Адносіны Крамля да Мінска прыкметна астылі

Стратэгія «адных акопаў», па ўсёй бачнасці, ужо альбо не працуе зусім, альбо на апошнім дыханні. Мінск закопваецца ў супрацьстаянне так глыбока, што ўжо не відаць і галавы. Крэмль, мяркуючы па ўсім, на такую глыбіню з-за вельмі сумніўнага саюзніцтва зусім не імкнецца, разважае аналітык Пётр Кузняцоў.

Многія выказвалі і выказваюць меркаванне пра тое, што Пуцін будзе падтрымліваць Лукашэнку, нягледзячы ні на што, таму што, маўляў, існуе «братэрства (салідарнасць) дыктатур», і наогул — адзіны сэнс знешняй палітыкі Крамля ў тым, каб не дапусціць «дрэнных прыкладаў» для расійскага грамадства.
У супрацьлегласць я заўсёды выказваў меркаванне, што палітыка Масквы — выключна прагматычная, і там не робяць стаўку на змену ўлады ў Мінску пакуль толькі таму, што не знайшлі адэкватную замену, а адназначная падтрымка Ціханоўскай Захадам робіць для рускіх гэты варыянт вельмі непажаданым — лепш ужо Лукашэнка, які ні ёсць. Адначасова я заўсёды прытрымліваўся думкі, што нарастанне таксічнасці беларускага рэжыму немінуча будзе весці да зніжэння ступені падтрымкі, аж да поўнага яе спынення ў тым выпадку, калі стане відавочна, што рэпутацыйныя, палітычныя і эканамічныя выдаткі пачынаюць перавышаць бонусы. Адным словам — ніякага «да канца», а толькі да той ступені, да якой гэта магчыма без прамых страт для сябе і толькі дзеля таго, каб не дапусціць прыходу да ўлады празаходніх сіл тут і цяпер.
Да інцыдэнту з самалётам стаўленне да беларускай улады ў свеце было негатыўным, але, будзем шчыра, даволі стрыманым: «заклапочанасці» пераважалі над прамымі дзеяннямі, санкцыі насілі вельмі сімвалічны характар ​​і сцягоў у сталіцах ніхто не мяняў. Аднак і ў гэтым раскладзе пасля «выбараў» 2020 года адносіны Крамля да Мінска прыкметна астылі. Неаднаразова звяртаў увагу, што пра апошні крэдыт Пуцін з Лукашэнкам дамовіліся яшчэ да «таемнай інаўгурацыі», гэта значыць да канчатковай страты міжнароднай легітымнасці. Выкананне цяпер дамоў, падпісаных тады, ляжыць цалкам у прававым рэчышчы, а вось падпісанне новых — ужо не зусім. І новых, як бачым, няма.
Сустрэча ў Сочы — што мы ўбачылі па факце? Новых крэдытаў няма — ужо падпісаны раней давялося ўзгадняць дадаткова на ўзроўні прэзідэнтаў, хоць сёлетні транш павінен быў паступіць яшчэ ў сакавіку. Дамоўленасці на такім узроўні аб новых рэйсах для «Белавія» выглядаюць смешна і не больш чым суцяшальным прызам. Больш пазітыву і не відаць, хоць і гэты, як бачым, сумнеўны.
Затое нават з таго, што такі прасачылася ў публічную прастору, мы бачым дзве вельмі балючыя для Мінска заявы Пуціна.
Першая, вядома, пра тое, што з інтэграцыяй спяшацца не варта. З расійскага боку гэта гучыць злавесна, практычна як разварот. Да самага апошняга часу менавіта Масква з усіх сіл старалася паскараць інтэграцыю, гэта было лейтматывам яе палітыкі ў дачыненні да Мінска, беларускі ж бок з усіх сіл упіраўся. Цяпер выглядае быццам у адны акопы рвецца Мінск, але Крэмль ужо як бы і не асабліва спяшаецца. Для беларускага рэжыму цяпер паспець заручыцца паўнавартаснай падтрымкай Пуціна да рэальных санкцый і магчымых новых віткоў крызісу — практычна пытанне выжывання. Крэмль жа прадэманстраваў, што яму інтэграваць карабель, які тоне (маецца на ўвазе рэжым, а не Беларусь) — зусім не гарыць.
Другая — тое, як Пуцін паставіў на адну планку выпадак з пасадкай самалёта ў Мінску і прызямленне борта прэзідэнта Балівіі ў Аўстрыі, калі Захад паляваў на Сноўдэна. Гэта проста вельмі тонкі, але звышбалючы ўдар. Лукашэнка там чамаданчык дакументаў прывёз па гэтай справе і абяцаў прэзідэнта РФ азнаёміць з «доказамі» — па ўсёй бачнасці, таго, што паведамленне пра бомбу было і ён дзейнічаў правільна. А Пуцін вазьмі ды і лупані: ды ладна, мы ў курсе, што вы на дысідэнта палявалі, проста як «заходнікі» раней. Візантыя ва ўсёй красе.
Стратэгія «адных акопаў», па ўсёй бачнасці, ужо альбо не працуе зусім, альбо на апошнім дыханні. Мінск закопваецца ў супрацьстаянне так глыбока, што ўжо не відаць і галавы. Крэмль, мяркуючы па ўсім, на такую ​​глыбіню з-за вельмі сумнеўнага саюзніцтва зусім не імкнецца.