«Адвакат сказаў, у яго быў апухлым ўвесь твар»

39-гадовага жыхара Светлагорска Паўла Нядбайлу затрымалі 29 верасня. Яму прад'яўленае абвінавачванне па ч. 2 арт. 293 Крымінальнага кодэксу (удзел у масавых беспарадках). Аб яго жыцці і мэтах Вясна пагаварыла з жонкай Паўла Ірынай.

Прабежка пасля двух змен
Жонка Паўла Ірына распавядае, што ён добры і сумленны чалавек, які заўсёды трымае сваё слова. І адразу ж прыводзіць прыклад, які гэта выдатна пацвярджае: 7 гадоў таму ў яго нарадзілася дачка, і ён паабяцаў быць ёй прыкладам: адмовіцца ад алкаголю, цыгарэт і весці здаровы лад жыцця.
"З тых часоў ён трымае сваё слова, — усміхаецца Ірына. — Цяпер ён пастаянны ўдзельнік паўмарафонаў, яму ўвесь час цікава, як далёка ён зможа зайсці: цяпер яго рэкорд – 21 км 100 м. я спачатку ездзіла з ім як заўзятар, але мяне настолькі ўражвала атмасфера, што ў 2019 годзе ўжо ўдзельнічала з ім і прабегла 5,5 км. Бег – невытлумачальная мэта Пашы. Ён мог адпрацаваць цэлы дзень, а пасля гэтага ў 9 вечара ісці на прабежку. Я не сустракала настолькі цягавітых людзей з такім цвёрдым ўнутраным стрыжнем".
Прафесія ў Паўла – адпаведная. З юнацтва ён працуе будаўніком, і за гэты час стаў спецыялістам шырокага профілю: можа заліць маналіт, узвесці сцены, платы, пакласці дах, заняцца ўнутранай аздабленнем.
"Няма такой рэчы ў доме, якую ён не мог бы зрабіць, — кажа Ірына. — Жывучы з Паўлам, я рэальна кайфую. Аднойчы ўбачыла ў каталозе Ікеі дзіцячы двух'ярусны ложак, кажу яму: "Глядзі: ты ж можаш гэтак жа!» – і праз тыдзень ён ужо прынёс у кватэру уласнаручна зроблены ложак. Паша вельмі працавіты, гатовы працаваць без перапынку, і часта мне даводзіцца нагадваць яму пра адпачынак".
"Тата не злачынец, а герой”
Такая працавітасць звязана і з тым, што Павел увесь час імкнецца, каб яго сям'я ні ў чым не мела патрэбы, а дзеці маглі дазволіць сабе больш. Акрамя агульнага дзіцяці, сям'я выхоўвае дачку Ірыны ад першага шлюбу: яна лічыць яго родным бацькам і называе татам.
"Сям'я для яго — галоўная каштоўнасць, — упэўненая Ірына. — Часам ён не бярэ выходныя, перапрацоўвае, каб зарабіць больш для нас, таму цяпер яго затрыманне для нас — моцны ўдар як у маральным, так і ў матэрыяльным плане. Ён быў нашай апорай. І цяпер ён вінаваціць сябе, таму што пакінуў нас адных, і нават просіць, каб не перадавалі яму лішняга – толькі гарбату і цыгарэты, каб гэта было яго "разменнай манетай". Паша хвалюецца, таму што заўсёды думаў, што зможа прадугледзець любую сітуацыю”.
Але 30 верасня ў 6 раніцы жонцы Паўла патэлефанавалі і сказалі, што муж затрыманы.
"Я стала перажываць яшчэ напярэдадні, — успамінае Ірына. — Мы разам ужо 7 гадоў, і гэта не проста сямейныя адносіны, а моцная любоў: напрыклад, калі ён не дома, я не магу заснуць, не дачакаўшыся яго адказу на маё паведамленне. У той вечар я не дачакалася... Але супакойвала сябе, думала, што чарговыя праблемы з інтэрнэтам. І нават калі раніцай патэлефанавалі, я не адразу зразумела, што адбываецца: па інэрцыі сабрала дзяцей у школу, прыехала і стала ўсведамляць тое, што мне сказалі”.
Яшчэ праз пару дзён праз адваката Ірына даведалася, што мужа абвінавачваюць паводле крымінальнага артыкула. А яшчэ — што пры затрыманні яго моцна збілі.
“Адвакат сказаў, у яго быў апухлым ўвесь твар, — кажа Ірына. — Але для мяне самым галоўным было, каб больш не было ніякіх пагроз ягонаму здароўю — і праз тыдзень адвакат перадала, што ён выглядае ўжо больш-менш нармальна. Я да гэтага часу не ведаю ніякіх падрабязнасцяў, але думаю, што ён проста апынуўся не ў той час не ў тым месцы. Да таго ж, у яго ў юнацтве была судзімасць, нават засталося пара татуіровак. Кожны раз, калі я прапаноўвала іх звесці, ён казаў, што лепш выдаткуе гэтыя грошы на нас".
Ірына распавядае, што да гэтага лета яны з мужам, як і многія людзі, былі апалітычныя. Але сёлета вырашылі, што хочуць зрабіць свой выбар.
"Мы ўдваіх пайшлі на галасаванне, — успамінае дзяўчына. — А калі ўвечары мы зразумелі, што адключаны інтэрнэт, мы былі абураныя тым, што вынікі выбараў так адкрыта сфальсіфікаваныя, тым, што так абмяжоўваюць правы людзей. Але нягледзячы на гэта, я не думаю, што ён мог пайсці на крайнія меры: для яго занадта важная сям'я".

Цяпер Паўла падтрымлівае не толькі сям'я, але і незнаёмыя людзі.
"Я пішу, што ён вельмі важны для нас, што мы ні ў якім разе не адвернемся ад яго, — кажа Ірына. — Я адразу не ведала, што сказаць дзецям, але потым зразумела: яны ўжо не маленькія, чуюць фрагменты размоў па тэлефоне. Таму сказала ім, што тата цяпер у турме, але ён не злачынец, а герой. Я сказала ім, таму што баялася, што хтосьці звонку можа сказаць ім, што іх тата бандыт, а для дзяцей важная рэпутацыя бацькі. Яны пішуць яму, малююць. Нядаўна напісалі: "Тата, мы цябе вельмі моцна любім і верым, што ты ні ў чым не вінаваты".
Адрас для лістоў Паўлу: СІЗА, вул. Савецкая, 22А, г. Жодзіна, 222160