Што не заўважаюць прыхільнікі пераменаў і што трэба для перамогі

Мужнасць і стойкасць беларусаў, якія пратэставалі супраць беззаконня, існуючага ўладамі, уражваюць. Але, каб атрымаць перамогу ў гэтай сутычцы, трэба сёе-тое яшчэ.

Гадоў 20 назад ад аднаго цікавага чалавека давялося пачуць фразу, у якой стылістычная правільнасць свядома прынесена ў ахвяру дзеля лаканічнасці фармулёўкі.
Мы павінны быць больш іх разумнейшыя, чым яны нас — мацнейшыя (Яўген Будзінас).
На жаль, на мой погляд, цяпер шмат эмоцый і дзеянняў, але мала асэнсавання таго, што адбываецца. Яно часцяком падмяняецца прыняццем жаданага за сапраўднае (з серыі "у поспех Народнага ультыматуму верыць кожны беларус").
Як следства, дапускаюцца памылкі, якія моцна палягчаюць жыццё кіруючай камандзе. Прадэманструю на канкрэтным прыкладзе.
Беларускае грамадства па адносінах да ўлады дзеліцца на розныя групы. Калі вельмі груба, на тры (на самай справе, вядома, больш, але ў дадзеным выпадку гранічна спросцім класіфікацыю):
— тыя, хто супраць Лукашэнкі;
— тыя, хто за Лукашэнку;
—тыя, хто вагаюцца.
Відавочна, што поспех стане больш верагодным і прыйдзе хутчэй, калі першая група прыцягне на свой бок трэцюю (хоць бы часткова). Чаму гэтага не адбываецца?
Кансалідавацца прасцей на негатыўнай позве ("сыходзь!»). Але яна ўжо сабрала амаль усіх, каго магла на дадзеным этапе.
"Тыя, хто вагаецца", магчыма, падзяляюць патрабаванні адстаўкі Лукашэнкі, вызвалення палітвязняў і спынення гвалту, але ў той жа час маюць патрэбу ў дадатковай матывацыі, каб з назіральнікаў ператварыцца ва ўдзельнікаў працэсу.
Значыць, першая група павінна весці сістэмную інфармацыйную працу з трэцяй. Прычым працу досыць разнапланавую, паколькі вагаюцца грамадзяне па розных прычынах: хтосьці баіцца, камусьці трэба бачанне, што будзе пасля змены ўлады, а некаторыя проста чакаюць «пернікаў» для сябе асабіста, хоць бы ў выглядзе абяцанняў.
Трэба кожны дзень тлумачыць на пальцах і актуальных інфармацыйных падставах, чым дрэнна для эканомікі (адукацыі, медыцыны і т. д.) далейшае знаходжанне ва ўладзе Лукашэнкі. І ў той жа час прасоўваць ясную і прывабную альтэрнатыву (праграмную, персанальную, а лепш і тую, і іншую).
Здавалася б, гэта відавочныя рэчы. Аднак яны да гэтага часу не робяцца.
Прычыны цалкам зразумелыя. Дэцэнтралізаванай пратэст мае свае плюсы, але і недахопы паступова выяўляюцца ўсё выразней. У прыватнасці, складана ўявіць сабе, як ён можа агітаваць тых, што вагаюцца перайсці ў стан актыўных праціўнікаў Лукашэнкі.
Існуючыя апазіцыйныя штабы гэтую задачу таксама не вырашаюць. Хутчэй, яны пагаршаюць праблему сваімі часам неабдуманымі заявамі і крокамі.
Выйсце ёсць: пратэст можа выгадаваць сабе мазгавыя цэнтры.
У якім выглядзе? Ды ў любым. Палітычная партыя ці рух. Сеткавая структура. Проста невялікая група грамадзян, аб'яднаных агульнай мэтай. Галоўнае патрабаванне ва ўсіх выпадках адно — уменне генераваць канкурэнтаздольныя ідэі, стратэгіі і механізмы іх рэалізацыі.
Без гэтага далей ніяк.