быў не адзін. Высветлілася, што нас — шмат.

Сэрца па Барысу будзе хварэць заўсёды. Але я ўвесь час думаю, што ён быў бы страшна незадаволены, калі б я апусціла рукі.

Калі столькі людзей хочуць быць свабоднымі, мы абавязкова пераможам.

Паводле: Хартыя 97