Амапавец: «Калі да вас, пачвары, прыйду, то будзеце лячыць, як міленькія!»

Учора на акцыі медыкаў каля 1-й клінічнай бальніцы ў Мінску было затрымана каля 60 чалавек. Частку з іх вызвалілі ў той жа дзень. Сярод іх — Аксана Мароз. Пра тое, што адбывалася пасля затрымання, яна распавяла ў сябе ў фэйсбуку.  

"Прывітанне ўсім маім сябрам!
Я ўсё яшчэ на волі, хоць учора правяла 8 гадзін у Ленінскім РУУС. Забралі з акцыі лекараў ля 1 клінікі, якая яшчэ не паспела разгарнуцца. Тых, хто "забіраў", было значна больш, чым лекараў — проста спакавалі ўсіх, хто быў у галоўнага корпуса ў клінікі. Мы не супраціўляліся — нас не білі і не цягнулі за ногі. Малады амапавец, які затрымаў мяне, відавочна хацеў мяне адпусціць. Ён вёў мяне ад буса да буса, а яны былі поўныя і ён сказаў: "Калі і апошні будзе заняты, вы ціха сыходзіце".
Але ў апошнім бусе былі галантныя, сука, амапаўцы і яны сказалі: "Мы пасунемся". Так нас "спакавалі" — яшчэ 4 лекараў. Доктар участковы тэрапеўт пачала ім казаць, што парушаюцца нашы правы пры затрыманні, чым прывяла ў шаленства амапаўца-кіроўцу. Ён стаў гарлаць нам, лекарам, дарослым людзям з вышэйшай адукацыяй, што мы авечкі, якімі кіруюць з інтэрнэту, і нам плацяць. Мы спыталі, ці не баіцца ён захварэць, а мы будзем яго лячыць, што ён расцаніў, як пагрозу. Тут яго і прарвала — ён крычаў: "Мяне лечаць у п-цы МУС, а калі да вас, пачвары, прыйду, то будзеце лячыць, як міленькія! Вы, сукі, у Еўраопт не ходзіце, вы АМАП не паважаеце!" Тут я не вытрымала і спытала:" А ёсць за што?!" Тут ён закрычаў: "Заткніцеся, а то фарбай пазначу!".
За гэты час нас падвезлі да аўтазакаў і пачалі туды перагружаць, саджаючы ў клеткі. Нас пасадзілі ўтрох у адно аддзяленне і месца больш не было, але сталі запіхваць яшчэ адну дзяўчыну. Я сказала: "Вам не пашанцавала — мы ўсе тоўстыя і не змесцімся!" Але дзяўчыну ўсё роўна выпхнулі і яна ехала ўсю дарогу ў мяне на каленях. Ехалі доўга. Нейкая дзяўчына ў суседняй клетцы паспрабавала спяваць. Ёй загадалі заткнуцца ў грубай форме.
Калі прыехалі на месца, сказалі хутка выгружацца і загналі ў гараж. Загадалі: "Тварам да сцяны, рукі на сцяну!" Я спытала: "Мы хіба небяспечныя злачынцы, каб так стаяць?! Я аддаю перавагу глядзець у вочы небяспецы". І развярнулася прама перад чалавекам, які нам гэта загадаў, сустрэўшыся з ім позіркам. Ён спытаў: "Паглядзелі і што?" Я адказала: "Падобныя на цалкам сабе інтэлігентнага чалавека. Мы таксама тут усе лекары з вышэйшай адукацыяй, не бандыты, не экстрэмісты, таму давайце будзем паважаць адзін аднаго". Ён сышоў, усе павярнуліся і больш нас да сцяны не паварочвалі.
Потым нас "абшманалі", забралі і апісалі рэчы, тэлефоны, грошы і адабралі шнуркі. Потым складалі пратаколы, фатаграфавалі. У мяне склалася ўражанне, што супрацоўнікам РУУС было дзесьці нават сорамна гэта рабіць — яны разумеюць, што іх дзейнасць цяпер — гэта бязмежжа. Абыходзіліся з намі ветліва і нават дзесьці са спачуваннем — перадалі ад валанцёраў ваду і нейкую ежу, адаптол (заспакойлівыя таблеткі). Я сказала: "Наркаманы, у каго ломка, налятай!" Мы ўсе падтрымлівалі адзін аднаго, расказвалі анекдоты, гісторыі з жыцця. Потым амаль усіх мужчын і 3 жанчын павезлі на Акрэсціна — было не зразумела, чым яны кіраваліся, выбіраючы ахвяры.
Потым нас сталі выклікаць падпісваць вар'яцкі пратакол, у якім ва ўсіх было напісана, што мы ўдзельнічалі ў несанкцыянаваным мерапрыемстве з забароненай атрыбутыкай, выкрыквалі антыўрадавыя лозунгі, перашкаджалі мінакам і іншае трызненне. На маё абурэнне, што гэта ж поўнае трызненне, "таварыш" параіў напісаць: "Катэгарычна не згодная".
Потым нас сталі па адным, без папярэджання выпускаць. Ганаруся, што правяла святочны дзень у такой выдатнай кампаніі калегаў! Шкадую, што не было з сабой тэлефона, каб захаваць гэтыя моманты ці, хоць бы, ручкі, каб абмяняцца кантактамі.
Сёння я прыходжу ў сябе, адпачываю. Але я не зламаная! Я па-ранейшаму супраць хлусні і гвалту!Жыве Беларусь!"