«Тут мы адчуваем сябе шчаслівымі»

Яшчэ адзін дом для сезоннага сумеснага самастойнага пражывання сталых людзей адчыніўся ў Беларусі. На гэты раз — у аграгарадку Грозаў Капыльскага раёна.

img_0154_logo.jpg

Урачыстае адкрыццё ўстановы адбылося 16 лістапада. Гэтая падзея стала магчымай у выніку ажыццяўлення мясцовай ініцыятывы «Дом надзеі» ў межах праекту «Садзейнічанне ўстойліваму развіццю на мясцовым узроўні ў Рэспубліцы Беларусь», што фінансуецца Еўрапейскім саюзам і рэалізуецца Праграмай развіцця ААН. З беларускага боку агульнарэспубліканскім партнёрам праекту з’яўляецца Міністэрства эканомікі.

img_0148_logo.jpg

Партнёрамі ў рэалізацыі ініцыятывы «Дом надзеі» выступілі Капыльская раённая арганізацыя грамадскага аб'яднання «Беларускі саюз жанчын», ТАА «Капыльскі Энергасэрвіс».


img_0145_logo.jpg
img_0147_1_logo.jpg


Па выніках конкурсу мясцовых ініцыятыў праект «Дом надзеі» дзяржаўнай установы «Капыльскі тэрытарыяльны цэнтр сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва» стаў пераможцам і атрымаў фінансавую падтрымку з боку Еўрапейскага Саюза — каля 19 тысяч долараў, фінансаванне з беларускага боку, у сваю чаргу, склала каля 11 тысяч долараў. На сродкі Еўрасаюза і беларускіх спонсараў быў зроблены якасны рамонт будынка пустуючага дзіцячага сада, набыты бытавая тэхніка, мэбля і іншае неабходнае абсталяванне — створаны цывілізаваныя ўмовы для сезоннага пражывання самотных сталых людзей.

img_0146_logo.jpg
img_0151_logo.jpg


20 лістапада ў Грозаўскім доме сумеснага пражывання ўжо знаходзіліся тры жанчыны. Дырэктар Капыльскага тэрытарыяльнага цэнтру сацыяльнага абслугоўвання Святлана Маліноўская ў гэты дзень выглядала гасціннай гаспадыняй — чакала на засяленне яшчэ адну бабулю.

Для таго, каб напісаць пра жыхароў дома і ўмовы іх пражывання, карэспандэнтам трэба атрымаць дазвол ад намесніка старшыні райвыканкама па ідэалогіі. Аднак, пасля беспаспяховай спробы звязацца з райвыканкамам, Святлана Маліноўская дазволіла карэспандэнту НЧ выканаць сваю працу.

img_0152_1_logo.jpg
img_0157_logo.jpg


Кіраўнік цэнтру правяла па трох утульных жылых пакоях і патлумачыла назву ініцыятывы «Дом надзеі».

— Хацелася б, каб у людзей, якія на схіле жыццёвых дзён засталіся ў адзіноце, з’явілася надзея на лепшае, каб яны ў гэтым доме маглі атрымаць эмацыйную і псіхалагічную падтрымку і матывацыю для далейшага паўнавартаснага жыцця, — гаворыць Святлана Станіславаўна. — Меркавалася, што ў «Доме надзеі» будуць створаны спрыяльныя бытавыя і псіхалагічныя ўмовы для пражывання, самотныя пажылыя людзі змогуць весці актыўны лад жыцця і атрымліваць неабходны комплекс сацыяльных паслуг, кансультатыўную медыцынскую дапамогу спецыялістаў, быць удзельнікамі культурных мерапрыемстваў.

img_0159_logo.jpg


Дырэктар цэнтру распавяла, што ідэя ініцыятывы закранула душы многіх сацыяльных работнікаў і валанцёраў. Некаторыя рамонтныя работы былі выкананы імі бясплатна — каб зэканоміць сродкі на якасныя душавую кабіну і абсталяванне.

img_0156_logo.jpg

Мяркуецца, што пенсіянеры самі распараджаюцца сваімі грашыма і аплачваюць толькі камунальныя паслугі. Таксама яны могуць карыстацца паслугамі сацыяльных работнікаў па набыццю ўсяго неабходнага ў крамах, ацяпленню і падтрыманню дома ў чысціні.

