«Пакуль расійскія ўлады вырашалі, ці не праявіць да Аліева павагі, Кадыраў усё вырашыў за іх»

Тэлеграм-канал «Лісты да дачкі» — пра Пуціна, самалёт і Аліева з Кадыравым.

Ведаеш, у гісторыі са збітым у Чачні азербайджанскім самалётам ёсць адна маленькая дэталь, якая зусім несправядліва засталася амаль незаўважанай, піша тэлеграм-канал. Я не пра тое, што яны збілі грамадзянскі самалёт, а потым спрабавалі яго ўтапіць, каб замесці сляды. Эфект малпы са СПА нам вядомы яшчэ з 2014 года. Я пра іншае.

У чацвер князь Чачні Рамзан Кадыраў узнагародзіў медалём «За заслугі перад Чачэнскай Рэспублікай» пляменніка, які ў яго адказвае за бяспеку палётаў і бяспеку наогул. Гэта значыць, з асаблівым цынізмам узнагародзіў чалавека, які як раз камандаваў аперацыяй па знішчэнні пасажырскага самалёта.

І я вось думаю, што справа там была не ў цынізме. Хоць матыў: «Ну і чо вы мне цяпер зробіце?», вядома, прысутнічаў. Але мне здаецца, што галоўнымі ў гэтым узнагароджанні былі такія вельмі практычныя меркаванні.

Заўваж, у чацвер афіцыйныя і неафіцыйныя азербайджанскія асобы з рознай ступенню далікатнасці намякалі, што Расіі трэба ўсё ж такі папрасіць прабачэння за збіты пасажырскі самалёт. І як ні круці, а была рызыка, што які-небудзь Лаўроў скрыпне зубамі і скажам: «Прабачце, пацаны, наш касяк». Усё ж такі Аліеў не чужы расійскім уладам чалавек.

А дзе прызнанне віны, там і пошук вінаватых. І за нямэтавае выкарыстанне СПА па грамадзянскай авіяцыі камусьці давялося б адказаць. Магчыма нават любімаму пляменніку. А калі любімага пляменніка прыцягваюць да адказу, то па ўсіх паняццях яго дзядзька атрымліваецца чалавекам з паніжаным сацыяльным статусам. А дзядзька сабе такога статусу дазволіць не можа.

І вось пакуль расійскія ўлады вырашалі, ці не праявіць да Аліева павагі, Кадыраў усё вырашыў за іх. Вырашыў цяжкую дыпламатычную дылему і пазбавіў ад лішніх душэўных пакут. (Калі там, вядома, ёсць чаму мучыцца).

Гэта значыць, калі раней яшчэ можна было шукаць хто вінаваты за збіты самалёт, то цяпер, атрымліваецца, што вінаватых няма. Ну не можа ж чалавек быць вінаваты ў тым, што афіцыйна прызнаная заслугамі перад Чачэнскай Рэспублікай. Як ты яго цяпер пакараеш? Ён жа амаль помнік. Вунь і медаль ёсць. Якія вам яшчэ патрэбныя доказы?

А калі няма вінаватых, значыць няма і віны. І, атрымліваецца, выбачацца няма за што.

Вось раней у Пуціна быў выбар паміж опцыямі: «Аказаць Аліеву павагу» або «Утрэцца, нікуды не дзенецца». А цяпер яму трэба выбіраць паміж саюзнікам Аліевым і князем Кадыравым. Паважыш аднаго — пакрыўдзіш іншага. І, як я разумею, Кадыраў не сумняваецца ў тым, што абярэ яго сеньёр.

Таму што мы ўсе сталі неяк забываць, што зямля расійская вялікая, месцамі чым-небудзь нават багатая, але з парадкам у ёй не задалося. Але праблема расійскай стабільнасці не ў тым, што яна смяротная. Яна можа раптам памерці. Вось пакрыўдзіш так неспадзявана чужога пляменніка і стабільнасць у цябе застанецца толькі ў тэлевізары.