«Калі ў краіне не да законаў, то не да законаў для ўсіх. Нават для сведак стабільнасці»
ТГ-канал «Лісты да дачкі» іранізуе наконт затрымання віцебскай прапагандысткі Эльвіры Мірсалімавай, якая правяла за кратамі двое сутак.
Аказваецца, палітычным у ІЧУ не даюць матрацы. І водзяць у кайданках. І заліваюць камеру хлоркай. Праўду кажу!. Я сам бы не паверыў. Але надзейны чалавек кажа, што так і ёсць. Сведка рускага адзінства ў Беларусі Эльвіра Мірсалімава правяла двое сутак у ІЧУ, а цяпер апісвае перанесеныя ёю невыносныя пакуты.
Думаеш, можа хлусіць? Вось я таксама думаю, што можа хлусіць. У гэта ж цалкам немагчыма паверыць. Не могуць жа ў беларускіх ІЧУ парушаць правілы ўтрымання зняволеных. Наглядчыкі беларускіх ІЧУ вядомыя сваім гуманным стаўленнем да грамадзян, якія часова спатыкнуліся.
Тым больш, гэтая Мірсалімава аказалася сумнеўнай асобай. Удавала з сябе сведку стабільнасці, а была насамрэч экстрэмісткай. І, можа быць, нават, вельмі глыбока ў сваёй душы, чыёй-небудзь агентэсай.
Ну а як. Органы ў нас нікога проста так не садзяць. Нават у ІЧУ і нават на двое сутак. Раз пасадзілі — значыць вінаваты. Таму што органы, яны разбяруцца, хто ім сябар, а хто толькі прыкідваецца. І не трэба потым казаць, што адбылася жахлівая памылка. Арышт — ён, як мы ведаем, з'яўляецца галоўным доказам віны арыштаванага.
Глядзіце таксама
Але я б, вядома, не стаў рабіць далёкіх высноў аб тым, што беларускія ўлады вырашылі выраўнаваць які-небудзь палітычны ўхіл у правільны бок. Ці зладзіць чысткі сведкам стабільнасці, каб усе сведчылі ў адзін бок. Колькі тут тых сведак стабільнасці! Калі сведкам стабільнасці зладзіць прыстойныя чысткі, то ў стабільнасці і сведак не застанецца.
Я думаю, што ў гэтай справе не было ніякай палітычнай, разумееце, кампанейшчыны. Я думаю, тут меў месца асабліва індывідуальны падыход. Асабістыя, так бы мовіць, заслугі, адыгралі вырашальную ролю.
Таму што быкаваць трэба па чыне. А не па чыне быкаваць не трэба. І аб'ект прыкладання сваіх патрыятычных намаганняў трэба выбіраць адпаведна асабістаму статусу ў дзяржаўнай іерархіі. А не хаатычна. Не так, што каго захацеў, таго і прыклаў.
А галоўнае, трэба заўсёды памятаць, што перад недазаконам у нас усе роўныя. А не тое, што некаторыя думаюць, што яны там дзесьці раўнейшыя за іншых. Калі ў краіне не да законаў, то не да законаў у краіне для ўсіх аднолькава. Нягледзячы на асабістыя палітычныя заслугі перад стабільнасцю.
Глядзіце таксама
Таму што, як я ўжо казаў, па меры ўмацавання стабільнасці барацьба за стабільнасць будзе толькі абвастрацца. Гэта ж дыялектыка. Разумець трэба. Гэта раней стабільнасці хапала відавочных ворагаў. А чым далей, тым больш стабільнасць будзе шукаць ўнутры сябе ўтоеную пагрозу. Гэта значыць, тых, якія сведчаць стабільнасць не ў поўнай адпаведнасці з бягучымі вектарам дзяржаўнай ідэалагічнай палітыкі. А паколькі вектар ўвесь час мяняецца, то ты ніколі не адгадаеш, як трэба сведчыць правільна. І можна проста не паспець прасачыць за яго зменамі.
Вось якую стабільнасць сабе хацелі, такую стабільнасць і атрымалі. А іншай стабільнасці ў беларускай улады няма. Нават для сваіх сведкаў.