Запланавана і праца гурткоў па інтарэсах. У дзень адкрыцця для перасяленцаў была зладжана канцэртная праграма, якая прыўзняла іх настрой.

Па словах Святланы Маліноўскай, пераважнае права для падпісання адмысловай дамовы маюць грамадзяне, якія пражываюць у Капыльскім раёне і не маюць блізкіх родзічаў. Тры бабулі, якія пасяліліся ў доме на зіму для сумеснага пражывання, пакуль што падпісалі дамову на год. Пры жаданні, яны могуць скасаваць дамову. У летні час пажылыя жанчыны збіраюцца пажыць у сваіх дамах, і на гэты час запланавана пасяліць людзей з інваліднасцю з мэтай іхняй сацыялізацыі і адаптацыі для самастойнага жыцця. Дзеля гэтага створаныя ўмовы для ўтульнага безбар’ернага асяроддзя.

 Спальны пакой разлічаны на трох чалавек, але ў крытычным выпадку магчыма падсяленне яшчэ аднаго — на нядоўгі тэрмін.

img_0150_logo.jpg


Леанідзе Аляксандраўне Загароўскай — 83 гады. Усё жыццё пражыла ў невялічкай лясной вёсцы Садкі ў шасці кіламетрах ад Грозава. Працавала даяркай. Жыццё так распарадзілася, што не мае дзяцей. Леаніда Аляксандраўнагаворыць на прыгожай і чыстай беларускай мове. Высветлілася, што яна нават піша  вершы на беларускай мове — пра лес, вецер, прыроду і прыродныя стыхіі. Улетку адна з такіх стыхій ледзьве не разбурыла яе хатку — пахіліла сцяну і пахістала вокны.

— Людзей у нашай лясной вёсцы зімой жыве ўжо нямнога, — распавяла пра свае вясковыя ўмовы пражывання жанчына. — Улетку дык трохі ёсць, з кім на лаўцы пасядзець да пагутарыць. А ўзімку бывае так, што ніводнага чалавека ўдзень не пабачыш. Брат мой, які жыве ў Мінску, вельмі настойваў на тым, каб я пайшла жыць з іншымі людзьмі на зіму. Вельмі цяжка і складана зімаваць адной.

— Мне тут вельмі падабаецца, — працягвае расповед пенсіянерка. — Тут ёсць усе выгоды, пра якія жыхарам нашых вёсак можна толькі марыць. Пакой вялікі і ўтульны, падзелены на дзве зоны: спальню і зону адпачынку. Не хочаш ляжаць — пасядзі на мяккай канапе. Ёсць і адмысловая зала для адпачынку з тэлевізарам…

Па словах Леаніды Аляксандраўны, персанал па сацыяльным абслугоўванні клапатлівы і добразычлівы. Яна стала пачуваць сябе шчаслівым чалавекам.

img_0153_1_logo.jpg

Зінаіда Фёдараўна, якой пайшоў 77-мы год, таксама паскардзілася, што на яе вуліцы ў вёсцы Пятрылава не бачна людзей. Гэтая жанчына таксама перажыла жахлівае гора — спачатку памерлі яе двое дзяцей, муж і яшчэ адзін сын сканалі ў гэтым годзе з невялікім інтэрвалам. У адрозненне ад жвавай Леаніды Аляксандраўны, перамяшчаецца яна з цяжкасцю. Сацыяльны цэнтр узяў для яе ў пракаце адмысловыя хадункі. Нягледзячы на цяжкае захворванне, жанчына дома яшчэ трымала агарод, які нават сама даглядала.

img_0149_1_logo.jpg


Бабулькі напяклі смачных пульхных блінцоў, і нават пачаставалі карэспандэнта і сацыяльных работнікаў.

Кожны сталы чалавек — гэта адначасова і асоба з вялікім жыццёвым вопытам, са сваімі памкненнямі, своеасаблівым тэмпераментам і звычкамі. Але многія людзі, якія перажылі гора і знаходзяцца ў адзіноце ў сталым узросце, схільны заўважаць і бяду іншых людзей, і добрыя адносіны. Магчыма, такія ўтульныя дамы для сумеснага пражывання адзінокіх людзей — яшчэ адзін шанец адчуць сябе шчаслівымі людзьмі.