«Вы хочаце, каб беларусы вярталіся? А навошта?»
Чыноўнікі заклікаюць беларусаў, якія з'ехалі, вяртацца. Маўляў, гэта бяспечна, а там, за мяжой, складана. Ім адказалі — і вельмі даходліва.
Сяргеенка заявіў, маўляў, баяцца не трэба, прыязджайце, прымем з распасцёртымі абдымкамі. Але, па-першае, прыгожа хлусіць асяроддзе дыктатара ўсё яшчэ не навучылася. А, па-другое, прыемна, нарэшце, усвядоміць, што цяпер ім нас так не хапае.
Наогул, вядома, рэакцыя на заклік экс-кіраўніка адміністрацыі Лукашэнкі выглядае карацейшай і змяшчаецца ў тры словы, адно з якіх нецэнзурнае. Але ўсё ж я хачу разабраць яго на цытаты і па кожнай адказаць. Можа, тады да рэжыму хоць трохі дойдзе, наколькі недарэчна выглядаюць іх заявы, і гэта дапаможа ім у выніку прызнаць свае памылкі (зрэшты, відавочна, наўрад ці, але ўсё ж паспрабую), піша на «Зеркале»Ганна Златкоўская.
«Не трэба разглядаць усіх як ворагаў. Ёсць сярод іх і проста аблудныя»
Заблукаць можна ў лесе або будучы авечкай. У дадзеным выпадку гэта выбар. Выбар людзей, якім далі ўсяго толькі некалькі магчымасцей. Альбо сесці ў турму, папярэдне будучы збітым незалежна ад гендару. Альбо пазбегнуць крымінальнага і гвалтоўнага пераследу, з'ехаўшы ў краіны, дзе за палітычныя погляды не катуюць электрашокерам.
Глядзіце таксама
Заблукаць у выбары паміж катаваннямі і свабодай, паверце, немагчыма. Як і адрачыся ад уласнага светапогляду, прыняўшы бок дыктатуры, у якой можна ўсё, што не забаронена (а забаронена ўсё).
Нам не падабаецца жыць у краіне страявога кроку, ваенна-патрыятычных лозунгаў і бясконцага прагіну перад самаабвешчаным. Значна больш прыемна тут, у краіне абсалютнай свабоды і дэмакратычных каштоўнасцей, няхай гэта будзе Літва, Польшча ці Германія.
«Многія» беларусы «зразумелі, як няпроста там, на чужыне, сябе знайсці, працаўладкавацца, заняць месца ў жыцці»
Ці то справа месца на нарах! Са стабільным працаўладкаваннем: шыць форму сілавікам, зімой прыбіраць снег, калоць і цягаць лёд, высушваць лужыны анучамі, атрымліваць рубель у месяц, пры гэтым не бачыць родных, ды яшчэ ніякага адпачынку.
На чужыне, можа, і няпроста, улічваючы, колькі поскудзяў зладзіў рэжым, пазбавіўшы права памяняць пашпарт, зрабіць даверанасць і іншыя важныя дакументы, якія можна аформіць толькі ў Беларусі. Што для большасці тых, хто з'ехалі, азначае (чытай спачатку) месца ў калоніі або турме.
Але хацелася б падкрэсліць спецыяльна для старшыні палаты і іншых чыноўнікаў: на чужыне добра! Калі ведаеш, што гэтыя гады ты мог правесці сярод шэрых казённых сцен, нават венікам махаць весялей.
Хоць сярод маіх сяброў-рэлакантаў няма ні аднаго прыбіральніка або прыбіральшчыцы. Так, да слова. Усе выдатна развіваюцца, атрымліваюць і навучаюцца новым прафесіям, знаходзяць сваё месца ў новай краіне. Эміграцыя — выдатная магчымасць праявіць не толькі характар, але адкрыць у сабе новыя здольнасці.
Глядзіце таксама
Адчуваеце магутнасць пасылу? Ніякай стабільнасці з прысмакам балота, толькі матывацыя жыць — і жыць прыгожа. Так, усё адбываецца не без складанасцей. Але ў параўнанні з тым, як збіваюць палітвязняў, якія тэрміны людзі вымушаныя праводзіць у перыметры за калючым дротам, — такая дробязь, не большая за праверку ўласных сіл.
«Баяцца не трэба. Вяртайцеся»
Раскажыце гэта Таццяне Собаль. Або Ігару Неміровічу. Тым, хто звярнуўся ў хваленую «камісію па вяртанні» з абяцаннем не апынуцца за кратамі, але ў выніку ўсё роўна завялі крымінальныя справы.
Раскажыце гэта тысячам палітвязняў, колькасць якіх кожны дзень расце. Вар'яцтва аднаго дыктатара, які старэе, не ведае межаў. І людзям ставяць у віну крымінальныя тэрміны за настолькі малазначныя рэчы, што нават Оруэл бы расплакаўся. Аповеды былых «палітычных» пра тое, што адбываецца ў засценках, жахаюць: ШІЗА, здзекі, збіццё, нагрудныя пазнакі і прыдзіркі з любой нагоды.
Гаворка ідзе не пра страх, а пра банальны інстынкт самазахавання як сябе, так і сваёй сям'і. Калі дзеці не застаюцца без бацькоў, калі бацькі не застаюцца без дзяцей.
Глядзіце таксама
Хочаце, каб беларусы вярталіся? Цікава: навошта? Дзеля чарговага перакручанага суду і наступнага пакарання? Ці нарэшце дайшло, што рэлакацыя і ўцёкі ад рэпрэсій прывялі да дэфіцыту работнікаў? І паўстала пытанне, хто будзе лячыць, апераваць, абслугоўваць, працаваць на заводах, чыніць дарогі і навучаць вышэйшым кваліфікацыям? У калоніях — дактары, прафесары, завадчане, спартсмены, студэнты-алімпіяднікі, мастакі et cetera. Аднаго мастака вы ўжо забілі, нават не пакаяўшыся ў зробленым.
Дзесьці тут павінна загучаць песня Ігара Карнелюка з акцэнтам на словы: «Вяртайся, мне вельмі цяжка, вяртайся і заставайся». Толькі позна, таварышы, спраўляйцеся цяпер самі. А мы пакуль купім за 20 еўра квіток у Барселону ды запосцім у сторыз Instagram пра нашы «шматлікія пакуты», гуляючы па Plaça de Catalunya.