Сусветныя цікавосткі: Вайна з сэканд-хэндам, «пацанізацыя» Расіі, самае дарагое Евангелле

Улады далёкай афрыканскай Уганды змагаюцца з сэканд-хэндам. У Расіі згадваюць пра смерць Джона Ленана (і пры чым тут СССР?). Феномен «Слова пацана»: нават салідныя фірмы спяшаюцца запатэнтаваць тавар пад такой гандлёвай маркай. І, нарэшце, вы ведалі, колькі каштуе самае дарагое Евангелле? Пра ўсё гэта чытайце ў «Сусветных цікавостках».

Вайна з сэканд-хэндам

Прэзідэнт Уганды Ёверы Мусевені аб'явіў вайну сэканд-хэнду. Галоўны аргумент для забароны, на першы погляд, вельмі экстравагантны: маўляў, афрыканцы «даношваюць адзенне, знятае з белых нябожчыкаў». Насамрэч, маштабы сітуацыі ўражваюць. Паводле ацэнак Oxfam (2015), у Афрыку адпраўляецца да 70% ужыванага адзення з запасаў дабрачынных арганізацый Еўропы. Паводле неафіцыйных ацэнак, у сэканд-хэнд апранаюцца 81% угандыйцаў. Праціўнікі сэканд-хэнду таксама спасылаюцца на шкоду такога імпарту для мясцовай трыкатажнай і швейнай прамысловасці. У кенійскай прэсе адзначаецца, што кожная тона сэканд-хэнду — гэта страта 7,58 працоўных месцаў у дадзеным сектары. Але з іншага боку, сэканд-хэнд стварае працоўныя месцы на рынках. Згодна са статыстыкай, амаль 16 мільёнаў жыхароў краіны ўцягнуты ў структуры, якія імпартуюць, прадаюць, перарабляюць старую вопратку. Ёсць і іншыя акалічнасці на карысць сэканд-хэнду — якасць адзення з Еўропы. Невыпадкова кліенты крытыкуюць нацыянальны тэкстыль за нізкую якасць і высокі кошт. У гэтым плане вынікі крыжовага паходу Ёверы Мусевені супраць сэканд-хэнду пакуль туманныя. Тым больш што раней іншыя афрыканскія ўрады таксама спрабавалі абмяжоўваць імпарт паношанага адзення, але без асаблівых поспехаў.

Па матэрыялах афрыканскай прэсы

СССР супраць Джона Ленана

Славуты музыкант Джон Ленан быў забіты 8 снежня 1980 года. У прынцыпе, цяперашняя 43-я гадавіна той трагедыі — дата не круглая, але праз шэраг фактараў, сярод якіх узмацненне пуцінскага аўтарытарызму, у Расіі пра яе шмат пісалі. Справа ў тым, што смерць Ленана пацягнула ў СССР традыцыю правядзення ў снежні стыхійных дэманстрацый моладзі ў памяць пра вялікага бітла. Найбольш вядомым стаў мітынг, які прайшоў на Ленінскіх гарах у Маскве 21 снежня 1980-га. На ім супрацоўнікі міліцыі і КДБ затрымалі больш за сотню чалавек, якіх абвінавацілі ў «незаконным выхадзе на праезную частку». Большасць з іх пратрымалі ў міліцыі каля трох гадзін, прымусіўшы напісаць тлумачальныя. Зрэшты, бітламанам сталіцы пашанцавала. У правінцыі з імі асабліва не цырымоніліся. Так, мірная дэманстрацыя гадавіны памяці Джона Ленана ў снежні 1981-га ва Уфе была жорстка задушана. Пазней нямала яе ўдзельнікаў было адлічана са сваіх навучальных устаноў, звольнена з працы, выключана з камсамола. На некалькі чалавек былі заведзены нават крымінальныя справы. Студэнтаў збіралі на сходы, дзе ідэолагі камсамола расказвалі пра «антысавецкую дэманстрацыю хіпі, якую арганізавалі агенты ЦРУ». З-за такога кшталту маштабных хапуноў публічныя акцыі ў памяць Ленана праз пару гадоў ужо не праводзіліся. Але сам рух застаўся. Аж да перабудовы прыхільнікі «The Beatles» адзначалі дату гібелі Джона Ленана пераважна на закрытых кватэрніках і канцэртах. Менавіта ў той час сярод іх нарадзілася вядомая прымаўка, якую ўлады і рэпрэсіўныя органы таксама трактавалі як «антысавецкую»: «Ленан і цяпер больш жывы за ўсіх жывых».

