«Супрацоўнікі ІЧУ казалі, што я павінна выбачыцца перад чалавекам, які абзываў нас "неверагоднымі бл...мі"»

Рэжысёр і былы крэатыўны копірайтэр Wargaming Карына Хацкалёва пайшла 31 студзеня сустракаць свайго сябра з ЦІП — і ў той жа дзень сама трапіла на Акрэсціна. Дзяўчыну абвінавацілі ў тым, што яна праводзіла там адзіночны пікет, хоць разам з ёй было не менш за 7 чалавек.

Трое сутак яна правяла ў зняволенні, пакуль яе не вызвалілі пасля суда — суддзя адправіла справу на дапрацоўку. Карына распавяла падрабязнасці dev.by.
У той дзень Карына сустракала сябра — артыста Белдзяржфілармоніі Дзяніса Іванова. Разам з ёй пад сцены ізалятара на Акрэсціна прыйшлі сябры, быў таксама журналіст — ён стаяў крыху воддаль.
— Мы проста стаялі каля брамы, калі да нас падышоў чалавек у цывільным — не ведаю хто, пэўна, мясцовы супрацоўнік. Калі прыбраць нецэнзурныя выразы з ягонай прамовы, то можна сказаць, што ён прапанаваў нам экскурсію ў ізалятар. Я ветліва адмовілася — мы перамясціліся бліжэй да сквера.
Потым, успамінае Карына, журналіст пачаў здымаць — і гэта вельмі не спадабалася чалавеку ў цывільным.
— Ён зноў падышоў да нас, стаў крычаць, абзываць нас "неверагоднымі бл ... мі" і штурхаць таго журналіста. Я спытала, на якой падставе ён прымяняе фізічную сілу — і тут, мабыць, ён паклікаў жэстамі кагосьці, таму што да нас падбеглі яшчэ людзі. І сапраўды адвялі мяне на "экскурсію".
Карыну дагледзелі, пасадзілі ў "стакан". Супрацоўнікі ІЧУ казалі, што яна павінна "папрасіць прабачэння перад начальнікам" — тым незнаёмцам у цывільным.
— Я была ў шоку: папрасіць прабачэння — за тое, што я проста стаяла, а мяне падхапілі пад ручкі прывялі сюды? Чалавек у цывільным гаварыў са мной: той сыпаў лаянкай, то абяцаў выпусціць. Задаваў пытанні. Калі даведаўся, што я крэатыўны копірайтэр, сказаў: "Б ... хто?"
Карына кажа, што з ІЧУ яе адвезлі ў РУУС, а потым да ночы вярнулі ў аўтазаку назад. "Вялікая экскурсія атрымалася — з усімі "прыпынкамі", — жартуе дзяўчына.
Суразмоўніца dev.by успамінае, што да суда не ведала, што менавіта ёй ставяць у віну. Яна прасіла даць пратакол пачытаць, але ёй адказвалі: "Так-так, пазней ..." — і не давалі. Адзін супрацоўнік РУУС гучна абвясціў прысутным у зале: "У вас ва ўсіх 23.34".
Суд над Карынай быў у аўторак. Да гэтага часу сябры нанялі ёй адваката.
— Гэта было так дзіўна: я прывыкла, што па скайпе маю зносіны па працоўных пытаннях, а тут раптам... суд. Ад хвалявання, я парушыла ход пасяджэння — адразу стала прасіць: "Я хадайнічаю аб сустрэчы з адвакатам". Суддзя сказала: "Добра, добра, пачакайце".
Яна выйшла, і я змагла пазнаёміцца са сваім адвакатам і пагутарыць з ім сам-насам. Тады і даведалася, што мяне абвінавачваюць у тым, што зладзіла адзіночны пікет на Акрэсціна, — я смяялася да слёз.
Седзячы перад маніторам, Карына не бачыла нікога, акрамя суддзі і адваката. Яна чула толькі голас сведкі па сваёй справе.
Той не змог успомніць сваё імя па бацьку, няправільна паказаў, дзе менавіта стаяла дзяўчына, заявіў, што яна хвілін 15 крычала "Жыве Беларусь!"
— У пратаколе, падобна, было пазначана, што з сабой у мяне была бчб-сімволіка. Але на судзе сведка стаў аднеквацца: "Быццам бы не было". З майго боку ў якасці сведак выступалі сябры, якія былі са мной ля ізалятара 31 студзеня. Іх апавяданні настолькі не стыкаваліся з расповедам таго сведкі, што ў выніку суддзя адправіла справу на дапрацоўку.
Успамінаючы аб трох сутках у ізалятары, Карына кажа, што "гэта было жудасна":
— Нас было 16 у камеры на 6 месцаў. Мы спалі на лавах, на нарах па двое, і нават на падлозе. Мне дасталася VIP-месца — на доўгім стале, прыбітым да сцяны. Па шырыні ён як падваконнік.
Супрацоўнікі ізалятара вучылі розуму, што наша справа — нараджаць дзяцей і дома сядзець. Калі мы прасілі прынесці нам паперу або пракладкі, толькі адзінкі ішлі насустрач. Адзін супрацоўнік нібыта жартам сказаў, што мне ў красоўкі могуць падкінуць наркотыкі — сыходзячы, я вельмі старанна правярала свае рэчы.