«Большасць з нас марыць вярнуцца ў свабодную Беларусь…»
На 25 сакавіка беларусы з Труймяста пашылі сцяг даўжынёй 80 метраў і прайшлі з ім па вуліцах трох гарадоў. Вельмі шмат палякаў прызнаюцца, што іх карані паходзяць з беларускіх земляў, маўляў, бабуля з дзядулем пасля вайны пераехалі ў Польшчу.
У польскай агламерацыі Труймяста (Гданьск — Гдыня — Сопат) на беларускія акцыі пад бел-чырвона-белымі сцягамі выходзяць сотні людзей. Нашы землякі паказваюць прыклад салідарнасці з радзімай. Гродзенец Ігар Жэрдзік расказаў «Народнай Волі» пра жыццё ў вымушанай эміграцыі ў польскім Памор’і.
«У Гродне заставацца не маглі…»
Ігар Жэрдзік (прозвішча змененае па яго просьбе) у жніўні 2020 года выходзіў на акцыі пратэсту ў Гродне і спадзяваўся, што хутка наступяць перамены. Ён — будаўнік з вышэйшай адукацыяй, працаваў адразу ў дзвюх фірмах, але аніводная з іх не мела заказаў. Пасля таго, як пачаліся масавыя затрыманні і суды, Ігар разам з жонкай Аленай у верасні вырашылі пакінуць Беларусь.
— Мне было прасцей на гэта рашыцца: я прывык па камандзіроўках ездзіць, — распавядае Ігар. — А вось жонка плакала — не хацела пакідаць маці і дзвюх сясцёр.
Праўда, у Гданьску ўжо жыла іх малодшая дачка, туды ж з Мінска накіроўвалася і старэйшая з мужам.
З працай і жыллём усё вырашылася адразу
Там Ігара ўжо чакалі знаёмыя будаўнікі з Гродна, якія працавалі на розных аб’ектах. Працу яму шукаць не давялося — ехаў, ужо маючы запрашэнне ад польскай будаўнічай фірмы.
— Ніякай асаблівай бюракратыі з уладкаваннем не было. Нават «спяцоўку» мне адразу выдалі менавіта таго памеру, які я ўказваў у анкеце, — распавядае мужчына.
На будоўлі працуюць пераважна беларусы, прычым у асноўным з Гродна, хаця ёсць і з іншых гарадоў, нават з Крычава, што на Магілёўшчыне.
Ігар з жонкай знялі двухпакаёвую кватэру, праз некалькі дзён да іх прыехала старэйшая дачка з мужам, і цяпер жывуць усе разам. Давялося пасля прыезду 10 дзён пабыць на каранціне. Дарэчы, у Польшчы з гэтым вельмі строга, правяралі па некалькі разоў на дзень. За кватэру плацяць 2100 злотых у месяц.
— Я ў дзень зарабляю 180 злотых — 50 долараў. Працуем па 10 гадзін, адзін выхадны. Муж дачкі ўладкаваўся на дастаўку прадуктаў з крамы. У яго падчас пандэміі заробак штодня даходзіць да 300 злотых, — канстатуе Ігар.
Трэба сказаць, што многія харчовыя прадукты ў Гданьску значна таннейшыя, чым у Беларусі (даражэй каштуюць толькі цыгарэты і гарэлка). А таму на пражыццё заробку хапае.
Жонка Ігара працы пакуль не знайшла, хаця час ад часу бываюць нейкія падпрацоўкі. Спадзяюцца на тое, што пасля пандэміі ўладкуецца.
— Горад турыстычны, і працы тут шмат, — разважае Ігар. — Чакаем, што да восені, калі ўсіх прышчэпяць ад каронавіруса, нешта зрушыцца. Тым больш, што ў жонкі добрая польская мова.
«На акцыі выходзім сем’ямі»
Беларусы, якія жывуць у Труймясце, звычайна знаёмяцца на акцыях у цэнтры Гданьска ля помніка Нептуну. Цяпер яны ўсе маюць зносіны праз сацсеткі. І кожную нядзелю, нягледзячы на пандэмію, сем’ямі выходзяць да Нептуна з бел-чырвона-белымі сцягамі. На акцыі часам збіраецца да трохсот чалавек.
Найбольш актыўная частка беларусаў — гэта моладзь, якая вучыцца ў Польшчы. Іх заўсёды шмат, яны прыходзяць са сцягамі, прапаноўваюць праграму акцый.
Вельмі значны адсотак беларусаў у Гданьску, паводле слоў Ігара, гэта палітычныя ўцекачы. Менш тых, хто прыехаў сюды ў сілу эканамічных прычын.
— Мы прыехалі сюды не ад добрага жыцця, — гаворыць Ігар. — Мы прыходзім на акцыі, каб паказаць сваё стаўленне да Лукашэнкі, а таксама выказаць салідарнасць з усім беларускім народам, які змагаецца супраць рэжыму.
І яшчэ з назіранняў Ігара: абсалютная большасць тых, хто жыве і працуе ў Гданьску, мараць вярнуцца ў свабодную незалежную Беларусь.
«Дзякуй палякам за салідарнасць»
Падчас беларускіх акцый паліцэйскія прасілі, каб такія мерапрыемствы былі ўзгоднены з гарадскімі ўладамі. Дэлегацыя хадзіла да мэра Гданьска, продкі якога, як высветлілася, паходзяць з Гродна. Ён без усякай бюракратыі даў дазвол на беларускія акцыі, а таксама прапанаваў памяшканне, каб беларусы маглі там збірацца і праводзіць свае мерапрыемствы.
— Ён заахвоціў жыхароў Гданьска сабраць гуманітарную дапамогу для беларусаў, якія ў сілу вядомых абставін апынуліся ў іх горадзе, — распавядае Ігар. — Людзі прыносілі не толькі адзенне і абутак, а і бытавую тэхніку, харчаванне. Такое ўражанне было, што адгукнуўся ўвесь горад.
І яшчэ адно моцнае ўражанне майго суразмоўцы: вельмі шмат палякаў прызнаюцца, што іх карані паходзяць з беларускіх земляў — маўляў, бабуля з дзядулем пасля вайны пераехалі ў Польшчу.
— Шмат палякаў падыходзяць на акцыях, размаўляюць, цікавяцца, падтрымліваюць, — канстатуе Ігар. — І за гэта мы ім вельмі ўдзячныя.
На 25 сакавіка беларусы з Труймяста пашылі сцяг даўжынёй 80 метраў і прайшлі з ім па вуліцах трох гарадоў. Дарэчы, беларускія жанчыны шылі гэты сцяг ці не ўсю ноч. Было сапраўднае свята, беларусаў вельмі цёпла падтрымалі палякі.
— Многія ішлі з намі ў калоне, — згадвае гродзенец. — Далучаліся людзі самых розных узростаў. Больш сталыя нават распавядалі, як самі ўдзельнічалі ў «Салідарнасці». Лозунг «Жыве Беларусь!» разам з намі крычалі і палякі.