Па матэрыялах расійскай прэсы

Ад чыпсаў пацана да адзення пацана

Шалёная папулярнасць серыяла «Слова пацана» прывяла да чаканых наступстваў у выглядзе імкнення манетызаваць і ператварыць у мерч і тавар літаральна ўсё, што звязана з творам рэжысёра Крыжоўнікава. Так, калі верыць даным Распатэнта, у гэтым месяцы, што называецца, не адыходзячы ад касы (серыял толькі скончыўся) спрытныя дзялкі ўжо завалілі ведамства заяўкамі на рэгістрацыю патэнтаў і таварных знакаў. Чатыры заяўкі падалі прыватныя прадпрымальнікі і кампаніі малога бізнесу з розных рэгіёнаў Расіі. Калі іх задаволяць, на паліцах крам у хуткім часе з'явяцца цукеркі і чыпсы пад брэндам «Слова пацана». А нейкае маскоўскае ТАА «Рытэйл медыя» накіравала заяўку ў Распатэнт на рэгістрацыю таварнага знака «Слова пацана» для выпуску касметыкі, шампуняў, адэкалонаў і пудры. Але бізнесоўцам і гэтага мала — неўзабаве пад вядомым брэндам «для дзецюкоў і чушпанаў» («чушпан» — слэнагавае абазначэнне чалавека, які не ўваходзіць у моладзевую групіроўку — рэд.) з'явяцца ручныя прылады, хатнія прыстасаванні, сасіскі, піва, талеркі, безалкагольныя напоі. Парадаксальна, але пацанскі брэнд жадаюць займець і салідныя фірмы ў сферы электронікі і канцылярскай прадукцыі, спажыўцоў якіх цяжка аднесці да «гопнікаў». Напрыклад, кампанія «Эксмо» спрабуе атрымаць правы на таварны знак «Слова пацана» для выпуску лічбавых тавараў, вырабаў з паперы, адзення, размяшчэння рэкламы і паслуг у сферы забаў. Адным словам, поўная «пацанізацыя» краіны.

Па матэрыялах расійскай прэсы

Самае дарагое Евангелле

Падчас святкавання Калядаў немцы ўспомнілі адну цікавую дату. Роўна 40 гадоў таму, у снежні 1983-га, урады зямель ФРГ Ніжняя Саксонія і Баварыя на пару купілі самую дарагую на той момант кнігу ў свеце. Гаворка пра Евангелле ад Генрыха Льва. У канцы XII стагоддзя Генрых Леў, герцаг Саксоніі і Баварыі, даручыў манахам аднаго манастыра напісаць Евангелле, размаляваць яго каляровымі малюнкамі і ўпрыгожыць золатам. Атрымаўся сапраўдны шэдэўр — 225 старонак з 50 ілюстрацыямі. Прыкладна з ХVI стагоддзя кніга знаходзілася ў Празе. У 1861 годзе кароль Гановера Георг V прывёз працу з Прагі. Затым яна патрапіла ў Аўстрыю. З 1933 года Евангелле было страчана, хаця хутчэй за ўсё яно знаходзілася ў прыватнай калекцыі аднаго з нацысцкіх бонз. Евангелле нечакана з'явілася ў пачатку 1980-х, калі яго новы ананімны ўладальнік выставіў кнігу на аўкцыён. Паколькі артэфакт даўно лічыўся ў Германіі аб’ектам нацыянальнага культурнага значэння, дзве нямецкія зямлі — Баварыя і Ніжняя Саксонія — вырашылі яго выкупіць. У выніку кніга каштавала новым уладальнікам, якім, дарэчы, дапамаглі донары, 32,5 мільёна нямецкіх марак, што на сёння прыкладна 17 мільёнаў еўра. Купля па такім гіганцкім кошце была даволі спрэчнай хаця б з-за таго, што Евангелле пасля набыцця захоўваецца ў спецыяльным сейфе і ўбачыць яго простым падаткаплацельшчыкам складана. З іншага боку, для шматлікіх вернікаў гэта быў лепшы падарунак на Каляды. Так ці інакш, на той момант гэта была самая дарагая кніга з тых, якія калі-небудзь прадаваліся на аўкцыёне. Рэкорд быў пабіты толькі ў 1994 годзе, калі Біл Гейтс заплаціў 30,8 мільёнаў долараў за «Лестэрскі кодэкс» Леанарда да Вінчы. Аднак, хутчэй за ўсё, фаліянт як мінімум захоўвае тытул самага дарагога Евангелля ў свеце.

Па матэрыялах нямецкай прэсы