«Гарант пераходзіць у той стан, калі кажа ён шмат, а лагічныя сувязі паміж прамовамі бываюць не заўсёды»

Калі кожнае слова мінаючага гаранта прымаць як кіраўніцтва да дзеяння, то наступствы ў стабільнасці ад гэтых дзеянняў могуць быць сумнымі. А таму выглядае, што сведкі стабільнасці вышэйшага ўзроўню неяк не вельмі паважаюць свайго гаранта, піша аўтар тэлеграм-каналу «Лісты да дачкі».

Нешта ёсць у мяне смутнае адчуванне, што сведкі стабільнасці вышэйшага ўзроўню неяк не вельмі паважаюць свайго гаранта. Ну вось глядзі. Літаральна ў пятніцу гарант ім распавядаў за справядлівасць. Пра тое, што ўсе тавары ў яго сацыяльна-значныя, і што без справядлівых коштаў на залатыя колцы сапраўднай справядлівасці не бывае.

А ўчора ўрад узяў і выключыў са спісу сацыяльна-значных тавараў 120 пазіцый. Гэта значыць, гаранту, атрымліваецца, тавары значныя, а ўраду — не вельмі. Таму кошты на іх урад рэгуляваць не будзе.

Я маю на ўвазе, што яшчэ ваганні эфіру ад гарантаўскіх слоў не ўлягліся, а сведкі стабільнасці вышэйшага ўзроўню гэтыя словы ўжо праігнаравалі. І атрымліваецца, што цяпер словы гаранта для іх — проста эфірныя ваганні, а не кіраўніцтва да дзеяння. Падстава, каб паківаць, а не для таго, каб выконваць. Што гаранта ігнаруюць яго ўласныя сведкі вышэйшага ўзроўню. У сэнсе, ты там вагай сабе эфір далей, а мы тут як-небудзь самі ўсё вырашым. Дзядуля стары, яму ўсё роўна.

Але з іншага боку, гарант можа і пакрыўдзіцца. А пры яго бягучым стане ты ніколі не адгадаеш, на што канкрэтна ў яго можа здарыцца гэтая крыўда. Вось можа тое самае колца па несправядлівай цане перапоўніць чашу цярпення і прывядзе да асабістых кар'ерных непрыемнасцяў для ўсіх датычных. 

Хоць насамрэч, вядома, няма. Не так шмат засталося датычных да гаранта на вышэйшым узроўні стабільнасці, каб проста так раскідвацца іх кар'ернымі перспектывамі. Таму, думаю, ніякіх наступстваў не будзе. Акрамя, хіба што, новых эфірных ваганняў.

Таму што ўсё астатняе ў мінаючага гаранта атрымліваецца не вельмі, а месцамі нават вельмі не атрымліваецца. Але калі трэба дзе-небудзь пахіснуць эфір, то мінаючы гарант яшчэ ого-го. Як малады. Тым больш, што ў яго і ў маладосці ваганні эфіру глыбокім сэнсам і багатым унутраным зместам асабліва не адрозніваліся.

А з іншага боку, я вось раптам цяпер падумаў, што ў эфірных ваганнях мінулай пятніцы мог быць насамрэч глыбокі сэнс. Што гэтымі эфірнымі ваганнямі мінаючы гарант проста здымаў з сябе ўсякую адказнасць за наступствы. Што калі наступствы апынуцца непрыемнымі, то гарант потым закалябе эфір словамі «я ж вам казаў». Гэта значыць, карыснага нічога не зрабіў, але эфір пахіснуў. Таму што зняцце з сябе адказнасці гаранту заўсёды ўдавалася не горш, чым эфірныя ваганні.

Але і не лепш. Вось неяк ніякія эфірныя ваганні народнай любові мінаючаму гаранту даўно ўжо не дадаюць. 

Таму што, хто ва ўсім на самай справе вінаваты, было вядома задоўга да таго, як сокалы скінулі пацука на прыступкі Дома Урада ў дзень адмовы ў рэгістрацыі кандыдатамі ў прэзідэнты Бабарыку і Цапкалу.