Рассінхранізацыя не ў ведамствах, а ў галовах
Калі ты хочаш уразіць навакольны свет сваім міралюбнасцю, то не трэба трэсці перад усімі чужымі ядзернымі боегалоўкамі, піша аўтар тэлеграм-канала «Лісты да дачкі».
Маё здзіўленне
нарастае, калі назіраю за рассінхранізацыяй сярод сведак стабільнасці. Раней жа ўсё было проста і зразумела. Раней рассінхранізацыя
адбывалася па натуральнаведамаснай прыкмеце.
Гэта значыць, спачатку, скажам, міністэрства як бы замежных спраў адпраўляла ў варожы космас сігнал пра гатоўнасць да канструктыўнага дыялогу, абцяжаранага абмежаваным геапалітычным манеўрам. А потым куды-небудзь прыходзілі красаўцы з пагромам. І сігнал натуральным чынам дэзавуяваўся.
Або Міністэрства эканамічнага росквіту распавядала, як яму для росквіту бракавала беларусаў, і нават прыдумвала праграму іх вяртання на радзіму. А потым куды-небудзь прыходзілі красаўцы з пагромамі — і беларусаў у Беларусі станавілася яшчэ менш.
І гэта ўсё было лагічна. Таму што міністэрства як бы замежных спраў адказвае за дыялог, Міністэрства эканамічнага росквіту — за росквіт, а красаўцы адказваюць за пагромы. Таму кожны выконваў свае службовыя абавязкі ў адпаведнасці са штатным раскладам.
Глядзіце таксама
Гэта была такая натуральная міжведамасная рассінхранізацыя. Калі кожны на сваім працоўным месцы займаецца сваёй справай.
Міністэрства росквіту — росквітам, як бы замежных спраў — як бы замежнымі справамі, красаўцы — пагромамі. А займацца чужой справай на сваім працоўным месцы ніхто, пагадзіся, не абавязаны.
Ну дзіўна было б калі б красаўцы заняліся чым-небудзь, акрамя пагромаў. Таму што калі красаўцы пачынаюць займацца дыялогам, то ў іх атрымліваецца допыт.
А цяпер у іх там рассінхранізацыя ўжо не ў ведамствах. У іх цяпер рассінхранізацыя ў галовах.
Вось, напрыклад, міністр як бы замежных спраў напісаў артыкул пра тое, як ён хоча канструктыўнага дыялогу з брацкім літоўскім народам. Здавалася б, нармальна. Усе міністры як бы замежных спраў праз гэта прайшлі. Але калі ты хочаш канструктыўнага дыялогу з брацкім літоўскім народам, то не трэба называць гэты народ жоўтым земляным чарвяком. Скажы ты ўжо брацкаму літоўскаму народу што-небудзь прыемнае.
Або калі ты хочаш уразіць навакольны свет сваім міралюбнасцю, то не трэба трэсці перад усімі чужымі ядзернымі боегалоўкамі. Трэсці ядзернымі боегалоўкамі, тым больш чужымі, наогул ні перад кім не трэба.
І вызначыцеся ўжо, хто і куды канкрэтна правакуе вас уступіць у вайну. Таму што калі Расія, Украіна і NATO правакуюць усе разам, — то, значыць, дзесьці вы ў гэтым жыцці зрабілі няправільны выбар.
Глядзіце таксама
А я ж нават не кажу пра рассінхранізацыю сярод сведак стабільнасці радыкальнага і ўмеранага кшталту. Я пра яе чаму не кажу? Я пра яе не кажу, таму што гэта ўжо не рассінхранізацыя, а непераадольныя супярэчнасці ў бягучай штатнай парадыгме.
І вось мне здаецца, што прычына, па якой сведкі стабільнасці раптам сталі такімі супярэчлівымі, заключаецца ў трагічнай нявызначанасці дзяржаўнай палітыкі. Таму што хочацца чагосьці дзіўнага, а зірнуць у твар рэчаіснасці няма чым.
І галоўнае — няма каму. Таму што гарант стабільнасці заблукаў у віртуальнасці сваёй велічы. А астатнія адказныя асобы ў такія месцы зазіраць не ўпаўнаважаны.
І атрымліваецца, што стабільнасць быццам бы ёсць, а пэўнасці і ўпэўненасці сваёй светлай будучыні ў сведак стабільнасці няма. Таму кожны сведчыць як умее… Хоць ніякай сапраўднай стабільнасці на самай жа справе не было яшчэ з таго часу, як сокалы скінулі пацука на прыступкі дома ўрада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі Бабарыкі і Цапкалы.
Глядзіце таксама
